คือเราเป็นผู้หญิงแต่จิตใจเราไม่ใช่ผู้หญิง และก็ไม่ได้อยากเป็นทอม คืออยากเป็นผู้ชายเลย เราเคยสร้างเฟซปลอมเพื่อจะทักไปคุยกับคนที่แอบชอบ แล้วเรื่องราวก็เลยเถิด เราใช้เฟซปลอมอยู่6ปีโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่านี่คือเฟซปลอม และเพื่อนเราก็ไม่รู้ว่าเรามีเฟซปลอมเพราะเวลาอยู่กับเพื่อนเราก็จะปกติ แต่เวลาได้เปิดเฟซเราก็จะสวมบทบาทเป็นอีกคนหนึ่ง ช่วงแรกๆเรามีความสุขนะแต่ช่วงหลังๆพวกเขาเริ่มขอเปิดกล้อง เราก็อ้างไปว่าไม่ว่างบ้าง ไม่ชอบเปิดกล้องบ้าง เราทำเหมือนเฟซนั้นคือเราจริง เราคุยในแบบของเราภายใต้ใบหน้าคนอื่น เราเคยทำผู้หญิงร้องไห้มาหลายคนมากเพราะเขาอยากเห็นหน้าเรา เราไม่ยอมเลยหาข้ออ้างโดยการชวนทะเลาะแล้วก็เลิกรากันไป เราเคยรักคนนึงมากๆแต่เข้าใจใช่มั้ยว่าเราไม่ใช่เรา เราไม่สามารถคบกับเขาได้ไม่สามารถเจอกันได้ ได้ยินแต่เสียง มันเจ็บมากนะ ทั้งสุขทั้งเจ็บในเวลาเดียวกัน เราก็เริ่มคิดว่าการที่ทำแบบนี้มันใช่ความสุขจริงๆเหรอ รักใครก็บอกไม่ได้คบไม่ได้ ได้แต่คิดแล้วก็น้อยใจตัวเองที่เกิดมาขี้เหร่จนทำให้ต้องทำเรื่องราวเลวๆแบบนี้ ในที่สุดเราก็ตัดสินใจปิดเฟซนั้นแบบถาวร แต่ทุกวันนี้เราก็ยังมโนทำสวมบทบาทเป็นผู้ชาย จินตนาการว่าหมอนข้างคือแฟน เรามีความสุขและสบายใจมากที่ได้กอดหมอนข้างใบนั้น แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเราก็จะปกติ เราอยากปรึกษาว่า เราควรจัดการกับความคิดเราอย่างไร และควรทำอย่างไรให้เลิกเป็นแบบนี้ เราเป็นโรคจิตหรือเปล่า😢