สวัสดีคับเพื่อนๆ นี่เป็นโพสแรกของผม ผมมีเรื่องที่อยากจะรู้ให้ได้จะมาถามคับ
**ผมเป็นคนไม่ค่อยพูด ค่อนข้างพูดน้อย และเข้าสังคมไม่เป็น แต่ก็เป็นคนค่อนข้างจริงจัง และเป็นคนชอบคิดมาก เก็บทุกอย่างรอบตัวมาคิด
หากผมใช้คำไม่ถูกต้อง โปรดชี้แนะด้วยนะคับ**
ผมเป็นคนภาคใต้ แต่มีแฟนเป็นคนภาคอีสาน เราสองคนอยู่ไกลกันมาก ผมกับแฟนคบกันมาผ่านเกมส์ ผมอายุมากกว่าแฟน 5 ปี ช่วงคบแรกๆ ก็เป็นเหมือนคนทั่วไปคบกัน คือ คุยกัน เล่นเกมส์กัน แลกเปลี่ยนข้อมูลของตัวเองกันปกติ เวลาอยากจะเจอกัน ผมจะไปหาเค้าเองคนเดียว ค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าอาหาร ผมออกเองคนเดียวหมด ไม่ได้ไปพักบ้านแฟน เพราะเกรงใจพ่อแม่แฟน ผมกับแฟนคบกันแบบเปิดคับ พ่อแม่เราและพ่อแม่แฟนรู้ ปกติผมไม่เคยไปต่างจังหวัดคนเดียวมาก่อน มันเป็นครั้งแรกของผมที่จะออกไปต่างถิ่น ทุกอย่างราบรื่นมาก ผมไปจังหวัดที่แฟนอยู่และได้เจอกันเหมือนปกติที่คนเป็นแฟนเจอ ผมไปหาเค้าทุกๆปี ปีละ 1-2ครั้ง ตามความสะดวกของผม เราสองคนคบกันมาได้ 6 ปี ในช่วงระยะ 6 ปี ที่คบกันมา ผมเผยนิสัยของผมทุกอย่าง อารมณ์ร้อน ขี้บ่น ขี้ด่า ชอบสั่ง ชอบเถียง เอาแต่ใจ ดื้อ งี่เง่า และชอบพูดทำร้ายจิตใจบ่อยมากๆ แฟนผมขอร้องให้ผมลดๆลงหน่อย นิสัยแรงๆต่างๆ ผมก็รับปากจะลดให้ แต่ก็เหมือนเดิม ทะเลาะกันทุกวัน ผมค่อนข้างปากแรง ใจแข็ง เวลาผมทำผิด ผมจะไม่เอ่ยคำขอโทษเลย และชอบแกล้งบอกเลิกเค้าบ่อยมากๆ เป็นอย่างนี้มาตลอด ในช่วงที่คบกันมาเค้าดีกับผมมากๆ คอยเตือน คอยบ่นเรื่องที่ผมไม่รู้ เรื่องที่ผมทำผิด เค้าให้อภัยผมทุกครั้งที่ผมทำผิด จริงๆผมก็จะมีมุมหวานๆกับเค้า บางวันก็จะอ้อนเค้า พูดเพราะๆ หวานๆ ใส่เค้าบ้าง จนกระทั่งเข้าปีที่ 7 ผมได้นัดกับเค้าว่าจะไปหาช่วงเดือนเมษา เพราะเค้ามาเที่ยวบ้านญาติที่จังหวัดโคราช มันจึงเป็นโอกาสที่สะดวกและใกล้มากขึ้นในการเดินทางไปหา และที่นั่นก็มีญาติๆของแฟนได้ แนะนำที่พักให้ผมไว้ แต่ก็ติดปัญหาอีกอย่างคือ ญาติๆของแฟนไม่ให้กลับบ้านค่ำ ทำให้ผมกับแฟนเที่ยวกันได้ไม่นาน ต้องกลับที่พัก ผมก็ไม่ได้คิดไรมาก ปกติผมค่อนข้างหลับยากกับต่างที่ เลยทำให้ผมนอนดึก กว่าจะหลับก็เกือบๆจะรุ่งเช้า แฟนผมโทรมาหาผมเพื่อจะชวนไปเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยว แต่ก็ตามที่บอก ผมเพิ่งจะได้หลับทำให้ผมเพลียมาก แต่แฟนอุส่าชวน คงไม่ไปไม่ได้ นั่นจึงทำให้ผมต้องเช็คนิดนึงว่า ถ้าจะไปเที่ยวกันก็อยากไปกัน 2คน ผมจึงได้ถามแฟนว่าไปกันกี่คน แฟนจึงตอบมาว่า มีญาติพี่ๆมาด้วย ผมเลยบอกว่าอยากไปกัน 2คนมากกว่า เค้าก็บอกว่าเดี๋ยวมารวมกันสักที่ก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกันไปเที่ยวตามสบายเลย ถ้าอยากไปกัน 2คน ผมได้ยินอย่างนั้น เลยเกิดอารมณ์ไม่พอใจขึ้นมาและบอกไปว่า งั้นไม่ไปแล้ว จะนอน และกดตัดสายไป ด้วยความเพลียผมเลยหลับข้ามวันไป ตื่นอีกทีก็เย็นๆแล้ว แฟนผมก็ส่งข้อความมาถามว่า พรุ้งนี้จะเอายังไง จะไปไหนไหม ด้วยความที่ผมยังมีอารมณ์ค้างเรื่องตอนเช้า เลยตอบกับแฟนไปแต่สิ่งไม่ดี ด่าทอ ด้วยคำแรงๆมากมาย และพิมข้อความทำร้ายจิตใจต่างๆนาๆอย่างหนัก ผมจึงโทรไปเพื่อด่าซ้ำ แฟนผมจึงบอกให้ผมหยุด แต่ผมรู้สึกว่าผมคุมตัวเองไม่อยู่มันเลยเถิดซะจน เค้าเริ่มร้องไห้ แม้ว่าแฟนผมจะร้องไห้ ผมก็ไม่สามารถหยุดคำพูดของตัวเองได้ นั่นทำให้เค้าตัดสายผมไป พอแฟนตัดสายไป ผมจึงนอนลงบนเตียงเพื่อให้ตัวเองสงบ ให้ใจเย็นลง สักแปปนึง ผมจึงเริ่มคิดที่จะโทรไปคุยต่อ แต่ทันใดนั้น ผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจ ที่แฟนผมเป็นคนโทรมาซะก่อน ผมรับสายขึ้นมา แต่ที่น่าตกใจคือ เสียงที่พูดมันไม่ใช่เสียงของแฟนผม มันเป็นเสียงของพี่สาวเค้า และเสียงญาติๆเค้า ผมไม่ทันได้พูดอะไร เพื่อตอบรับเสียงพวกเค้า ทันใดนั้น เสียงพี่สาวและเสียงญาติเค้าๆก็กระหน่ำ คำด่า คำเหยียดหยามใส่ผมสารพัด ผมช็อกมาก ผมจึงบอกพวกเค้าว่าให้ใจเย็นๆก่อน คุยกันดีๆดีกว่า และเสียงก็เงียบลง และเสียงพี่สาวเค้าก็พูดขึ้นมา ถามผมเกี่ยวกับเรื่องที่ผมทะเลาะกับแฟนเมื่อไม่นานนี้ ผมเลยบอกไปตามความจริงว่าผม แค่อยากจะไปเจอกันแค่ 2คน ผมเลนรู้สึกไม่พอใจ แล้วเสียงญาติๆเค้าก็พูดขึ้นมาประมาณว่า "ทำไม? รังเกียจพวกกูหรอ ถึงมาเจอไม่ได้" มันทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ว่า ใช่แล้ว ผมผิดเองนิ ที่ไม่ยอมไปเจอญาติๆเค้าก่อน แต่ผมก็พยายามอธิบายว่าปัญหาของผมกับแฟนกำลังจะเคลียกัน พี่สาวของแฟนจึงพูดขึ้นมาประมาณว่า รู้หมดแล้ว เห็นหมดแล้วว่าคุยอะไรกัน ทั้งแฟนผมบอกและอ่านในข้อความ และเสียงคำถาม คำสอน คำด่า และคำเหยียดหยาม ก็กระหน่ำใส่ผมมารัวๆ ผมจึงบอกพวกเค้าอิกครั้งว่า ค่อยๆคุยกันนะคับ ผมจึงอธิบายกับพี่สาวของแฟนต่อ และได้มีการขอโทษต่อพี่สาวและญาติๆของแฟน แต่เรื่องก็ไม่จบคับ พี่สาวแฟนบอกบังคับผมเลิกกับแฟน และยังบอกอิกว่า แฟนผมอยากเลิกกับผมแล้ว ผมจึงขอพี่สาวแฟน ว่าขอคุยกับแฟนหน่อย พี่สาวแฟน ก็ไม่ยอมให้คุยและตัดสายผมไป คืนนั้นผมพยายามโทรไปหาแฟนเป็นร้อยๆสาย แต่ก็ถูกตัดสายทิ้งทั้งหมดและบล็อคเบอร์ ผมรู้สึกช๊อค ทำอะไรไม่ถูก ผมได้แค่นอนรอ จนดึก และผมก็ลองโทรไปอิกครั้ง คราวนี้แฟนผมรับสาย ผมพยายามพูดดีๆกับแฟน ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นผมไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็พลาด เพราะผมเริ่มพูดโทษแฟนเรื่องที่ผมโดนพี่สาวและญาติๆแฟนด่า เค้าจึงพูดใส่ผมว่า "นี่ไงผิดแล้วยังไม่สำนึก" ในช่วงเวลานั้น ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความคิดผม ผมเริ่มเถียงเค้า เถียงกันไปมา จนกระทั่งเค้าบอกว่า พอแล้ว ไม่เอาแล้ว เลิกกันเถอะ ต่างคนต่างอยู่นะ ในวินาทีนั้นทุกอย่างในตัวผมมันหยุด ความคิด อารมณ์ ความรุ้สึก แล้วผมเริ่มที่จะรู้สึกเจ็บจี๊บขึ้นมาในอก ผมรู้สึกช๊อก รู้สึกใจมันหล่นฮวบ ความรู้สึกเริ่มดาวห์ และแล้วคำขอโทษและคำอ้อนวอนมากมายก็ออกมาจากปากผมไม่หยุด ผมพยายามพูดเปลี่ยนความคิดของเค้า และบอกถึงความรุ้สึกผิดที่ทำเอาไว้ ผมได้ขอให้เค้ายกโทษให้ และขอโอกาสปรับปรุงตัว เค้าไม่ยอมให้ เค้าจะเลิกให้ได้ ผมพยายามพูดเพื่ออ้อนวอนเค้าสารพัดทุกคำพูดที่ผมนึกได้ และบอกถึงความรู้สึกว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน มันเป็นอย่างนี้มา 2-3วัน หลังจากที่ผมกลับมาที่บ้านผม ยังคงพยายามที่จะโทรไปขอร้องและอ้อนวอนเค้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเค้ายอมใจอ่อน และบอกให้ผมไปปรับปรุงตัวใหม่ ผมรู้สึกดีใจมากๆ ที่ได้รับโอกาสอิกครั้ง เราสองคนยังคงคบกันต่อมาได้สักระยะ ในช่วงเวลาที่คบ ผมหมั่นพูดดีๆ พูดหวานๆ และใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ พยายามใจเย็นๆเวลาพูดคุย แต่ก็ยังมีหลุดขึ้นเสียงมั่งนิดหน่อย ผมพยายามปรับปรุงตัวไปทีละนิดๆ ทำให้ผมรู้สึกรักเค้ามากยิ่งกว่าเดิม รู้สึกติดเค้ามากๆ และในวันหนึ่งเค้าก็หายไป ผมติดต่อไม่ได้ ส่งข้อความไปก็อ่านแต่ไม่ตอบ และวันหนึ่งเค้าก็ข้อความมาบอกผมว่า เค้าไม่สบาย ขอพักผ่อนสักระยะ ผมก็ให้เค้าพักผ่อนไปตามสภาพ แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกเหงาที่ไม่ได้คุยกับเค้าเลย ผมพยายามส่งข้อความไปหาเค้าอยุ่ตลอด จนในวันหนึ่งเค้าทักข้อความมาหาผมประมาณว่า เค้าอยากจะเลิกกับผมจริงๆ เค้าเริ่มพูดทำร้ายจิตใจผมสารพัด "มีใหม่แล้ว, หมดรักแล้ว" ฯลฯ  ผมรู้สึกช๊อกอีกครั้ง ผมพยายามถามเค้าถึงเหตุผล เค้าก็พยายามพูดเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้ผมต้องเลิกกับเค้า สิ่งที่ผมรับไม่ได้ ทุกอย่าง ผมจึงขอร้องให้เค้าพูดเหตุผลและความจริงออกมา เค้าจึงพูดออกมาว่า ต่อให้ผมปรับปรุงตัวเองแค่ไหนก็เป็นเหมือนเดิม เค้าใช้คำว่า สันดานคนมันแก้ไม่หาย ออกมาใส่ผม ผมก็รุ้สึกอึ้ง มึน งง กับสิ่งที่แฟนพูดออกมา ผมจึงถามเค้าว่าผมทำอะไรผิดอิกหรอ เค้าก็พูดออกมาว่า "นี่ไงก็ยังเหมือนเดิม ยังไม่สำนึกจิงๆ" ผมจึงพยายามพูดอ้อนวอนเค้าอิกครั้ง และครั้งนี้ต่อให้ผม ขอร้อง อ้อนวอนให้ตาย แค่ไหนเค้าก็จะเลิกให้ได้ จนกระทั่งผมกับเค้าก็เลิกกันในที่สุด ในช่วงเวลาที่หลังจากเลิกกัน เค้าไม่ได้บล็อคการติดต่อของผมสักทาง ผมจึงพยายามทุกทางเพื่อง้อและขอโทษในสิ่งที่ผมทำผิดโดยไม่รู้ตัว ทำตามง้อเค้าทุกวัน จนกระทั่งเค้าตัดรำคาญผมโดยการ บล็อคการติดต่อไปทีละอย่าง ผมจึงขอร้องเค้าว่าผมยอมทุกอย่างแล้ว ต้องการอะไรให้บอกมาได้เลย ผมยอมให้ทุกอย่างจริงๆ ผมเสนอแม้กระทั่งชีวิตตัวเองให้กับเค้า มันดูเป็นเรื่องโง่ๆนะ ที่ยอมเอาชีวิตให้เพื่อคนๆเดียว แต่สำหรับผม ผมยอมเพื่อให้เค้ากลับมา เค้าบอกให้ผมหยุด ไม่ต้องทำอะไรอิกแล้ว เค้าบอกให้ผมไปเจอคนอื่นที่ดีกว่า ไปเจอคนที่เข้ากันได้ ไปเจอคนที่รักผมจริงๆ ในวินาทีนั้น ในช่วงชีวิตของผม ไม่เคยร้องไห้ออกมาเพื่อใครสักคนเลย น้ำตาผมได้หลั่งไหลออกมามากมายพร้อมกับเสียงสะอื้น ทำให้เค้าได้ยิน จึงถามออกมาว่า "ร้องทำไม" ผมได้แต่บอกเค้าว่า มันเจ็บ มันเจ็บปวดเหลือเกิน อย่าไปได้ไหม อย่าทิ้งกันไปได้ไหม ผมพยายามขอร้องเค้าทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่เค้าพูดออกมาคือ คนมันจะไปยังไงก็ต้องไป คำพูดนั้นทำให้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว ต่อให้พยายามสักแค่ไหน ก็ไม่มีความหมายอิกแล้ว และเค้าก็ตัดสายไป ในวันนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองมันโง่เหลือเกิน ตัวเองมันเลวเหลือเกิน ผมได้แต่โทษตัวเองตลอดเวลาทุกๆวัน ความรู้สึกผมติดลบ ผมรุ้แค่ว่าผมกำลังจมดิ่ง ผมไม่กินไม่นอน ไม่พูดกับใคร เก็บตัวเองอยุ่ในห้อง นอนซมอยุ่แค่บนเตียง เป็นเดือนๆ รู้สึกว่าทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมด ผมไม่สามารถยิ้ม หัวเราะ รู้สึก หรือพูดได้อิก ผมรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะ "แตกสลาย" **ในความเข้าใจของผมคือ ไม่สามารถกลับมารู้สึกเหมือนคนทั่วไปได้อิก กลัวการมีความรัก** ละมั้งนะ แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่ก็ยังมีพ่อแม่ผม ที่คอยมาสอนมาแนะนำและปลอบใจ และยังมีเพื่อนๆมาให้กำลังใจอยุ่ตลอด ผมจึงหลุดพ้นจากจุดนั้นมาได้ แต่มันก็ยังไม่ดีขึ้น ผมยังคงรุ้สึกถึงการจมดิ่ง ผมรู้สึกว่าตัวเองจิตตกบ่อยขึ้น อารมณ์ดาวห์อยุ่บ่อยครั้ง เมื่อนึกถึงเค้า ผมพยายามทำอย่างอื่น พูดคุยกับเพื่อนๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองคิด ผมทำแบบนี้มาเรื่อยๆ จนกระทั่งผมเริ่มมีกำลังใจมากขึ้น และผมก็เริ่มคิดว่าผมจะทำยังไงให้เค้ากลับมา ผมจึงไปถามเกี่ยวกับการคืนดีแฟนกับพ่อ พ่อของผมจึงแนะนำให้ตื๊อต่อไป ถ้าหากยังรักอยุ่ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก (พ่อกลายเป็นคนตลกตอนไหน?) ผมรู้สึกใจเย็นมากขึ้น ผมจึงพยาามติดต่อเค้าไปอิกครั้ง ผมพยายาม พูดแต่สิ่งดีๆ เพราะๆ พูดด้วยเหตุผลใจเย็นๆเวลาคุย กับเค้าบ่อยๆ เป็นเดือนๆ และผมก็พยายามจนเค้ายอมคุยปกติด้วย ผมรู้สึกว่าผมพยายามมามากเหลือเกิน ผมรู้สึกว่าเริ่มมีความหวังขึ้นมา ในช่วงเวลานั้นผมก็พยายามเปลี่ยนตัวเองไปเรื่อยๆ และกำลังจะมีแผนจะไปง้อถึงที่ ถึงแม้ เปอเซ๋็นจะมีแค่ 0.1%-1% ที่จะง้อสำเร็จ ผมก็เชื่อในปาฏิหาริย์ มันคือโอกาสสุดท้ายของผมแล้วจริงๆ ผมได้คุยกับเค้าตามปกติเหมือนทุกวันแต่แค่ในฐานะคนรุ้จักเท่านั้นที่เค้ายอมคุยด้วยได้ แล้ววันนึงมันก็เกิดขึ้นอิกครั้ง เค้าโทรมาหาผมแล้วถามผมเกี่ยวกับว่าเค้าจะปรึกษาเรื่องนึง ผมสามารถช่วยเค้าได้ไหม ผมจึงถามว่าเรื่องเกี่ยวกับอะไร เค้าบอกว่า
เค้าเกิดรุ้สึกไปชอบผู้ชายคนนึงเข้า ผมได้ยินแค่นั้น ผมรุ้สึกจุกมากๆ พูดไม่ออก ความรุ้สึกลดฮวบ อารมณ์เริ่มดาวห์ จิตตกอิกครั้ง ผมเงียบไปสักแปป เค้าก็พูดว่า "ถ้าไม่โอเคจะไม่เล่าละกัน" ผมรู้สึกเจ็บในอกขึ้นมา แต่ก็พยายามคุยกับเค้าแบบปกติไปเรื่อยๆแต่เป็นเรื่องอื่น จนคุยเสร็จ หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเค้ามาสักระยะ ผมจึงเกิดความคิด ตัดสินใจว่า ในช่วงเดือนตุลา ผมจะไปหาเค้าและไปกราบพ่อแม่เค้าเพื่อขอขมาและขอให้ช่วยเหลือผมในการง้อเค้ากลับมา ครั้งนี้ต่อให้ผมต้องกราบเท้าเค้าผมก็ยอม มันเป็นโอกาสสุดท้ายของผมแล้วจริงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าผมทำถูกหรือไม่ แต่ผมแค่ทำตามหัวใจของตัวเอง มันยังรัก มันยังโหยหา มันยังต้องการ ทั้งหมดทั้งมวลนั้นคือสิ่งที่ผมได้ประสบมาทั้งสิ้น ขอบคุณที่เข้ามารับฟังนะคับ ขอบคุณคับ