อะไรๆที่เราเคยพูดเคยเล่นเคยทำ จนทำให้คนรอบข้างเราดูสนใจเราเพราะเราเป็นคนคุยสนุก และบางครั้งก็มีคนมาชอบเรา โดยขอเบอร์ผ่านเพื่อนเรา แต่เพื่อนเราบอกเสมอว่าอย่าไปยิ้มให้ผู้ชายมาก แต่เราเป็นคนยิ้มให้ทุกคนไม่ว่าจะเพศไหนวัยไหน เรายิ้มแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นประถม จนครูชอบแซวว่า "ยิ้มอีกและ" ครูทุกคนต่างเอ็นดูเรา จนทุกวันนี้ก็มีแต่คนเอ็นดูเรา เราไม่เคยยิ้มสวาทให้ใครเลย เพราะเราไม่ใช่คนแบบนั้นอ่ะ คือเราก็เป็นของเราแบบนี้ ตอนนี้มันไม่มีแล้ว เราไม่ค่อยกล้าคุยกับใคร ไม่กล้ายิ้มให้ใคร เพราะเพื่อนเหมือนตีตัวออกห่างจากเรา แล้วไปอยู่กับคนอื่น ทุกวันนี้เหมือนเราเกรงใจเพื่อน ไม่กล้าที่จะทำอะไรในแบบตัวเอง ทุกครั้งที่เราคุยกับเพื่อนแล้วมองตา เรากลับเป็นคนไม่สู้สายตาเขา เพราะสายตาที่เขามองเรามามันไม่เหมือนเดิม กินข้าวก็ไม่ชวนเรา ชวนทุกคนยกเว้นเรา มีอะไรก็บอกแต่คนอื่น จนเรารู้สึกแปลกๆ บางครั้งก็เครียด เราไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือยังไงก็ไม่รู้ บางครั้งก็ไม่คุยกับเราก็มี  แต่หน้าตาเราจัดว่าอยู่ในระดับที่ดีพอสมควรนะ ไม่ได้อยากหลงตัวเองนะ เวลาไปไหนกับเพื่อนคนนี้ก็จะชอบมีผู้ชายมองเรา แต่เราจะไม่ยิ้มให้กับคนแปลกหน้าเด็ดขาด เพราะเราไม่ชอบ และไม่ใช่คนแบบนั้น เวลาทำงานก็มักจะมีแต่ผู้ใหญ่ชมเรา ชอบมาคุยเล่นกับเราเหมือนลูกเหมือนหลานเหมือนพี่เหมือนน้อง แต่กับเพื่อนเราไม่ค่อยมีโมเม้นนี้เท่าไหร่

วันนึงเคยมีเพื่อนเราทักมาถามว่าที่ทำงานเรารับสมัครงานมั้ย ต้องขอบอกก่อนเลยว่า เพื่อนคนนี้สวยมากกก แต่..เพื่อนสนิทเรารีบตอบเลยว่าไม่รับ คนเต็มแล้ว ตอนนั้นเพื่อนสนิทเราบอกว่าถ้าเพื่อนคนนี้เข้ามาที่นี่ เราจะดูดร็อปเลยนะ เราก็แปลกใจนะ คือเพื่อนมาทำงานด้วยกันสนุกดีออก แต่กับเพื่อนสนิทเราบอกว่าเดี๋ยวโดนแย่งซีน




เราควรจะทำตัวยังไงดีคะ หรือต้องถามเขาไปตรงๆว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เราไม่สบายใจเลยที่เห็นเพื่อนเราเป็นแบบนี้