เรื่องนี้มีอยู่ในปี2548ผมคุยกับผู้หญิงในmsnกันเป็นเดือนๆจนวันที่นัดเจอเธอครั้งแรกที่เซ็นทรัลปิ่นเกล้าเรานัดกันครั้งแรกวันที่6/11/48นัดกัน5โมงเย็นผมตื่นเต้นมากที่จะได้เจอกันพอมาถึงเธอก็ไม่มาผมเลยโทรไปถามว่าอยู่ไหนเธอตอบมาว่านอนอยู่ผมเลยพูดเหอะๆเธอบอกว่าเดี๋ยวออกไปพอ6โมงเย็นเธอก็มาเธอเเต่งตัวเสื้อสีน้ำตาลกางเกงยีนส์สะพายกระเป๋าharajukuเธอมีเขี้ยวด้วยผมเลยบอกว่านึกว่าจะผิดนัดซะล่ะเธอก็บอกว่าก็นึกว่าพูดเล่นผมก็พาเธอกินอาหารมื้อแรกคนเราก็คือkfcต่อด้วยดูหนังเรื่องรับน้องสยองขวัญพอดูเสร็จมันก็ดึกแล้วก็จะอาสาไปส่งเธอไม่ไว้ใจผมก็เลยเดินมาส่งที่ป้ายรถเมล์ตรงเมเจอร์ปิ่นเกล้าเพื่อมาส่งเธอแต่ก่อนขึ้นรถเธอเข้าร้านขายพวงกุญเห็นเธอชอบพ่วงกุญแจรูปแมวก็เลยได้ซื้อให้นั้นก็เลยเป็นของชิ้นแรกที่ผมซื้อให้พอส่งเธอขึ้นรถเสร็จผ่านไปจนถึงวันที่9/11/2548ผมก็ขอเธอเป็นแฟนเราคบกันมาจนวันหนึ่งผมต้องซ่อมรถเธอเอาเงินที่เธอเก็บเอามาให้ผมซ่อมรถจำนวน600บาทตอนนั้นผมคิดเลยว่านางฟ้ามาโปรดแล้วชอบเธอมากขึ้นจนเราเข้าเรียนมหาลัยเธอได้ซื้อสร้อยปลาคู่ให้ผมเธอบอกว่าเราจะไม่แยกจากตอนนั้นเธอน่ารักมากไม่น่าตานะนิสัยจากนั้นเราก็เที่ยวดูหนังร้องเพลงจนมาผ่านมาเดือนเมษา2549ผมก็ก่อเรื่องขึ้นเพื่อนผมท้าผมจีบผู้หญิงอีกคนถ้าจีบติดเพื่อนบอกกึจะเสียเหล้าให้ขวดแต่ถ้าจีบไม่ติดก็ต้องเสียใหกูเหมือนกันตอนนั้นห้าวเลยรับคำท้าสุดท้ายจีบติดตอนนั้นคิดอย่างเดียวเลยว่าจะเลิกยังให้แต่สุดท้ายแฟนก็รู้จนได้เธอร้องไห้เสียตอนนั้นผมเครียดมากเพราะเห็นแฟนตัวเองร้องไห้เพราะผมห้าวรับคำท้าตอนนั้นคิดว่าเราจะจบกันแล้วตอนนั้นเหมือนใจจะขาดเลยที่คิดว่าเธอจะเลิกเเต่ผมก็ไม่ยอมหรอกพอรู้ว่าเธออยู่ไหนผมขับมอไซค์ผ่าฝนไปหาเธอที่รางน้ำแต่สุดท้ายเธอก็ให้อภัยผมเเต่มีข้อแม้ของเบอร์ผู้หญิงคนมาแฟนผมประจานความชั่วว่าที่จีบเธอเพราะเหล้าขวดเดียวเพราะว่าผู้หญิงนั้นกวนแฟนผมมาผมจีบผู้หญิงคนนั้นเพราะว่าชอบรู้เปล่าตอนนั้นมีความรู้สึกเลยว่าแฟนผมรักผมมากไม่ยอมให้ใครผ่านไป10ปีคือปี2559ผมคิดว่าเธอรักไม่ผมเเล้วไม่ใช่ผู้หญิงที่น่ารักคนนั้นอีกแล้วหรือสวยขึ้นเลยเปลี่ยนหรือเปล่าก็ไม่รู้ผมเลยแอบไปคุยกับผู้หญิงคนนึงเเค่คุยเเล้วไม่ลบออกจากมือถือนะผมเลยเล่าให้เพื่อนผมฟังเพื่อนผมก็บอกว่าไม่กลัวแฟนรู้แล้วเลิกหรอผมก็ตอบไปรู้อยู่แล้วล่ะดูดิจะทำยังไงจะเเสดงความเป็นเจ้าของหรือว่าจะขอเลิกแต่ผมก็คิดไว้แล้วว่าต้องขอเลิก เลิกเจอหน้าตั้งแต่วันที่28กันยายน2560ตอนนี้จะคบปีถามว่าเสียมั้ยตอบเลยเสียใจตั้งแต่ตอนนั้นยันตอนนี้ที่เขียนข้อความนี้ขึ้นมาไม่ได้โทษใครแค่อยากให้คนที่ผ่านมาและอ่านจงจำไว้ว่าอย่าลองใจเเฟนตัวเองด้วยการไปคุยกับผู้หญิงอื่นมันไม่คุ้ม28กันยายน2561ก็จะคบปีล่ะเรื่องนี้มีอยู่ในปี2548ผมคุยกับผู้หญิงในmsnกันเป็นเดือนๆจนวันที่นัดเจอเธอครั้งแรกที่เซ็นทรัลปิ่นเกล้าเรานัดกันครั้งแรกวันที่6/11/48นัดกัน5โมงเย็นผมตื่นเต้นมากที่จะได้เจอกันพอมาถึงเธอก็ไม่มาผมเลยโทรไปถามว่าอยู่ไหนเธอตอบมาว่านอนอยู่ผมเลยพูดเหอะๆเธอบอกว่าเดี๋ยวออกไปพอ6โมงเย็นเธอก็มาเธอเเต่งตัวเสื้อสีน้ำตาลกางเกงยีนส์สะพายกระเป๋าharajukuเธอมีเขี้ยวด้วยผมเลยบอกว่านึกว่าจะผิดนัดซะล่ะเธอก็บอกว่าก็นึกว่าพูดเล่นผมก็พาเธอกินอาหารมื้อแรกคนเราก็คือkfcต่อด้วยดูหนังเรื่องรับน้องสยองขวัญพอดูเสร็จมันก็ดึกแล้วก็จะอาสาไปส่งเธอไม่ไว้ใจผมก็เลยเดินมาส่งที่ป้ายรถเมล์ตรงเมเจอร์ปิ่นเกล้าเพื่อมาส่งเธอแต่ก่อนขึ้นรถเธอเข้าร้านขายพวงกุญเห็นเธอชอบพ่วงกุญแจรูปแมวก็เลยได้ซื้อให้นั้นก็เลยเป็นของชิ้นแรกที่ผมซื้อให้พอส่งเธอขึ้นรถเสร็จผ่านไปจนถึงวันที่9/11/2548ผมก็ขอเธอเป็นแฟนเราคบกันมาจนวันหนึ่งผมต้องซ่อมรถเธอเอาเงินที่เธอเก็บเอามาให้ผมซ่อมรถจำนวน600บาทตอนนั้นผมคิดเลยว่านางฟ้ามาโปรดแล้วชอบเธอมากขึ้นจนเราเข้าเรียนมหาลัยเธอได้ซื้อสร้อยปลาคู่ให้ผมเธอบอกว่าเราจะไม่แยกจากตอนนั้นเธอน่ารักมากไม่น่าตานะนิสัยจากนั้นเราก็เที่ยวดูหนังร้องเพลงจนมาผ่านมาเดือนเมษา2549ผมก็ก่อเรื่องขึ้นเพื่อนผมท้าผมจีบผู้หญิงอีกคนถ้าจีบติดเพื่อนบอกกึจะเสียเหล้าให้ขวดแต่ถ้าจีบไม่ติดก็ต้องเสียใหกูเหมือนกันตอนนั้นห้าวเลยรับคำท้าสุดท้ายจีบติดตอนนั้นคิดอย่างเดียวเลยว่าจะเลิกยังให้แต่สุดท้ายแฟนก็รู้จนได้เธอร้องไห้เสียตอนนั้นผมเครียดมากเพราะเห็นแฟนตัวเองร้องไห้เพราะผมห้าวรับคำท้าตอนนั้นคิดว่าเราจะจบกันแล้วตอนนั้นเหมือนใจจะขาดเลยที่คิดว่าเธอจะเลิกเเต่ผมก็ไม่ยอมหรอกพอรู้ว่าเธออยู่ไหนผมขับมอไซค์ผ่าฝนไปหาเธอที่รางน้ำแต่สุดท้ายเธอก็ให้อภัยผมเเต่มีข้อแม้ของเบอร์ผู้หญิงคนมาแฟนผมประจานความชั่วว่าที่จีบเธอเพราะเหล้าขวดเดียวเพราะว่าผู้หญิงนั้นกวนแฟนผมมาผมจีบผู้หญิงคนนั้นเพราะว่าชอบรู้เปล่าตอนนั้นมีความรู้สึกเลยว่าแฟนผมรักผมมากไม่ยอมให้ใครผ่านไป10ปีคือปี2559ผมคิดว่าเธอรักไม่ผมเเล้วไม่ใช่ผู้หญิงที่น่ารักคนนั้นอีกแล้วหรือสวยขึ้นเลยเปลี่ยนหรือเปล่าก็ไม่รู้ผมเลยแอบไปคุยกับผู้หญิงคนนึงเเค่คุยเเล้วไม่ลบออกจากมือถือนะผมเลยเล่าให้เพื่อนผมฟังเพื่อนผมก็บอกว่าไม่กลัวแฟนรู้แล้วเลิกหรอผมก็ตอบไปรู้อยู่แล้วล่ะดูดิจะทำยังไงจะเเสดงความเป็นเจ้าของหรือว่าจะขอเลิกแต่ผมก็คิดไว้แล้วว่าต้องขอเลิก เลิกเจอหน้าตั้งแต่วันที่28กันยายน2560ตอนนี้จะคบปีถามว่าเสียมั้ยตอบเลยเสียใจตั้งแต่ตอนนั้นยันตอนนี้ที่เขียนข้อความนี้ขึ้นมาไม่ได้โทษใครแค่อยากให้คนที่ผ่านมาและอ่านจงจำไว้ว่าอย่าลองใจเเฟนตัวเองด้วยการไปคุยกับผู้หญิงอื่นมันไม่คุ้ม28กันยายน2561ก็จะคบปีล่ะที่ไม่ได้เจอคิดถึงมากแต่ก็ทำได้แค่รอ