แต่ก่อนเราจะเป็นคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้ ไปไหนมักจะต้องมีเพื่อนไปด้วยตลอด แคร์สายตาคนอื่น จะประหม่าเวลาอยู่คนเดียว ซึ่งจริงๆเราไม่ได้ชอบเข้าสังคมหรอกนะ แต่ด้วยความที่ต้องอยู่กับคนอื่น ทำให้เราต้องมีปฏิสัมพันธ์กับเขาอยู่ตลอดเวลา เราเลยต้องพยายามทำตัวให้ร่าเริง พูดคุยกับเขา เพื่อไม่ให้เขารู้สึกอึดอัดเวลาที่อยู่กับเรา จนบางครั้งมันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยอ่ะค่ะ รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง แทนที่มีเพื่อนจะทำให้รู้สึกดี แต่เรากลับรู้สึกว่าฝืนมากกว่า

จนในที่สุดพอเราเริ่มรู้สึกว่าทำไมเราต้องคอยแคร์คนอื่นขนาดนั้นทั้งๆที่เขาไม่เห็นแคร์เราเลย เราก็เริ่มพยายามปรับมุมมองตัวเอง ตีตัวออกห่างจากเพื่อน เริ่มฝึกอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว แรกๆมันก็ยากหน่อย เพราะเวลาอยู่คนเดียวเราก็ยังรู้สึกประหม่านิดๆ แต่พอทำบ่อยๆขึ้นมันก็เริ่มชิน จนเรารู้สึกว่าการอยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้แย่อะไร

จนเมื่อเราเริ่มรู้สึกสบายใจกับการอยู่คนเดียว เราสามารถอยู่ด้วยตนเองได้แล้ว กลับกลายเป็นว่าเวลาที่เราอยู่กับเพื่อน แล้วเขาไม่เป็นดั่งใจเรา มันทำให้เรารู้สึกหงุดหงิดมาก คิดว่าทำไมต้องมาทนกับอะไรแบบนี้ เราเริ่มรำคาญคนง่ายมากขึ้น ซึ่งจริงๆเราอาจจะเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ตอนนั้นเราต้องเก็บมันไว้เพราะต้องรักษาความสัมพันธ์กับคนอื่น แต่เราก็กังวลว่าถ้าเราปล่อยให้ตัวเองเป็นอย่างนี้ไปนานๆ เราจะใช้ชีวิตในสังคมยากขึ้นมั้ยคะ เพราะบางทีเราก็ต้องทำงานร่วมกับคนอื่นบ้าง แต่ถ้าจะให้มาคอยตามใจ มาทนกับความเรื่องมากของคน ต้องเสแสร้งแกล้งทำต่อหน้าคนอื่น เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีกแล้ว

ที่อยากรู้ก็คือ
1.การที่เราเป็นแบบนี้มันแปลกไหมคะ? จะใช้ชีวิตในสังคมยากหรือเปล่า?
2.สำหรับคน introvert ควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรให้ใช้ชีวิตอยู่กับคนในสังคมได้โดยอย่างมีความสุขและมียืดหยุ่นคะ?

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ.