สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เรามีประสบการณ์ของโรคซึมเศร้าที่หลายๆคนเป็นอยู่มาแชร์ให้รู้
เราอายุ14ค่ะ ผลการเรียนไม่ค่อยดี
อาการดิ่งของเราเริ่มตอนม.1ปลายเทอมค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.3แล้ว อาการโรคซึมเศร้าที่เป็นอยู่คือระดับรุนแรงแล้วค่ะ เราเคยไปพบจิตแพทย์และเข้ารักษาโดยคุณน้ารับเป็นผู้ปกครองให้ค่ะ เราเคยลองเกริ่นๆคุณแม่ดู แต่ผลที่ตอบรับกลับมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ อาการดิ่งของเรามักเกิดจากครอบครัวค่ะ เพราะเราทำอะไรก็ผิดไปหมด ทุกวันนี้ทำงานบ้านให้เรายังโดนตำหนิว่าอยู่บ้านยังทำตัวขี้เกียจอยู่อีก เราพยายามทำทุกอย่างที่คิดว่าแม่จะพอใจ แต่แม่อาจจะรักพี่มากกว่า ทำให้งานทุกอย่างตกมาอยู่ที่เรา เราเคยเกิดอาการรุนแรงที่สุดตอนที่แม่บอกว่า"คนแบบถ้าไม่เกิดมาครอบครัวจะดีกว่านี้" ตอนนั้นใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลย น้ำตาก็กลั้นไม่อยู่ ได้แต่หลบเข้าในมุมมืดนั่งทบทวนตัวเองเงียบๆว่าเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ มันเป็นความรู้สึกอึดอัดอยู่ข้างในเหมือนจะระเบิดออกมาเลย อึดอัดซะจนหายใจไม่ออก เหนื่อยมากเลยค่ะตอนนั้น จนมาถึงตอนนี้มันทำให้เราคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม เคยทำร้ายตัวเองเวลาที่เครียดมากๆ เคยวางแพลนที่จะค่าตัวตาย แต่คุณน้ามาเห็นซะก่อน แม่เคยบอกว่าคนที่เป็นซึมเศร้าคือคนที่มีอาการทางจิต ถ้ามีคนเป็นโรคจะไม่เข้าใกล้ เราไม่รู้ว่าแม่คิดยังไง แต่มันคือจุดที่ทำให้เราไม่กล้าพูดอะไรกับแม่ เรามักจะคุยกับความคิดตัวเอง และจมดิ่งลงในความมืดเรื่อยๆ..เรื่อยๆ.. ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าเราเป็นซึมเศร้า ทั้งที่อาการของเราค่อนข้างแสดงออกชัดมาก ไม่รู้เลยค่ะว่าดูไม่ออกหรือไม่ใส่ใจ เราทำร้ายตัวเองแทบทุกวัน ไม่อยากทำแบบนี้แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามความคิดเลย เป็นความดิ่งที่มันสุดๆแล้วค่ะ ใครเคยเป็นแบบเรามีวิธีจัดการกับมันยังไงหรอคะ
อาการดิ่ง
เราอายุ14ค่ะ ผลการเรียนไม่ค่อยดี
อาการดิ่งของเราเริ่มตอนม.1ปลายเทอมค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.3แล้ว อาการโรคซึมเศร้าที่เป็นอยู่คือระดับรุนแรงแล้วค่ะ เราเคยไปพบจิตแพทย์และเข้ารักษาโดยคุณน้ารับเป็นผู้ปกครองให้ค่ะ เราเคยลองเกริ่นๆคุณแม่ดู แต่ผลที่ตอบรับกลับมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ อาการดิ่งของเรามักเกิดจากครอบครัวค่ะ เพราะเราทำอะไรก็ผิดไปหมด ทุกวันนี้ทำงานบ้านให้เรายังโดนตำหนิว่าอยู่บ้านยังทำตัวขี้เกียจอยู่อีก เราพยายามทำทุกอย่างที่คิดว่าแม่จะพอใจ แต่แม่อาจจะรักพี่มากกว่า ทำให้งานทุกอย่างตกมาอยู่ที่เรา เราเคยเกิดอาการรุนแรงที่สุดตอนที่แม่บอกว่า"คนแบบถ้าไม่เกิดมาครอบครัวจะดีกว่านี้" ตอนนั้นใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลย น้ำตาก็กลั้นไม่อยู่ ได้แต่หลบเข้าในมุมมืดนั่งทบทวนตัวเองเงียบๆว่าเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ มันเป็นความรู้สึกอึดอัดอยู่ข้างในเหมือนจะระเบิดออกมาเลย อึดอัดซะจนหายใจไม่ออก เหนื่อยมากเลยค่ะตอนนั้น จนมาถึงตอนนี้มันทำให้เราคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม เคยทำร้ายตัวเองเวลาที่เครียดมากๆ เคยวางแพลนที่จะค่าตัวตาย แต่คุณน้ามาเห็นซะก่อน แม่เคยบอกว่าคนที่เป็นซึมเศร้าคือคนที่มีอาการทางจิต ถ้ามีคนเป็นโรคจะไม่เข้าใกล้ เราไม่รู้ว่าแม่คิดยังไง แต่มันคือจุดที่ทำให้เราไม่กล้าพูดอะไรกับแม่ เรามักจะคุยกับความคิดตัวเอง และจมดิ่งลงในความมืดเรื่อยๆ..เรื่อยๆ.. ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าเราเป็นซึมเศร้า ทั้งที่อาการของเราค่อนข้างแสดงออกชัดมาก ไม่รู้เลยค่ะว่าดูไม่ออกหรือไม่ใส่ใจ เราทำร้ายตัวเองแทบทุกวัน ไม่อยากทำแบบนี้แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามความคิดเลย เป็นความดิ่งที่มันสุดๆแล้วค่ะ ใครเคยเป็นแบบเรามีวิธีจัดการกับมันยังไงหรอคะ