ผมจำได้เลยตอน ป.6 มีเพื่อนผมคนนึง ทำงานประดิษฐ์ส่งครูในวิชาวิทยาศาตร์ งานประดิษฐ์นั้นด้วยไม้ และมีกลไก ยากที่เด็กจะทำเองได้

แต่ครูก็ให้คะแนนเต็มและยังส่งเข้าประกวด ระดับประถมศึกษาทั่วประเทศ

ได้รางวัล มีนักข่าวมาสัมภาษณ์อะไรมากมาย

มาวันนี้ผมจะบอกว่า เพื่อนผมไม่ได้ทำเองหรอกครับ พ่อ เค้าทำให้แต่เค้าก็ต้องคอยเป็นลูกมืออยู่ข้างๆนะครับ


ทีนี้ศรีปราญช์  อายุ 9 ขวบ ตามประวัติ กล่าวไว้ว่าได้แต่งกลอนท่อนนึง ต่อจากที่พ่อแต่ทิ้งไว้  ว่า


ผิวชนแต่จะกราย              ยังยาก

ใครจักอาจให้ช้ำ ชอกเนื้อ    เรียมสงวน



ความหมายของโคลงบทนี้ที่เจ้าศรีแต่งต่อมีอยู่ว่า "คงไม่มีผู้ใดในแผ่นดินนี้ที่จะอาจสามารถเข้าไป ย่างกรายนางได้ง่าย และจะบังอาจไปทำให้แก้มของนวลนางอันเป็นที่รักและหวงแหนต้องชอกช้ำไปได้"



เด็ก 9 ขวบแต่งได้ขนาดนี้คุณเชื่อมั้ย? เพราะนี้มันเรื่องของจิตใจ ต้องอาศัยประสบการณ์ชีวิต ถึงจะแต่งแบบนี้ได้




ตอนนี้ผมเลยเริ่มสงสัย โมสาร์ทละ ว่าที่เล่ากันว่าเก่งๆตั้งแต่เด็กเค้าแต่งเสริม เพื่อให้มันสนุกปาก หรือเพื่อเสริมความขลังรึเปล่า