ก็ต่อเนื่องจากกระทู้เก่าๆของผมเอง
ตอนนี้ ยอมรับว่าสับสนมาก  ใจนึงอยากเดินออกมา เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บมากไปกว่านี้
ผมก็สงสารหัวใจ ตัวเองเหมือนกันนะ เจ็บซ้ำไปซ้ำมา
ใจนึงก็อยากคุยกับเขาต่อ มันก็เหมือนน้ำที่คอยชโลม หัวใจที่แห้งผาก
แต่ในระยะยาว ผมก็รู้ว่าจะจบลงยังไง  เหมือนอ่านหนังสือ  มันก็ถึงหน้าสุดท้ายสักวัน
บางครั้งเขาก็เหมือนมีใจให้ผม

แต่จริงๆแล้วเขาสงสารผมมากกว่า เหมือนเขาคอยคุยกับผมแค่ไม่อยากให้ผมเหงามากกว่า
ช่วงไม่กี่วันนี้ เขาก็เปลี่ยนไปเยอะ  เยอะจนรู้สึกได้
ความสูขมันอยู่กับเรา ไม่นานเท่าความทุกข์เลย  ในหัวก็มีแต่เรื่องของเขา
อยากให้ผมเข้าไปอยู่ในใจเขาบ้าง  สักนิดนึงก็ยังดี