เราคบกับแฟนมาปีกว่าแล้วเขาขอเลิกในวันครบรอบ1ปี3เดือน คบกันตั้งแต่ม.6ก็อยู่ด้วยกันตลอดเขาดีกับเรามาก แต่พอแยกกันไปเรียนคนล่ะที่เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปติดเพื่อนใหม่มากขึ้น ไม่ค่อยสนใจเราเวลาคุยเพื่อนก็ต้องมาก่อนให้เขาคุยกับเพื่อนให้เสร็จก่อนค่อยคุยกับเราเวลาคุยกันก็น้อยลงหรือคุยกันทีไรก็มีแต่ทะเลาะ ตั้งแต่เขาไปเรียนอยู่กรุงเทพก็ทะเลาะกันทุกวัน เราร้องไห้ทุกวันเขาบอกจะดีขึ้นแต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน จนวันที่เขาขอเลิกเราร้องไห้อ้อนวอนขอให้เขาอยู่ต่อ เขาบอกเขารู้สึกไม่เหมือนเดิม เหมือนรักน้อยลง เขาบอกว่าเขาอยากกลับไปเที่ยวเหมือนตอนที่เขาเคยเที่ยวแบบไม่ต้องคอยบอกใคร อยากกลับตอนไหนก็ได้ไม่ต้องมีใครตาม อยากคุยค่อยคุย เวลาเขาอยู่กับเพื่อนเขาจะไม่สนใจโทรศัพท์เลย เขาอยากมีอิสระ เขาเลยถามเราว่าถ้าเขาเป็นแบบนี้จะรับได้หรอ เขาไม่อยากให้เรามารอนานๆ เขาไม่อยากทำเราร้องไห้เสียใจอีกแล้วเพราะตอนที่คบกันเราติดแฟนมากไม่ยอมให้เขาไปไหนอยากอยู่ด้วยตลอด พอแยกกันอยู่ก็เหมือนจี้เขามากขึ้นอยากคุยทุกครั้งที่ว่าง เราเลยขอให้เขายังคุยกับเราต่อ แต่พอคุยกันกันมันก็น้อยลง เป็นถามคำตอบคำ พอยิ่งเห็นเขาเอารูปคู่ออก เอาสถานะลงยิ่งเจ็บ แต่เราก็อดทนต่อจนอยู่คนเดียวไม่ไหว เลยกลับบ้านไปเข้าวัดทำบุญไปปรึกษาพระ ท่านก็เลยบอกให้ปล่อยเขาไปในเมื่อเขามีใจเป็นอื่นแล้วเราจะไปรอขอเศษความรักจากเขาหรืออยากได้ความรักแบบเต็มร้อยล่ะ จนเราเข้าใจเข้มแข็งขึ้น แล้วโทรไปบอกเขาว่าเราจะไปจากชีวิตเขาแล้วนะจะไม่ยุ่งด้วยแล้วเราค่อยกลับมาเจอกันในวันที่โตกว่านี้ ถ้ามันใช่มันก็คงกลับมาเอง เขาก็ร้องไห้ บอกเราว่าเขารักเรามาก แต่เขารู้ตัวเองดีว่าถ้าไปกับเพื่อนแล้วจะไม่มีเวลาให้เราเหมือนรั้งเราไว้ เราเลยบอกโชคดีนะ เขาก็บอกไม่เอายังไงก็ยังกลับมาคบกันอยู่ เราเลยงงมากๆกับคำพูดของเขา เขาบอกให้พูดเหมือนตอนคบกันคือบอกรัก หลังจากนั้นเราก็วางสายไปก็ไม่ทักไปหาเขาอีกเลย  ปล.เขาไม่ได้มีคนอื่นนะคะ