ขออนุญาตบอกก่อนว่าเรื่องนี้ขึ้นอยู่วิจารณญาณของแต่ละบุคคลนะ เรื่องมีอยู่ว่าทุกๆเช้าวันจันทร์เราจะต้องตื่นเช้ามากเพื่อไปให้ทันอาจารย์เช็คชื่อ นั่นแหละก็เช้า เช้ามากและง่วงมากด้วย 555+ ฉันเรียนทั้งวันจนกระทั่งเลิกเรียน 4 โมงเย็น
       หลังจากไป 7-11 เสร็จ ฉันก็ขึ้นตึกไปนั่งทำงานอยู่ที่แล็ป พวกเพื่อนๆต่างก็เข้ามานั่งคุยสัมนาฮาเฮ เวลานั้นเหตุการณ์ก็ยังปกติ จนกระทั่ง ประมาณ 6โมงเย็นกว่าๆ เพื่อนเราเข้ามาทำการบ้านในห้องแล็ป ซึ่ง ณ เวลานี้มีฉันกับเพื่อนผู้ชายเพียงแค่ 2 คน ย้ำ!!!!...ว่า 2 คน ส่วนคนอื่นๆก็กลับบ้านบ้างไปรอเรียนภาคค่ำบ้าง
       หลังจากทำงานเสร็จฉันนั่งเล่นโทรศัพท์สักพักแล้วมีความรู้สึกว่าง่วงและเพลียมาก! เพราะเมื่อเช้ามาเร็ว ฉันเลยหันไปบอกเพื่อนว่า "ขอนอนก่อนนะ" แล้วฉันก็หันหน้าไปทางหน้าต่างแล้วหลับตาลง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน จนกระทั่ง.......มีใครสักคนมากระซิบที่หูฉันว่า "เหงา...เหงา!...เหงา!!...เหงา!!!...เหงา!!!!!" เป็นเสียงกระซิบจากเบาๆจนถึงขั้นดังขึ้นจนฉันนอนไม่ได้แล้ว แล้วสะดุ้งตื่นและหันไปถามเพื่อนว่า "เรียกกูหรอ" เพื่อนฉันหันมาบอกว่า "บ้าป่าว กูนั่งทำการบ้านอยู่เนี่ยะ"
       ตอนที่ฉันตื่นมาตอนเวลา 19.30 น. หัวใจเต้นเเรงมาก ยอมรับว่ากลัวมาก ฉันตั้งสติอยู่ในห้องแล็ปสักพัก ก่อนที่เพื่อนฉันจะออกไปเรียน แล้วมีเพื่อนสนิทเข้ามาหา ฉันก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง สีหน้าเพื่อนก็ 50/50 อ่ะ
       เว้นจากเหตุการณ์ฉันมาได้ไม่นาน เพื่อนฉันต้องทำหุ่นยนต์แล้วต้องนอนที่ห้องแล็ปข้างๆกัน คืนนั้นก็ดึกมากพอสมควร เพื่อนฉันตั้งวงกินมาม่าต้มกันตามประสาเด็กผู้ชาย ระหว่างที่นั่งกินอยู่นั้น เพื่อนฉันบอกว่าได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะ แต่เพื่อนฉันก็ไม่พูดทำได้ก็เพียงมองหน้ากันแล้วกินมาม่ากันต่อ จนเช้าวันรุ่งขึ้นนี่ล่ะ เพื่อนฉันก็มาเล่าให้ฟัง... แต่เรื่องของฉันยังไม่ได้เล่าให้เพื่อนกลุ่มนี้ฟัง