คือเรื่องเป็นยังงี้นะ เราเป็นเด็กม.4 เรียนสายวิทย์คณิต ที่ไม่เก่งเลขเลย เราไม่ชอบคำนวณ เคยติด0คณิตตอนม.1  เมื่อวานเกรดได้ออก เราเลยเปิดเข้าไปดู เราตกใจมากก เราติด0คณิตพื้น แต่วิชาอื่นไม่ติด เราอึ่ง เราไม่รู้จะทำไรต่อดีเลยไปหาน้า ไปขอคำปรึกษาน้า น้าบอกว่ามันแก้ได้มันต้องผ่าน เราเลยบอกกับน้าว่า อยากบอกแม่แล้ว อึดอัด น้าเลยบอกว่าจะบอกให้แต่เป็นพน.เราเลยบอกว่าเราอยากบอกวันนี้ ตอนนี้ เพราะยังไงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี..ช้าหรือเร็ว เราเลยตัดสินใจไปบอก ลืมบอกนะค่ะ แม่เราเป็นคนค่อนข้างคิดมาก และขี้โมโห แม่เราเป็นครู มีเราเป็นลูกคนเดียว พอถึงตอนที่เราตัดสินใจบอกแม่ แม่เราอึ่งไม่พูดอะไร และแม่เราก็พูดว่าเตือนแล้ว ถามแล้วว่าติดอะไรไหม เราบอกเสมอว่าไม่ติด เพราะเราไปถามครู ไปหาครูดูคะแนนหมดทุกวิชา. และเราก็อยู่ในห้องสักพัก เรากลัวแม่ตีเรา ทุบเราแต่แม่ไม่ตี ไม่ทุบ ไม่ด่า แม่เรานิ่ง เราก็ร้องให้อยู่ในนั้น  เราเลยมานอนกับยายข้างๆห้องแม่ เราก็นอนคิดไปคิดมา เราคงเป็นภาระแน่เลย แม่ต้องคิดมากเพราะเรา  เราเลยคิดอยากฆ่าตัวตาย เราเลยเดินไปในครัวและไปล้างมีด แล้วกลับเข้ามาในห้องยาย เราก็เป็นคนชอบหมกตัวอยู่ในห้องไปวันๆ เรารู้สึกอยากคุยกับทุกคน เราเลยคุยกับยาย ถามยายยายเป็นไงบ้าง ปวดขาไหม  จำได้ไหมมีลูกกี่คน เรารู้สึกอยากพูดคุยเพราะอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พูดคุยก็ได้. ตอนนี้เราก็คิดฆ่าตัวตาย ณ.ตอนนี้เราควรทำอะไรก่อนดี ควรมำตัวไงดี มองหน้าใครไม่ติดเลย...ขอคำปรึกษาที