เรื่องมีอยู่ว่า เราไม่สนิทกับแม่ เนื่องจากพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก แล้วพ่อแม่เราต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ เราอยู่กับยายมาโดยตลอด แล้วพอเราเข้าเรียนมหาลัยยายเลยให้มาอยู่ใกล้ๆ แม่ เพราะยายหวังอยากให้แม่ใช่ส่งให้เรียน เพราะตั้งแต่เกิดมาทั้งพ่อและแม่ไม่มีใครให้ค่านม ค่าเรียนกับเราเลยสักคน แต่พอมาอยู่กับแม่ เรากลับได้มาอยู่หอ เพราะแม่ไม่อยากให้ไปอยู่ที่บ้านด้วยเนื่องจาก แฟนใหม่แม่และลูกใหม่ของแม่อยู่ด้วย เราเลยได้มาอยู่หอ แต่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเราต้องทำงานหาเงินเอง แถมยังต้องหาเงินให้แม่เอาให้น้อง (ลูกคนใหม่) ไปโรงเรียนอีกตั้งหาก ซึ่งตอนนี้เราเรียนมาจนอยู่ปี 2 แล้ว ที่ๆ เราเคยทำงานเขาก็ปิดตัวลงเนื่องจากขาดทุน เราเลยตกงาน จึงทำให้เราไม่มีเงิน เราเลยเริ่มมีปัญหากับแม่ของเรา เนื่องจากที่เราได้เป็นคนถือเงินทำงานกลุ่ม ตอนนั้นเงินของงานกลุ่มมีอยู่ 1000 เราเลยถือติดตัวไว้ เพราะไม่อยากเอาไว้หอ เพราะอยู่หอรวม กลัวหาย วันนั้นเรากลับไปหาแม่ที่บ้าน ไปค้าง 1 คืน แต่พอตื่นเช้ามาเราจะกลับ เงินงานกลุ่มนั้นดันหาย เราเลยถามแม่เราว่าได้เอาเงินนั้นไปไหม เพราะช่วงเวลาที่หายมีแค่แม่กลับเราอยู่ที่บ้าน แม่บอกไม่ได้เอาไป เราเลยบ่นขึ้นว่ามันหายไปได้ยังไงนะ แม่เราก็โวยวายใส่ราใหญ่ หาว่าเราใส่ร้ายแม่ว่าขโมยตังเราไป ด่าเราสารพัดคำด่า คำพูดที่ยายที่เป็นคนเลี้ยงเรามากับมือก็ไม่เคยด่าเเม่ก็ด่าเรา เวลานั้นเรารู้สึกทึ้ง อึ้งไปหมด ไม่คิดว่าแม่เราจะด่าเราได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เรายังไม่ยังไม่ได้ว่าอะไรแม่สักคำ ในตอนนั้นเราคิดว่าลืมไว้ที่ไหนรึป่าวด้วยซ้ำ วันนั้นแม่ด่าเรา และเรามีปากเสียงกันกับแม่ แม่ก็ด่าเราถึงขั้นตัดขาดความเป็นแม่ลูก ในตอนนั้นเราโมโห คิดออกมาว่าตั้งแต่เกิดมาแม่ก็ทิ้งเราไป เราเกิดมาได้แค่ 7 วันแม่ก็ทิ้งเราแล้ว ค่านม ค่าเล่าเรียน เสื้อผ้าอะไรต่างๆ ก็ไม่เคยให้ เราเป็นไข้เลือดออกนอนโรงบาล 8 วันเกือบนายก็ไม่เคยโทรหา ไม่เคยถามไถ่ จะโทรมาก็ตอนที่อยากได้เงินจากยายเท่านั้น ก่อนแม่ไปก็สร้างหนี้ไว้ให้ยายกับตาต้องรับผิดชอบ ตอนนั้นคิดว่าแม่ก็ไม่ได้มีอะไรดีให้เราต้องแคร์ขนาดนั้น แถมยังติดเหล้าอีก แต่ที่เราคิดแบบนั้นเพราะความโมโห แต่เราไม่ได้พูดออกไปนะ เพราะเราคิดก่อนเสมอว่าคำพูดที่เราจะพูดออกไปนั้นมันจะไปทำร้ายจิตใจใครรึป่าว แล้วเราก็เงียบ แล้วกลับมาที่หอ มาตอนนี้แม่ก็ยังเป็นนิสัยเดิม ไม่เปลี่ยน ถึงขั้นแฟนใหม่แม่และลูกใหม่ทิ้ง จนแม่ต้องกลับไปสร้างความลำบากใจให้ยายที่บ้านอีก เราอยากรู้ว่าทำยังไงถึงจะเตือนสติแม่ของเราให้เปลี่ยนนิสัยได้สักที ซึ่งเราแค่เตือนไปแล้ว (ก่อนที่จะทะเลาะกัน) บางครั้งแม่ก็ทำเป็นร้องไห้หาว่าเราด่าทั้งๆ ที่เราเป็นเด็กจะไปรู้ดีกว่าเขาได้ไง ทำให้เรารู้สึกผิดแล้วขอโทษไป บางครั้งก็ด่าเราโวยวายใส่เรา ด่าเรา อีสัส เหมือนเราไม่ใช่ลูก บางครั้งเราก็เสียใจนะที่แม่เป็นแบบนี้ เราครวทำยังไงดีเพื่อที่จะเตือนสติแม่ได้ เราไม่อยากให้แม่เราไปทำร้ายจิตใจยายเราอีก เรารักยายของเรามาก เราพูดได้เต็มปากเลยว่าเรารักมากกว่าอม่ของเราด้วยซ้ำ จะมองว่าเราเลวก็ได้นะ😢😢