ขอฝากเพื่อนๆที่อ่าน แชร์ไปให้ถึงเขาคนนั้นด้วยนะครับ ผมรอเธออยู่
คุณคิดว่ารักแท้มีจริงไหม
สวัสดีครับ. ผมจะมาเล่าประสบการความรักของผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง.
เริ่มแรกเลย. ผมเหนเธอในเฟสบุ๊ค ผมกดติดตามแล้วผมก็ส่องเขา บ่อยๆ เป็นประจำ
ตอนนั้นผมอยู่ชั้น ม.4 เธอเรียน มหาลัยแห่งหนึ่งใน จ. นครศรีธรรมราช. ผมส่อง ผมเห็น ชื่อมหาลัย
แล้วตอนนั้นผมเรียนอยู่ในอำเภอดอนสัก จ.สุราษฎร์ธานี. ซึ่งเป็น ทางเชื่อม ระหว่าง อ.ดอนสัก กับ อำเภอ ขนอมจังหวัดนครศรีธรรมราช
ในตอนนั้นผมเป็นคนชอบเที่ยว และใช้ชีวิตสนุกเฮฮาไปวันๆ. ตามประสาวัยรุ่น. ผมก็ได้ชวนเพื่อนไปมหาลัยนั้นทุกวันเสา. เพื่อหวังว่าจะได้พบเธอคนนั้น. ผมไป สอดส่อง อยู่เป็นเวลาประมาณ3ปี.
แต่ผมก็ไม่เคยได้พบเจอเทอเลย
ต่อมาเมื่อผมเรียนจบชั้น ม.6
ผมได้ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเกิด.
ต. บลหนึ่งในอ.เมือง จ.สุราษฎร์ธานี
ผมได้สมัคร เข้าทำงาน 7-11 แถวบ้านครับ
แล้ว วันนึงมีพี่เค้ามาบอกผม ว่าให้มาดูคนนี้ น่ารักมาก เมื่อผมออกไป. ผมยืน อึ้ง. นิ่งยุพักนึง แล้วเดินมาหลังร้านนน. แล้วบอกพี่เค้าว่า คนนี้แหละผมแอบบชอบมานานแล้ว
ผมดีใจมากแค่เห็นก็เหมือนฝันไป
พอมีสติ ก็คิดได้ เรามีเฟสยุนิ.
แล้วถามพี่ที่ทำงาน. ว่าทักไปดีมั้ย พี่เค้าบอกว่า ก็ลองดู
และเราก็ได้เริ่มทักไป วันที่6 เดือน มิถุนายน
เราคิดในใจ หยิ่งแน่ๆ. เทอสวยมาก. และเทอรวยมาก. เราก็คิดในใจแล้ว ว่ามีนเป็นไปไม่ได้หรอก แต่พอเค้าตอบเรามา คือเค้าผิดกับที่เราคิดเลย. เค้าอัธยาศัยดี. น่ารักมากๆ. ทำให้เรารุ้สึกมีความสุขมาก และเราก็คุยกันมาซักพัก เราก็ได้รุ้ว่าเทอเรียนจบ ปริญญาตรีแล้ว. ทำงานอยู่ร้านถ่ายรูปแห่งหนึ่งในตัวเมืองสุราษ.
และสิ่งที่น่าแปลกใจก็เริ่มเกิดขึ้น เมื่อบ้านเทอกันบ้านเราอยู่ต.เดียวกัน. และ เราก็ขับรถผ่านบ้านเทอเป็นประจำ. แม่ของเธอจำเราได้
เราแอบคิดในใจ. ทำไม่เรารุ้จักกันช้าไป
เราคุยกันมาเรื่อยๆ. เทอเป็นคนที่ไม่ได้หรูหราอะไรมากมายเลยต่างกับที่เราคิดไว้
เธอชอบซื้อเสื้อผ้า มาก. เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก.
จับตัวไหนคือใส่ได้หมด. และแล้วก็มาถึงข้าวมื้อแรกของเราสองคน. เทอชอบกินข้าวหมูกรอบมาก. เทอกินไป2จาน. ทั้งๆที่เรากินจานเดียวยังไม่หมดเลย. ตอนนั้นเราคุยกันมาประมาน1เดือนแล้ว. เทอทำให้เรามีความสุขมาก ยามเหนื่อยยามทัอ. เราก็มีเทออยู่ข้างๆ เทอทำงาน 8:00-19:00ทำให้เวลาของเราม่ค่อยตรงกัน
ผมเข้างานบ่ายโมง. เทอพักก็12กว่าๆ. เราจึงขอผู้จัดการว่า เราขอมาทำงาน. แต่ยังม่ลงเวลานะ. เราขอไปทานข้าวกับพี่เค้าก่อน. ผู้จัดการก็ใจดีมากบอกว่าได้เราก็ดีใจ. แต่ซักพักมันเริ่มเปลี่ยนกะ และเราก็เหนื่อยด้วย
เราจึงลาออกไปหางานใหม่
เรากับเทอจะชอบไปหาอะไรกินด้วยกัน
ตอนเทอเลิกงาน. เป็นประจำ
เราก็รอเทอท่หน้า7-11 ที่เราทำงาน นั้นแหละ
เพราะมันเป็นทางผ่าน แดะมาต่อคืนนี้นะครับ
ต่อครับ ผมก็ทำแบบนั้นอยู่เรื่อยๆเราได้รุ้จักร้านอาอาหารใหม่ๆ ก็เพราะเธอ. ผมมีความสุขนะเมื่อได้อยู่กับเธอ. ผมชอบแกล้งเธอ แกล้งมองสาวอื่น. เธองอลหนักมาก.
แต่แล้ว.
ในคืนหนึ่ง ผมไปงานวันเกิดเพื่อน. ผมติดบุหรี่ กินเหล้า. แต่เธอ แพ้บุหรี่. ผม ไม่ได้สนใจเธอเลย
เทอเตือนผม ว่าม่ชอบ อย่าทำอีก. แต่ผมก็ไม่ได้ ใส่ใจอะไรมาก ผมติดนิสัย สมัยเรียนม.ปลาย
คือ ใช้ชีวิตสนุกๆไปวันๆ. ผมทำสิ่งที่เธอม่ชอบอยู่บ่อยๆ ผมขับรถเร็ว และผมแต่งรถ เธอเป็นคนที่กลัวความเร็ว. และไม่ชอบรถแต่ง
หลายครั้งมากที่เธอร้องไห้ เสียน้ำตา เพราะกลัว
แต่ผมม่ได้คิดเลยนะ ว่าวันนึง มันจะเหลือแค่ผม
ผมรักเธอมาก. และ สภาพแวดล้อมมันพาไป ผมเลยคิดว่า จะหยุดที่คนนี้. และให้เค้าเป็นคนสุดท้าย. ผมเริ่มคิดวางแผนอนาคตตัวเองง
ผมไปสมัครเรียน. ม.ราชภัฎ. คณะ รัฐศาสตร์
ผมฝันอยากมีธุรกิจเป็นของตัวเองง
แต่ พ่อแม่. อยากให้ผมได้รับราชการ.
ผมจึงเลือกเรียนเสาอาทิตย์. และออกมา หาประสบการชีวิต. ล้มมาหลายครั้งมาก. แต่ก็ยังมีเธอคอยเป็นกำลังใจ. ผมตัดสินใจ. ขายของในตลาด. ซึ่งช่วงขายของ ผมม่มีเวลาว่างเลยต้องเตรียมของ ต้องหาของ ผมเริ่มห่างกับเธอ
ผมม่ค่อยมีเวลาให้. แต่เธอม่ได้ต้องการอะไรมากมาย. เธอขอแค่ไปไหนมาไหนให้บอก.
ผมรุ้ว่าลึกๆ ข้างในเธอเป็นห่วงผม แต่ผมก็ไม่ได้บอกเธอ. ผม ติดงาน แล้ววันที่ม่คาดคิดก็มาถึง
เธอไปจากผม. เธอบอกว่าเธอเหนื่อยมากแล้วกับผม เธอขอผมหลายอย่างแต่ผมทำให้เธอไม่ได้เลยย สรุปวันนั้นเราเลิกกัน.
คราวนี้มาถึง. ตอนที่ผมม่มีเธอ.
ผมก็ได้แต่นั่งคิดนอนคิด. ว่าทำไม ผมทำให้เธอไม่ได้. เธอขอให้เลิก บุหรี่ผมให้ม่ได้. เธอขออย่าขับรถเร็ว ผมก็ทำให้ไม่ได้ ผมม่ได้ไปขายของไม่ได้ทำงาน. อะไรเลย ผมเหมือนคนไร้วิญญาน
ผมพยายามง้อเธอ แต่เธอก็ใจแข็งมาก
ผมไปหาเธอที่บ้าน พ่อแม่เธอ ดีกับผมมาก
ผมอยากจะขอโทษมากที่ผมดูแลรักษาลูกสาวท่านไม่ได้ ทุกที่ทุกอย่าง ผมไปไหนผมก็คิดถึงเธอ เพราะผมพาเธอไปเกือบทุกที่ที่ผมชอบไป.
ตอนคิดถึงเธอผมชอบไปนั่งโง่ๆอยู่ในที่ ที่เคยมีเธออยู่ด้วย. และที่ทำให้ผมไม่ลืมเธอได้ คือทางเข้าบ้านผมต้องผ่านบ้านเธอ คุณว่าจริงมั้ย ม่ได้เหนเค้า ได้เหนหลังคาบ้านก็ยังดี ผมคอยดูเธออยู่ตลอด ผมรักเธอมาก ความหวังผมอยู่ที่เธอทั้งหมด หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตผมก็เริ่มคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อที่จะรอให้เขากลับมา. ผมดูแลตัวเอง. เลิกบุหรี่. เลิกเหล้า เลิกเที่ยว. เลิกแต่งรถ. เลิกทำตัวเหลวไหล. และ หาจุดหมายในชีวิต. เพราะในตอนที่เธอไม่อยู่ปมคิดถึงเธอมาก. ผมอยากจะขอโทษเธอที่ผ่านมาผมทำให้เธอเสียใจ. แต่ตอนนี้ ผมเปลี่ยนทุกอย่างเพื่อเธอแล้ว. ถามว่าผมตัดใจแล้วหาใหม่ ดีไหมผมตอบเลยผมทำไม่ได้ถ้าผมมีแฟนใหม่. แล้วเขาถามผมว่าทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้. คุณคิดว่าสิ่งที่ผมคิดถึงก่อนจะตอบคืออะไร. ก็คือเขานั้นแหละครับ
ผมผมรักใครไม่ได้หรอกถ้าในหัวใจผม ยังมีคนคนกนึ่งอยู่
ถ้ามีโอกาสได้แก้ไข ผมจะทำให้คุณรู้สึกว่าคุณเป็นนางฟ้าของผม
ผมอยากฝากถึง ผู้ชายทุกคนนะ. รักษาแฟนคุณไว้ให้ดีๆ ดูแลให้ดีๆ อย่าละเลยใส่เค้า อย่าทำเหมือนเค้าไม่มีตัวตน เพราะในตอนที่เค้าหมดความอดทนกับคุณ. คุณม่สามารถย้อนเวลาไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีตได้
ถ้าพี่ได้อ่าน บทความนี้แล้ว. กลับมาเถอะนะทักมาให้ผมไปจีบพี่ใหม่ก็ได้. ผมรอพี่อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน นะพี่ทิพย์
ฝากเพื่อนๆ ที่อ่านแชร์ไปให้ถึงคนนั้นด้วยนะ
กาลเวลาทำให้เราต้องจากกัน. แล้วเราจะพบกันใหม่
คุณคิดว่ารักแท้มีจริงไหม
สวัสดีครับ. ผมจะมาเล่าประสบการความรักของผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง.
เริ่มแรกเลย. ผมเหนเธอในเฟสบุ๊ค ผมกดติดตามแล้วผมก็ส่องเขา บ่อยๆ เป็นประจำ
ตอนนั้นผมอยู่ชั้น ม.4 เธอเรียน มหาลัยแห่งหนึ่งใน จ. นครศรีธรรมราช. ผมส่อง ผมเห็น ชื่อมหาลัย
แล้วตอนนั้นผมเรียนอยู่ในอำเภอดอนสัก จ.สุราษฎร์ธานี. ซึ่งเป็น ทางเชื่อม ระหว่าง อ.ดอนสัก กับ อำเภอ ขนอมจังหวัดนครศรีธรรมราช
ในตอนนั้นผมเป็นคนชอบเที่ยว และใช้ชีวิตสนุกเฮฮาไปวันๆ. ตามประสาวัยรุ่น. ผมก็ได้ชวนเพื่อนไปมหาลัยนั้นทุกวันเสา. เพื่อหวังว่าจะได้พบเธอคนนั้น. ผมไป สอดส่อง อยู่เป็นเวลาประมาณ3ปี.
แต่ผมก็ไม่เคยได้พบเจอเทอเลย
ต่อมาเมื่อผมเรียนจบชั้น ม.6
ผมได้ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเกิด.
ต. บลหนึ่งในอ.เมือง จ.สุราษฎร์ธานี
ผมได้สมัคร เข้าทำงาน 7-11 แถวบ้านครับ
แล้ว วันนึงมีพี่เค้ามาบอกผม ว่าให้มาดูคนนี้ น่ารักมาก เมื่อผมออกไป. ผมยืน อึ้ง. นิ่งยุพักนึง แล้วเดินมาหลังร้านนน. แล้วบอกพี่เค้าว่า คนนี้แหละผมแอบบชอบมานานแล้ว
ผมดีใจมากแค่เห็นก็เหมือนฝันไป
พอมีสติ ก็คิดได้ เรามีเฟสยุนิ.
แล้วถามพี่ที่ทำงาน. ว่าทักไปดีมั้ย พี่เค้าบอกว่า ก็ลองดู
และเราก็ได้เริ่มทักไป วันที่6 เดือน มิถุนายน
เราคิดในใจ หยิ่งแน่ๆ. เทอสวยมาก. และเทอรวยมาก. เราก็คิดในใจแล้ว ว่ามีนเป็นไปไม่ได้หรอก แต่พอเค้าตอบเรามา คือเค้าผิดกับที่เราคิดเลย. เค้าอัธยาศัยดี. น่ารักมากๆ. ทำให้เรารุ้สึกมีความสุขมาก และเราก็คุยกันมาซักพัก เราก็ได้รุ้ว่าเทอเรียนจบ ปริญญาตรีแล้ว. ทำงานอยู่ร้านถ่ายรูปแห่งหนึ่งในตัวเมืองสุราษ.
และสิ่งที่น่าแปลกใจก็เริ่มเกิดขึ้น เมื่อบ้านเทอกันบ้านเราอยู่ต.เดียวกัน. และ เราก็ขับรถผ่านบ้านเทอเป็นประจำ. แม่ของเธอจำเราได้
เราแอบคิดในใจ. ทำไม่เรารุ้จักกันช้าไป
เราคุยกันมาเรื่อยๆ. เทอเป็นคนที่ไม่ได้หรูหราอะไรมากมายเลยต่างกับที่เราคิดไว้
เธอชอบซื้อเสื้อผ้า มาก. เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก.
จับตัวไหนคือใส่ได้หมด. และแล้วก็มาถึงข้าวมื้อแรกของเราสองคน. เทอชอบกินข้าวหมูกรอบมาก. เทอกินไป2จาน. ทั้งๆที่เรากินจานเดียวยังไม่หมดเลย. ตอนนั้นเราคุยกันมาประมาน1เดือนแล้ว. เทอทำให้เรามีความสุขมาก ยามเหนื่อยยามทัอ. เราก็มีเทออยู่ข้างๆ เทอทำงาน 8:00-19:00ทำให้เวลาของเราม่ค่อยตรงกัน
ผมเข้างานบ่ายโมง. เทอพักก็12กว่าๆ. เราจึงขอผู้จัดการว่า เราขอมาทำงาน. แต่ยังม่ลงเวลานะ. เราขอไปทานข้าวกับพี่เค้าก่อน. ผู้จัดการก็ใจดีมากบอกว่าได้เราก็ดีใจ. แต่ซักพักมันเริ่มเปลี่ยนกะ และเราก็เหนื่อยด้วย
เราจึงลาออกไปหางานใหม่
เรากับเทอจะชอบไปหาอะไรกินด้วยกัน
ตอนเทอเลิกงาน. เป็นประจำ
เราก็รอเทอท่หน้า7-11 ที่เราทำงาน นั้นแหละ
เพราะมันเป็นทางผ่าน แดะมาต่อคืนนี้นะครับ
ต่อครับ ผมก็ทำแบบนั้นอยู่เรื่อยๆเราได้รุ้จักร้านอาอาหารใหม่ๆ ก็เพราะเธอ. ผมมีความสุขนะเมื่อได้อยู่กับเธอ. ผมชอบแกล้งเธอ แกล้งมองสาวอื่น. เธองอลหนักมาก.
แต่แล้ว.
ในคืนหนึ่ง ผมไปงานวันเกิดเพื่อน. ผมติดบุหรี่ กินเหล้า. แต่เธอ แพ้บุหรี่. ผม ไม่ได้สนใจเธอเลย
เทอเตือนผม ว่าม่ชอบ อย่าทำอีก. แต่ผมก็ไม่ได้ ใส่ใจอะไรมาก ผมติดนิสัย สมัยเรียนม.ปลาย
คือ ใช้ชีวิตสนุกๆไปวันๆ. ผมทำสิ่งที่เธอม่ชอบอยู่บ่อยๆ ผมขับรถเร็ว และผมแต่งรถ เธอเป็นคนที่กลัวความเร็ว. และไม่ชอบรถแต่ง
หลายครั้งมากที่เธอร้องไห้ เสียน้ำตา เพราะกลัว
แต่ผมม่ได้คิดเลยนะ ว่าวันนึง มันจะเหลือแค่ผม
ผมรักเธอมาก. และ สภาพแวดล้อมมันพาไป ผมเลยคิดว่า จะหยุดที่คนนี้. และให้เค้าเป็นคนสุดท้าย. ผมเริ่มคิดวางแผนอนาคตตัวเองง
ผมไปสมัครเรียน. ม.ราชภัฎ. คณะ รัฐศาสตร์
ผมฝันอยากมีธุรกิจเป็นของตัวเองง
แต่ พ่อแม่. อยากให้ผมได้รับราชการ.
ผมจึงเลือกเรียนเสาอาทิตย์. และออกมา หาประสบการชีวิต. ล้มมาหลายครั้งมาก. แต่ก็ยังมีเธอคอยเป็นกำลังใจ. ผมตัดสินใจ. ขายของในตลาด. ซึ่งช่วงขายของ ผมม่มีเวลาว่างเลยต้องเตรียมของ ต้องหาของ ผมเริ่มห่างกับเธอ
ผมม่ค่อยมีเวลาให้. แต่เธอม่ได้ต้องการอะไรมากมาย. เธอขอแค่ไปไหนมาไหนให้บอก.
ผมรุ้ว่าลึกๆ ข้างในเธอเป็นห่วงผม แต่ผมก็ไม่ได้บอกเธอ. ผม ติดงาน แล้ววันที่ม่คาดคิดก็มาถึง
เธอไปจากผม. เธอบอกว่าเธอเหนื่อยมากแล้วกับผม เธอขอผมหลายอย่างแต่ผมทำให้เธอไม่ได้เลยย สรุปวันนั้นเราเลิกกัน.
คราวนี้มาถึง. ตอนที่ผมม่มีเธอ.
ผมก็ได้แต่นั่งคิดนอนคิด. ว่าทำไม ผมทำให้เธอไม่ได้. เธอขอให้เลิก บุหรี่ผมให้ม่ได้. เธอขออย่าขับรถเร็ว ผมก็ทำให้ไม่ได้ ผมม่ได้ไปขายของไม่ได้ทำงาน. อะไรเลย ผมเหมือนคนไร้วิญญาน
ผมพยายามง้อเธอ แต่เธอก็ใจแข็งมาก
ผมไปหาเธอที่บ้าน พ่อแม่เธอ ดีกับผมมาก
ผมอยากจะขอโทษมากที่ผมดูแลรักษาลูกสาวท่านไม่ได้ ทุกที่ทุกอย่าง ผมไปไหนผมก็คิดถึงเธอ เพราะผมพาเธอไปเกือบทุกที่ที่ผมชอบไป.
ตอนคิดถึงเธอผมชอบไปนั่งโง่ๆอยู่ในที่ ที่เคยมีเธออยู่ด้วย. และที่ทำให้ผมไม่ลืมเธอได้ คือทางเข้าบ้านผมต้องผ่านบ้านเธอ คุณว่าจริงมั้ย ม่ได้เหนเค้า ได้เหนหลังคาบ้านก็ยังดี ผมคอยดูเธออยู่ตลอด ผมรักเธอมาก ความหวังผมอยู่ที่เธอทั้งหมด หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตผมก็เริ่มคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อที่จะรอให้เขากลับมา. ผมดูแลตัวเอง. เลิกบุหรี่. เลิกเหล้า เลิกเที่ยว. เลิกแต่งรถ. เลิกทำตัวเหลวไหล. และ หาจุดหมายในชีวิต. เพราะในตอนที่เธอไม่อยู่ปมคิดถึงเธอมาก. ผมอยากจะขอโทษเธอที่ผ่านมาผมทำให้เธอเสียใจ. แต่ตอนนี้ ผมเปลี่ยนทุกอย่างเพื่อเธอแล้ว. ถามว่าผมตัดใจแล้วหาใหม่ ดีไหมผมตอบเลยผมทำไม่ได้ถ้าผมมีแฟนใหม่. แล้วเขาถามผมว่าทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้. คุณคิดว่าสิ่งที่ผมคิดถึงก่อนจะตอบคืออะไร. ก็คือเขานั้นแหละครับ
ผมผมรักใครไม่ได้หรอกถ้าในหัวใจผม ยังมีคนคนกนึ่งอยู่
ถ้ามีโอกาสได้แก้ไข ผมจะทำให้คุณรู้สึกว่าคุณเป็นนางฟ้าของผม
ผมอยากฝากถึง ผู้ชายทุกคนนะ. รักษาแฟนคุณไว้ให้ดีๆ ดูแลให้ดีๆ อย่าละเลยใส่เค้า อย่าทำเหมือนเค้าไม่มีตัวตน เพราะในตอนที่เค้าหมดความอดทนกับคุณ. คุณม่สามารถย้อนเวลาไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีตได้
ถ้าพี่ได้อ่าน บทความนี้แล้ว. กลับมาเถอะนะทักมาให้ผมไปจีบพี่ใหม่ก็ได้. ผมรอพี่อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน นะพี่ทิพย์
ฝากเพื่อนๆ ที่อ่านแชร์ไปให้ถึงคนนั้นด้วยนะ