ก่อนอื่นเลยนะคะ เราเป็นเด็กมัธยม แล้วก็อย่าเพิ่งว่าเราที่เราโดดนะคะ เรารู้สึกผิดจริง และนี่เป็นครั้งแรกที่เราโดด โอเค เข้าประเด็นค่ะ

คืองี้ค่ะ เราเรียนพิเศษอยู่ที่หนึ่ง แล้วที่นั่นการบ้านเยอะมากกก เยอะสุดๆ แล้วที่โรงเรียนเราก็มีการบ้านกองเป็นภูเขาอยู่แล้ว บวกกับนิสัยเสียของเราที่เราเป็นคนขี้เกียจ มันยิ่งทำให้เราไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำการบ้านที่เรียนพิเศษค่ะ เราจะเรียนพิเศษนี้เป็นรายอาทิตย์ค่ะ บางครั้งก็เรียนวันจันทร์บ้าง ตอนนี้หนีที่เรียนมาสามอาทิตย์แล้วค่ะ แหะๆ เรารู้ตัวนะคะ ว่าเรื่องนี้เราผิดเต็มประตูเลย ส่วนครั้งแรกที่โดดเนี่ย เนื่องมาจากว่าเราทำการบ้านของที่เรียนนั่นไม่เสร็จค่ะ เราเลยไม่กล้าไปเจอหน้าครู แล้วพอหนีปัญหามาแล้ว มันก็ทำให้เรายิ่งไม่กล้าเผชิญกับมันเข้าไปใหญ่ทั้งๆที่มันมีแต่จะสุมไว้ให้ใหญ่ขึ้น

แล้ววันนี้ค่ะ เราไปโดดนั่งอยู่ที่เรียนอีกที่ที่เราสนิทกับครูและเพื่อนที่นั่นมากกว่า แล้วแม่เราโทรมาค่ะ แต่เราไม่ได้รับ แม่เลยเหมือนรู้ โทรไปหาครูที่เรียนที่นั่นแทนค่ะ แล้วเหมือนน่าจะถามประมาณครูว่าเราไปรึยัง หรือยังอยู่ ครูก็เลยตอบไปว่าเรายังอยู่ พอครูวางสาย เราก็เลยบอกครูว่างั้นเราจะไปแล้ว แต่มันไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนจริงๆค่ะ เหมือนพลังชีวิตเหือดหายไปหมด เราเลยโดดมานั่งที่เรียนอีกที่อีกทีค่ะ(จะงงกันมั้ยเนี่ย) แล้วที่เรียนนี้มันติดกับที่เรียนที่เราไม่อยากไปพอดี แล้วพอพี่คนนึงที่เราสนิทด้วยเดินผ่านที่นั่นมา เลยมาบอกเราว่าเห็นแม่เรายืนคุยกับครูที่นั่นอยู่พอดีค่ะ เราเลยแบบ ซวยแล้วไง พี่เค้าเลยแนะเราว่าเดินไปเข้าห้องนำ้แล้วบอกแม่ว่าเมื่อกี๊ไปเข้าห้องนำดูสิ แต่เราไม่พร้อมเจอหน้าครูเพราะหนึ่ง เราไม่ได้เอาการบ้านมา สอง ถ้าเค้าเดินเข้าไปตอนนี้ แม่ก็รู้อยู่ดีว่าเราเพิ่งมา สาม ครูน่าจะบอกแม่เรื่องที่เราไม่ได้มาเรียนไปแล้ว เราเลยเข้าไปซ่อนอยู่ในห้องเรียนของที่เรียนที่สามแทนค่ะ

แล้วตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรจะพูดกับแม่ยังไงดี ถ้าแม่โทรมา เราจะพูดอะไรออกไปดี ถ้าเรากลับบ้านไป แม่ต้องถามและดุแน่ๆเลยค่ะ เรากะว่าจะยอมรับผิดอยู่แล้วล่ะค่ะ หนีไม่ได้อยู่แล้วนี่ แต่แค่เราไม่รู้จะสื่อสารกับแม่เรายังไงดี จะบอกด้วยคำพูดไหนดี เพราะที่ผ่านมา เราปกปิดเรื่องโดดมาตลอดเลยค่ะ แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน ตอนโกรธกับดุนี่ น่ากลัวมากค่ะ จนเราเคยหลอนเสียงแม่ไปเลย แล้วคือ เรากับแม่มีปัญหาระหว่างกันอยู่แล้วด้วย อย่างเช่นพรุ่งนี้ เราต้องไปหาจิตแพทย์พร้อมกับแม่เรื่องปัญหาการอยู่ร่วมกันของเราด้วยนี่แหละค่ะ ตอนนี้เครียดมากค่ะว่าจะทำยังไงดี ต้องบอกยังไงดี ต้องพูดยังไงดี แล้วตอนนี้ครูคนที่แม่เราโทรหาตอนแรกก็เหมือนจะช่วยแม่เราโทรหาเราไม่หยุดเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

แต่บอกไว้ก่อนว่าเราไม่ได้ถูกบังคับให้เรียนพิเศษ100%นะคะ เพราะเราก็เข้าใจว่าถ้าเราเรียนอันนี้ มันจะช่วยให้เราเข้าใจเนื้อหาส่วนนี้ที่โรงเรียนมากยิ่งขึ้น แต่เราก็ไม่อยากมานั่งทำการบ้านของที่เรียนพิเศษนี่เช่นกันค่ะ

ถ้าใครอ่านถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากที่รับฟังนะคะ

*นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยค่ะ*