คือเรามีพี่คนหนึ่งเป็นผู้หญิงตอนเด็กๆพี่เขาสดใสร่าเริงมากอ่ะตอนเรียนม.3พี่เขาเริ่มเปลี่ยนไปอ่ะแล้วยิ่งขึ้นม.ปลายยิ่งเปลี่ยนขึ้นไปอีกจากคนคุยเก่งๆก็กายเป็นไม่ค่อยพูดเงียบยิ้มหัวเราะแปปเดียวก็กับมาทำหน้าอมทุกข์อีกเวลาอยู่กับเพื่อนพี่เขาดูสนุกมากแต่พออยู่บ้านก็เงียบเก็บตัวในห้องเหมือนเดิมแต่อาการของพี่เราเป็นหนักมากคือช่วงเรียนวิลัยพี่เราอยากเรียนพยาบาลทหารพี่เราติดแต่ต้องบอกกับคนในบ้านว่าไม่ติดเพราะทางบ้านไม่ค่อยมีเงิน (ก่อนที่พี่เราไปสมัครสอบพยาบาลทหารแม่เราชอบถามว่าจะติดหรอไม่กลัวว่าคนอื่นจะว่าหรอว่าเรียนก็พอไปได้แต่จะเรียนพยาบาลแล้วก็ชอบพูดว่าไม่มีเงินส่งๆแล้วก็ชอบพูดแต่คำเดิมๆ) พอเป็นแบบนี้แม่ป้าน้าตาเราว่าพี่เราเลยว่า สมองแค่นี้อยากเรียนพยาบาลเป็นไงตอนนี้สอบไม่ได้อายคนอื่นเขามั้ยโง่แล้วยังอยากเรียนพยาบาลไม่ดูตัวเอง เป็นคำพูดที่เราจำมาได้ทุกวันนี้ตอนนี้พี่เราเลยเรียนสายปวส.เอาคือพี่เราเปลี่ยนไปมากๆจากคนยิ้มๆคือเงียบใจรอยๆเขาบอกเราว่าไม่รู้เป็นไรแค่นั่งอยู่ก็อยากร้องไห้เองแค่มองดูหน้าจอโทรศัพท์หรือมองอะไรๆก็จะร้องแล้วพี่เขาชอบคิดอยากฆ่าตัวตายแต่ไม่อยากตายจริงๆเหมือนมันมีสองทางอ่ะอยากตายกับไม่อยากตายเขาเป็นแบบนี้หนักขึ้นๆจนจะไม่เรียนต่อจนหยุดเรียนช่วงหนึ่งแต่คนในบ้านก็บังคับให้พี่เรากับไปเรียนเหมือนเดิมพร้อมกับคำด่าว่าโง่ๆตอนนี้พี่เราเป็นหนักที่ว่าถ้าพี่เขามีความรู้สึกมีความสุขอยู่ดีๆแต่มีคนมาพูดไม่ดีใส่ถึงจะไม่แรงเลยแต่เขาจะเสียความรู้จนไม่อยากทำอะไรเลยสุดท้ายแอบมาร้องไห้คนเดียว

ปล.อาการแบบนี้เรียกว่าโรคซึมเศร้าได้มั้ยเรากลัวว่าพี่เราจะเป็นเราไปพูดให้เพื่อนให้ครูฟังเขาจะพากันพูดว่า ไม่ใช่เป็นโรคซึมเศร้าหรอ  แล้วเราไปหาอ่านในเน็ตมันตรงกับพี่เราเป็นบางข้อแต่ถ้าพี่เราเป็นจริงๆมีทางรักษามั้ยรักษาแบบไม่ไปหาหมออ่ะเพราะเราคิดว่ายังไงพี่เราก็ไม่ไปและไม่อยากให้คนในบ้านรู้ด้วย