สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยนะคะ
เมื่อก่อน ตอนเรียน มหาวิทยาลัย ที่บ้านรวมทั้งญาติผู้ใหญ่ด้วย จะบอกกับเราตลอดนะ ว่า "อย่าเพิ่งมีแฟนนะ" ไอ้เราตอนนั้นก็ยังไม่รู้หรอกค่ะ ว่าความรักจริงๆ มันเป็นยังไง เพราะ ตั้งแต่เด็กจนโต ก็ รักพ่อ รักแม่ รักเพื่อน แต่ความรักแบบ "คนรัก หรือ แฟน"นี่เราเองคิดภาพไม่ออกเลยค่ะตอนนั้น...
แล้วพอเริ่มเข้า มหาวิทยาลัย ได้เจอคนนั้น คนนี้เยอะแยะค่ะ ทั้งรุ่นพี่ เพื่อน แต่เราก็ยังไม่รู้ค่ะ ว่าความรักแบบนั้น มันจะเกิดขึ้นจากอะไรได้นะ? ต่อมาก็รู้สึกเหมือน ว่า "ชอบ" รุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ เป็นรุ่นพี่คณะเดียวกันค่ะ แต่ก็เก็บไว้ในใจนะคะ พักหลังไม่ได้คุยกันเลย ไอ้เราก็ลืมไปเลยค่ะ 555+
่เราก็ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยต่อไป กับกลุ่มแก้งนั่นแหละค่ะ ก็มีใจหายบ้างเวลาที่เห็นใครเขาไปเป็นคู่ แต่ก็ปลอบใจตัวเองไว้ว่า "เรียนเว้ย เรียนก่อน " คิดไว้ว่า หลังจากเรียนจบแล้วค่อยว่ากัน ถ้าจะมีใครเข้ามา
สี่ปี ในหมาวิทยาลัยก็ไม่น้อยเลยค่ะ และเพื่อนก็โสดทั้งแก้ง เลยไม่ซีเรียสอะไรเท่าไหร่ค่ะ เพราะไปไหนไปกัน แต่เรื่องมันเริ่มตอนเรียนจบแล้วนี่แหละค่ะ... จากคำพูดที่ว่า "อย่าพึ่งมีแฟนนะ" มันก็เปลี่ยนเป็น "รีบๆมีแฟนนะ" ซะอย่างนั้น แต่เรากลับรู้สึกว่า เราจะเริ่มชอบใครได้ยังไง? ก้มหน้าก้มตาเรียนไป เงยหน้ามาอีกที่ ...ตอนนี้เราเอง อายุ 24 แล้วหรอ แฟนก็ยังไม่เคยมี...ไหนนจะคนรอบข้างอีก กดดันกันจัง T^T อยากจะขอคำแนะนำค่ะ ว่า .......
เราควรจะทำตัวยังไงดี เมื่อคนรอบข้างอยากให้มีแฟน แบบจริงจัง บางทีก็มีการจะแนะนำคนนั้น คนนี้ให้ แต่เรากลับรู้สึกว่า เราอยากเจอคนที่แบบ "ใจเรารู้สึกว่าใช่" 😊 ด้วยตัวเองค่ะ จนตอนนี้เริ่มทำงานด้วย ยิ่งทำให้เรามีเวลาไปไหนมาไหนน้อยมาก จะเจอคนอื่นก็คงยาก และด้วยความที่ขี้อายไปอีก ยิ่งยากจริงไหมคะ? 😢 ตอนนี้ก็เปิดใจนะคะ แต่ตอนนี้ชีวิตมันไปติดอยู่กับงานซะแล้ว งื้ออ
-เราควรใช้คำพูดไหนกับพวกเขาดีคะ?
- เราควรจะทำยังไงกับตัวเองดีคะ?
-หรือใครกำลังเจอเรื่องแบบนี้ เรายินดีรับฟังเพื่อเป็นแนวทางนะคะ
*ถ้าเราแท็กผิดห้อง ขออภัยด้วยนะคะ
ที่บ้านอยากให้มีแฟน ทำไงดีคะ?
เมื่อก่อน ตอนเรียน มหาวิทยาลัย ที่บ้านรวมทั้งญาติผู้ใหญ่ด้วย จะบอกกับเราตลอดนะ ว่า "อย่าเพิ่งมีแฟนนะ" ไอ้เราตอนนั้นก็ยังไม่รู้หรอกค่ะ ว่าความรักจริงๆ มันเป็นยังไง เพราะ ตั้งแต่เด็กจนโต ก็ รักพ่อ รักแม่ รักเพื่อน แต่ความรักแบบ "คนรัก หรือ แฟน"นี่เราเองคิดภาพไม่ออกเลยค่ะตอนนั้น...
แล้วพอเริ่มเข้า มหาวิทยาลัย ได้เจอคนนั้น คนนี้เยอะแยะค่ะ ทั้งรุ่นพี่ เพื่อน แต่เราก็ยังไม่รู้ค่ะ ว่าความรักแบบนั้น มันจะเกิดขึ้นจากอะไรได้นะ? ต่อมาก็รู้สึกเหมือน ว่า "ชอบ" รุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ เป็นรุ่นพี่คณะเดียวกันค่ะ แต่ก็เก็บไว้ในใจนะคะ พักหลังไม่ได้คุยกันเลย ไอ้เราก็ลืมไปเลยค่ะ 555+
่เราก็ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยต่อไป กับกลุ่มแก้งนั่นแหละค่ะ ก็มีใจหายบ้างเวลาที่เห็นใครเขาไปเป็นคู่ แต่ก็ปลอบใจตัวเองไว้ว่า "เรียนเว้ย เรียนก่อน " คิดไว้ว่า หลังจากเรียนจบแล้วค่อยว่ากัน ถ้าจะมีใครเข้ามา
สี่ปี ในหมาวิทยาลัยก็ไม่น้อยเลยค่ะ และเพื่อนก็โสดทั้งแก้ง เลยไม่ซีเรียสอะไรเท่าไหร่ค่ะ เพราะไปไหนไปกัน แต่เรื่องมันเริ่มตอนเรียนจบแล้วนี่แหละค่ะ... จากคำพูดที่ว่า "อย่าพึ่งมีแฟนนะ" มันก็เปลี่ยนเป็น "รีบๆมีแฟนนะ" ซะอย่างนั้น แต่เรากลับรู้สึกว่า เราจะเริ่มชอบใครได้ยังไง? ก้มหน้าก้มตาเรียนไป เงยหน้ามาอีกที่ ...ตอนนี้เราเอง อายุ 24 แล้วหรอ แฟนก็ยังไม่เคยมี...ไหนนจะคนรอบข้างอีก กดดันกันจัง T^T อยากจะขอคำแนะนำค่ะ ว่า .......
เราควรจะทำตัวยังไงดี เมื่อคนรอบข้างอยากให้มีแฟน แบบจริงจัง บางทีก็มีการจะแนะนำคนนั้น คนนี้ให้ แต่เรากลับรู้สึกว่า เราอยากเจอคนที่แบบ "ใจเรารู้สึกว่าใช่" 😊 ด้วยตัวเองค่ะ จนตอนนี้เริ่มทำงานด้วย ยิ่งทำให้เรามีเวลาไปไหนมาไหนน้อยมาก จะเจอคนอื่นก็คงยาก และด้วยความที่ขี้อายไปอีก ยิ่งยากจริงไหมคะ? 😢 ตอนนี้ก็เปิดใจนะคะ แต่ตอนนี้ชีวิตมันไปติดอยู่กับงานซะแล้ว งื้ออ
-เราควรใช้คำพูดไหนกับพวกเขาดีคะ?
- เราควรจะทำยังไงกับตัวเองดีคะ?
-หรือใครกำลังเจอเรื่องแบบนี้ เรายินดีรับฟังเพื่อเป็นแนวทางนะคะ
*ถ้าเราแท็กผิดห้อง ขออภัยด้วยนะคะ