ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย วัน ๆ คุยแต่เรื่องตัวเลข GDP โตกี่เปอร์เซ็นต์ เพ้อฝันไปถึงนับถอยหลังว่าปี 2030 ใครจะเป็นประเทศพัฒนาแล้วก่อนกัน
คุยทับถมกันไปมาว่าฉันโตกว่า ฉันโตกว่า ปีละ 6-7 เปอร์เซ็นต์
แต่ไม่ดูตัวเองเลยว่า ปีนึงเงินเฟ้อไปประเทศละเท่าไหร่ ค่าเงินเฟ้อจนค่าอาหาร ค่าเดินทาง มันกลายเป็นตัวเลขกลม ๆ ไปหมดแล้ว
ค่าอาหารก็ขึ้นจากปีก่อนเกือบเท่าตัว ขนเงินกระดาษกันมากขึ้น

ไทยนี่โดนข่มเรื่องเรื่องตัวเลข GDP มาหลายปี แต่ในความจริง อย่างน้อย ๆ เงินก็ไม่ได้เฟ้อมาก

เรื่องข้าว นอกจากเรื่องภัยพิบัติ โดนไต้ฝุ่นถล่มจนพื้นที่ปลูกข้าวเสียหาย ก็มีเรื่องสายพันธุ์ข้าว
ไม่น่าเชื่อว่าฟิลิปปินส์ที่เคยเป็นศูนย์กลางการพัฒนาพันธุ์ข้าวของอาเซียนจะต้องมาขอสายพันธุ์ข้าวไทยไปปลูก
อินโดนีเซียก็ใช้พันธุ์ข้าวไทยปลูกที่บาหลี
เพราะข้าวสายพันธุ์ดั้งเดิมต้นสูง รวงน้อย ผลผลิตต่ำ
สายพันธุ์หอมมะลิไทย ต้นเตี้ย แตกกอเยอะ เก็บเกี่ยวง่าย ผลผลิตสูงกว่า
เพียงแต่ คนพื้นเมืองปินอยและบาหลีจริง ๆ จะกินข้าวไทยไม่ค่อยเป็นเพราะยางเยอะกว่าข้าวดั้งเดิมของเขา
ข้าวเขาจะร่วน ๆ เป็นเม็ด ๆ ออกแข็งและบานมากเวลาหุ่งเสร็จ ไม่มียางและนุ่มหอมเหมือนหอมมะลิของไทย