การที่ฅนเราจะมองเห็นอดีตหรืออนาคตมันสามารถไปได้เพียงแค่จิตเท่านั้นและสิ่งเหล่านั้นคล้ายทบทวนความจำจากการกระตุ้นหรือความเป็นไปได้ที่มันจะเกิด การที่มีฝู้ได้ฌาณสมาบัติเป็นต้นเขาคงใช้เพียงจิตระลึกดั่งอภินิหารให้เห็นเหตุการณ์เหล่านั้นไม่ใช่แบบละครหรือการ์ตูนที่ไปทั้งตัวเป็นๆถ้าเป็นอีกมิติหนึ่งก็ว่าไปอย่างแต่ไม่ใช่อดีตกรืออนาคตแน่นอนในศาสนาพุทธเกี่ยวกับอภินิหารก็มักเกี่ยวกับทางจิตเช่นการบรรลุธรรมเป็นต้น ผมจึงคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่เราจะไปทั้งตัวเป็นๆไปแก้ไขสิ่งนี้สิ่งนั้นหรือไปอนาคตทั้งที่สิ่งนั้นยังไม่เกิดแต่อาจจะเป็นไปได้ตามกรรมที่ตนทำในวันนี้ผู้อ่านคิดว่ายังไงครับ​
⌚​😯​🙂 😊 😀