เกริ่นก่อนว่า เราเลิกกับแฟนเก่าได้เกือบ5ปีแล้วค่ะ เป็นรักสมัยมหาลัย พอเลิกกันก็กินไม่ได้นอนไม่หลับไปหลายเดือน
เป็นรักที่ฝังใจมากๆ เรารักมากและทุ่มเททุกอย่าง แต่ด้วยสังคมและการเรียน ทำให้เขานอกใจมีคนอื่นและเลิกกันไป

เคยมีครั้งนึงที่แฟนเก่าเรากลับมา แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมค่ะ
เพราะเราไม่ได้รักเขาแบบที่เขาเป็นในปัจจุบัน เรายังรักตัวเขาในอดีตอยู่ เหมือนเราจมอยู่กับอดีตเพียงฝ่ายเดียว

เราปิดใจมาตลอด จนมาพบแฟนคนปัจจุบัน ซึ่งคบกันได้เกือบ2ปีแล้วค่ะ มีแผนว่าอีกสองปีจะเริ่มคุยกับผู้ใหญ่เรื่องแต่งงาน
เราเคยบอกแฟนคนนี้นะคะ ว่าเรายังไม่เคยลืมคนเก่า ซึ่งเขาเองก็เข้าใจเรา และอยู่ข้างๆเรามาตลอด ไม่ว่าทุกข์สุข

เราควรจะแต่งงานกับผู้ชายดีๆคนนึง เพราะว่า "มันถึงเวลาต้องแต่งงาน" จริงๆหรอคะ?
รักปัจจุบัน ไม่หวือหวา ก็เหมือนหนุ่มสาวออฟฟิท ทั่วๆไปค่ะ

พ่อแม่เราบอกว่า ความรักไม่ใช่สิ่งที่จีรัง แต่ความเมตตาต่างหากที่รั้งคู่รักไว้
เมตตาอีกฝ่าย อยากดูแล ไม่ใช่อยากเป็นเจ้าของ?

ปัจฉิลิขิต; อยากให้คนอายุ50++ มาconfirm การครองชีวิตคู่ ไม่ใช่ความรัก แต่คือความเมตตา?