วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวที่เรารู้สึกของเราเองว่า ครอบครัวของเรา ไม่ยอมรับอะไรในตัวเราเลย
       
        คือเราเนี่ย เป็นคนที่ค้นหาตัวเองได้เร็วพอสมควรว่าชอบอะไร รักอะไร เรารู้ตัวว่าเราชอบการแต่งหน้า แต่เราไม่ได้แต่งออกไปข้างนอก ถ้าแต่งออกไปข้างนอกก็แค่ ทาแป้งทาปาก แต่ถ้าเกิดอยู่บ้านเบื่อๆ เราก้จับแปรงแต่งหน้าตามลุคต่างๆ
       เราเริ่มจากจุดที่ เรานั่งแต่งหน้าเล่นๆอยู่บนห้อง พ่อเราก็เปิดห้องเข้ามา แล้วก็มองแล้วส่ายหัวแล้วก็เดินออกไป เราก็ไม่ได้สนใจอะไร พอเราลงมาจากห้อง เจอย่า ย่าเราก็พูดว่า พ่อเราลงมาบอกว่า เราเป็นโรคจิตชอบแต่งหน้า แล้วย่าเราก็บอกว่า เราเป็นโรคจิต ไม่ตั้งใจเรียน แต่เกรดเราเนี่ย 3.5 ขึ้นตลอด เป็นโรคจิตที่จดจ่ออยู่กับการแต่งหน้าแต่งตัว คือเค้าเหมือนไม่เข้าใจว่าเรารักอะไร คือเราเนี่ย ชอบการแต่งหน้าไม่ใช่เพราะอยากสวย แต่เราชอบแบบอยากเป็นแมคอัพอาร์ตติส คือรักแบบรักจริงๆ
คือเราไม่เข้าใจว่า ทำไมเค้าถึงต้องพูดถึงขนาดว่าเราเป็นโรคจิต หรือว่าเราโรคจิตจริงๆหรอ แค่การชอบแต่งหน้าและได้เกรด 3.7