สวัสดีค่ะขอใช้พื้นที่ตรงนี้ระบายความรู้สึกทั้งหมดที่มี เราคบกับผู้ชายคนนึงค่ะ เป็นผู้ชายที่นิ่งเฉยไม่แสดงอาการใดๆเขามีอาชีพที่มั่นคงมีการงานที่ดีอาชีพเสริมของเขาก็คือเล่นหุ้น ตลอดเวลาที่เราคบกันเอกลักษณํของเขาก็คือหยิบมือถือแล้วก็เล่นหุ้นตลอดเวลาอาทิตย์นึงเราจะนัดเจอกันประมาณ 1 ถึง 3 วันที่จะทานข้าวกันซึ่งวันนึงที่เราเจอกันก็จะเจอกันประมาณ 1-2 ชั่วโมงก็จะทานข้าวไปคุยบ้างไม่คุยบ้าง แต่ทุกๆครั้งในการคุยเขาก็ต้องหยิบมือถือเครื่องนั้นมาดูอยู่ตลอดเวลา ภารกิจประจำวันของเขาก็คือเมื่อถึงบ้านเขาบอกว่าเขาจะใช้สมาธิในการอ่านหนังสือดูหุ้นซ้อมกราฟตามที่เขาบอกซึ่งเราก็ฟังแล้วเชื่อว่าสิ่งๆนั้นเขากำลังทำอยู่แต่หลายๆครั้งมันก็อดน้อยใจไม่ได้นะคะผู้หญิงก็ต้องการให้คนที่เราเรียกว่าแฟนดูแลใส่ใจเอาใจใส่ถามถึงไหนทำอะไรอยู่แต่ทางกลับกันบางทีเขาเงียบไปจนเราคิดว่า เรายังมีแฟนอยู่หรือเปล่า สับสนกับหลายๆสถานะการณ์ที่มันเกิดขึ้น งงกับเหตุการณ์บางเหตุการณ์ที่มันตามมาในขณะบางครั้งที่เราไปทำงานต่างจังหวัดดึกๆ เรา LINE บอกเขาว่ากำลังจะกลับแล้วเราก็ลองใจดูว่าเราไม่ไลน์บอกเขาไม่โทรบอกเขาดูซิเขาจะเป็นห่วงเราไหม สุดท้ายก็คือตอนเช้าส่งสติ๊กเกอร์มาทักทายปกติมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นคำถามก็คือเรายังมีตัวตนในความรู้สึกเขาอยู่หรือเปล่าซึ่งก่อนหน้านี้ก่อนที่เราจะตกลงคบกันเป็นแฟน หลายๆเรื่องหลายๆคำพูดมันทำให้เราเชื่อมั่นในตัวเขาว่าเขาจะไม่ทำให้เราเสียใจแต่วันนี้มันมีแสดงด้วยคำว่าเสียใจหลายๆเหตุการณ์มากมาย จนเรามีความรู้สึกว่าเราควรหยุดดีไหมแต่พอมีข้อความทักมาเมื่อใดเราก็ใจอ่อนทุกที มันคือความรักค่ะความรักคือการให้อภัยและคือการให้โอกาสซึ่งเราพยายามทำแบบนี้มาโดยตลอดกับผู้ชายคนนี้ถ้าเป็นเพื่อนๆพี่ๆคิดยังไงดีคะเราควรจะทำยังไงต่อดีหรือเราจะต้องปรับจูนตัวเราให้เข้ากับเขาใช่ไหมค่ะ