รู้สึกเหมือนตกหลุมรักละครเรื่องนี้เข้าอย่างจัง มีหลายกระทู้แล้วที่มาบอกเล่าถึงความประทับใจจากสองตอนที่ผ่านมา


จขกท. จึงอยากขอเล่าความประทับใจในบางฉาก หรือในบางประเด็นอาจหยิบยกขึ้นมา แบบไม่เป็นหมวดหมู่นัก จึงเป็นที่มาของการตั้งชื่อกระทู้ว่า รวมมิตร  

เน้นคุยแลกเปลี่ยนหรือ ตั้งวงเม้าท์ละครตอนต่อไป5555 (ถ้าเสนอชื่อกลุ่มคนที่ชอบละครเรื่องนี้ได้ ขอเป็น ติ่งริมน้ำหรือ ติ่งป๊อกแป๊ก 555)


คิดว่าหัวใจสำคัญของละครเรื่องนี้ คือ ความสัมพันธ์ของคน ทั้งที่เป็นระหว่างวัยต่างๆในครอบครัวกับผู้สูงอายุ  และรวมไปถึงระหว่างผู้สูงวัยด้วยกันเอง

ฉากที่ประทับใจ >>>>>>>>

ไข่ดาวฟองเดียว ทอดยังไงให้ไปถึงทั้งท้องและหัวใจ


วีนัสถามพี่อ้อยว่าทำไมไม่ทำอาหารจานเดียว ทำไมต้องทำกับข้าวเยอะแยะ พี่อ้อยบอกว่า คนตาคุณยายชอบทานไม่เหมือนกัน ส่วนคุณยายพิกุลบอกว่า กำไรไม่ใช่เรื่องสำคัญ สำคัญที่ความสุขของคนทานต่างหาก


>>>> เรื่องนี้นึกถึงสมาชิกพันทิปที่ชื่อคุณ Jin leng ขาประจำกระทู้ก้นครัว ที่ทำอาหารไปบริจาคให้ผู้สูงอายุทานบ่อยๆ ถ้าใครเคยอ่านจะทราบว่า คุณตาคุณยายชอบอาหารที่หลากหลาย อาหารที่เคยทานสมัยก่อน หรืออาหารที่คนที่ทั่วไปทานกัน ส.ว. ไม่ได้ชอบทานแต่อาหารจืดๆเท่านั้น (ต้องพิจารณาเรื่องสุขภาพด้วย)


วีนัสขันแข็งมาดูแลคุณยายนิ่มนวลที่ความจำเสื่อม แม้พี่อ้อยพยายามจะมาช่วย เจอรับน้อง แกงป่า คุณยายบอกว่านี่พะแนง ทอดไข่เจียวให้บอกเค็มเกินไป ทอดใหม่บอกใส่น้ำตาลทำไม ในขณะที่กำลังจะว้าก คุณยายพิกุลมาพร้อมกับไข่ดาว (น่ากิน 10 คะแนนเต็ม) และคำพูดเพราะๆ

วีนัสเข้าไประเบิดอารมณ์ในครัว ทำไมต้องมารับใช้คนอัลไซเมอร์แบบนี้
พี่อ้อยปล่อยให้ระบาย แล้วกล่าวสั้นๆว่า
"ถ้าคิดว่ารับใช้ก็จะเหนื่อย ถ้าคิดว่าสร้างความสุขให้คุณตาคุณสิคะ"

>>>สื่อให้เห็นว่าการดูแลผู้สูงอายุ ต้องเข้าใจ ใส่ใจ และอดทน


ฉากต่อไปที่ประทับใจมากๆ คือ ฉากการพบกันของคุณตาชาญชัย อดีตนักธุรกิจโรงแรมและบุษกร แม่ของพระเอก ที่เป็นเสมือน พระเอก นางเอก ของรุ่น ส.ว.

วีนัสพาบุษกรที่ไม่ค่อยพูดจาตอบโต้กับใคร ไปดูเพิงกล้วยไม้ของชาญชัย
" สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ"ชาญชัยกล่าวสั้นๆอย่างสุภาพ พร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตรจากใจ

วีนัสกับชาญชัยยิ้มให้กันเมื่อเห็นบุษกรมีความสุขกับการรดน้ำ

"คุณบุษกรชอบเหรอครับ ต้นนี้ออกดอกยากทีเดียวเลยนะครับ เค้าเป็นไม้ที่ค่อนข้างจะแปลก น้ำมากไปก็ไม่ชอบ แดดมากไปก็ไม่ชอบ แต่ถ้าออกมาแล้วมันคุ้มครับ สีสวยถูกใจมากเลยทีเดียว"

>>> ไม่แน่ใจว่าทีมเขียนบทต้องการสื่อถึงเรื่องใดเป็นพิเศษหรือไม่ แต่พอ จขกท.ดูซีนนี้ แล้วก็แอบนึกถึงว่า ผู้สูงอายุก็เหมือนกล้วยไม้ มีข้อจำเป็นที่ลูกหลานหรือผู้ดูแลต้องค่อยเอาใจใส่ แต่ถ้าคนเหล่านั้นสามารถดูแลท่านได้ดี ก็จะทำให้ท่านมีความสุขในยามแก่เฒ่า เหมือนดอกกล้วยไม้ที่สวย

(สดใสทั้งแก๊งค์บ้านร่มไม้ชายคาเลย โดยเฉพาะตอนตั้งวง 555555)



สูงวัยแต่ไม่ได้ไร้คุณค่า



คุณตาชาญชัย เป็นหนึ่งในตัวละครที่แสดงให้เห็นสิ่งที่ผู้สูงอายุสามารถส่งต่อให้กับคนรุ่นต่อมาได้ คือ การเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูกหลาน เป็นที่ปรึกษาที่ดี เป็นผู้ให้กำลังใจ เพราะผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านประสบการณ์มานาน เห็นได้จากฉากที่พูดคุยกับต้น หลานชายที่มาปรึกษาเรื่องเรียน หรือแม้แต่สอนโยนโบว์ลิ่ง หรือที่คุณตาคอยให้กำลังใจวีนัส ที่ต้องปรับตัวและพบเจอปัญหาในบ้านร่มไม้ชายคา และการอยากเริ่มทำธุรกิจ เป็นมิตรภาพหว่างวัยที่งดงาม




ความเปลี่ยนแปลง


ความเจ็บป่วยของคนในครอบครัวหรือความตาย เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ตามสัจธรรมของโลก แต่เมื่อมันเกิดขึ้นและรุนแรงพร้อมกันกับทั้งพ่อและแม่ ก็ทำเอา พฤกษ์ อาจารย์หนุ่มพระเอกของเราตั้งตัวไม่ติด

พฤกษ์ อาจารย์หนุ่มผู้รักครอบครัวเหนือสิ่งอื่นใด เป็นคนดี รักในความถูกต้อง แต่ก็มาพร้อมกับการเชื่อมั่นในตนเองสูง จนหลายครั้งกลายเป็นิความดื้อ  เป็นคนร่าเริงแต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เหมือนจะกลายเป็นคนเคร่งขรึม คิดว่าสิ่งที่คนดูจะได้จากตัวละครนี้ คือ


ความรักที่พอดี และการยอมรับฟังผู้อื่น ทุกคนจะเห็นได้ว่าพระเอกของเรารักแม่มากๆ ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแม่ แต่ในบางครั้งก็เชื่อมั่นในแนวทางที่ตัวเองคิดโดยไม่ได้ถาม หรือฟังเสียงของแม่ โดยเฉพาะเมื่อแม่ไม่สามารถดูแลตนเองได้เหมือนเดิม พฤกษ์จึงกลายเป็นผู้ดูแล บทบาทของแม่ทั่ต้องดูแลลูกต้องมาสลับกัน แต่ยังดีที่เขามีเพื่อนที่ดีอย่างทศกับไอที่คอยช่วยเหลือและให้คำปรึกษา ซึ่งเพื่อน เล่นบทนี่ได้น่าประทับใจ โดยเฉพาะฉากดราม่าต่างๆ ยิ่งเล่นกับแม่ก้อย ซึ่งเล่นเก่งมากๆ ดูเป็นแม่ลูกกันจริงๆ

พระเอกนางเอกเรื่องนี้ขยันมากกกกกกก 5555


ถ้าพฤกษ์เป็นตัวแทนของสีน้ำเงิน
วีนัสก็ตงจะเป็นสีส้ม


พิมพ์วีนัส หญิงสาวที่ร่าเริงสดใส มองโลกในแง่ดี โกรธง่าย หายไว ลืมไว555 มุ่งมั่นได้รับพลังงานบวกจากคุณยายพิกุลและลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ใกล้ตัว เป็นตัวแทนของคนรุ่นใหม่ที่อยากเดินตามแนวทางหรือเป้าหมายของตัวเอง แต่เมื่อต้องรับผิดชอบต่อภาระของตัวเอง ก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะปรับตัว เรียกได้ว่า เดินไปทั้งสองทาง บทนี้นาตาลีเล่นได้น่ารักมากกกก เชื่อว่าใครได้ดูจะหลงรักเธอ ไม่ว่าตัววีนัสจะน่ารำคาญบ้าง ร่าเริงพลังงานเยอะไปบ้าง แต่พอเป็นนาตาลีเล่นกลับดูน่าเอ็นดูอย่างน่าเหลือเชื่อ


มาอัพเดตต่อแล้ว แต่ขออัพในคอมเม้นนะคะ^^