เห็นหน้าแล้วก็ไม่กล้าสบตา ทั้งที่อยากยิ้มให้ อยากสร้างมิตรภาพดีๆ แต่ก็กลัว...กลัวว่าเค้าจะเมินหนี ทุกวันก็รอความบังเอิญที่จะได้เจอหน้ากัน เพื่อเราจะได้แก้ตัวจากที่ไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้า....ก็ได้ยิ้ม ทักทายกันบ้าง

แต่ตอนนี้ชักเริ่มรู้สึกว่า....ความรู้สึกดีๆของเราที่มีต่อเค้าคงไม่มีประโยชน์อะไร จนอยากให้เค้าออกไปจากหัว!  ออกไปจากความคิด!
กรุณาออกไปจากหัวฉันเถอะ!  ยอมไม่รู้จักดีกว่า
ยอมเป็นแค่คนที่เห็นหน้าแล้วเฉยๆ
ไม่น่าไปรู้สึกดีๆกับเค้าเลย ให้ตายเถอะ!