ผมเป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่งที่เรียนอยู่ม.6เรื่องมีอยู่ว่าตอนม.ต้นผมชอบผู้หญิงคนหนึ่งก็ตามสไตส์ผู้ช/ญเริ่มมีความรักอะไรเเบบให้ขนมกันคุยจู๋จี๋อะไรเเบบนี้เเต่ผมเป็นพวกหัวโบราณนะ 5555 เปิดเผยจนเพื่อนรู้กันหมดอะเเต่พอมาเรียนม.ปลายผมก็รู้สึกเหมือนไม่มีอารมณ์ที่จะรักใครเลยมีรุ่นน้องมาชอบก็เฉยๆส่วนคนที่ผมชอบก็เรียนม.ปลายที่เดียวกับผมเเต่คนละห้องพักเที่ยงก็นั่งใกล้กันเเต่ผมจะไม่ได้คุยอะไรด้วยคือผมจะไม่เปิดประเด็นก่อนจนเนี่ยเเหละเค้าคิดว่าผมคงไม่ชอบเค้าเเล้วเเต่จริงๆไม่ผมคนพูดน้อยผมรู้สึกว่าเริ่มตีตัวออกห่างไปเรื่อยๆจากที่คุยใกล้ชิดกลายเป็นว่านั่งข้างกันเเต่ไม่มองหน้ากัน(คือผมหันหน้าไปทางอื่นอะนะ)จนถึงเมื่อวานเพื่อนผมคนหนึ่งบอกว่าสิ้นปีเค้าจะคบกับผมจริงๆจังๆผมก็คิดในใจ(หรอเเบบเฉยๆอะอารมณ์เเบบบอกกุเพื่อ)ผมเลยบอกกับเพื่อนที่บอกกับผมว่าถ้า(เอาเเบบผมพูดกับเพื่อนปกติเลยนะ)ถ้าเค้าจบคบกับข้าต้องทำใจอะ กุรักใครไม่ได้เเล้วหล่ะถ้าคบกันได้จริงปีหนึ่งคงพูดกันไม่ถึง50คำ/ปีเเน่ให้เค้าไปชอบคนอื่นดีกว่าไม่ว่าอะไรหรอกที่จะชอบคนอื่นคนดีๆกว่ากุมีเยอะ กุมันล้าสมัยตามไม่ทันหรอกเรื่องรักๆอะ เนี่ยเเหละเรื่องของผม ผมคงโสดตลอดกาล ทำใจได้เเล้ว555 ผมเป็นคนอารมณ์ดีเข้ากับคนง่ายเเต่คนเข้ากับผมยาก ผมรักธรรมชาติ รักหมาเเมว ว่างๆก็ลุยทุ่งนา ปลูกผัก