ผมมีเรื่องขอความคิดเห็นหน่อยครับ คือตอนนี้ผมไม่เชื่อแฟนเลย ไม่เชื่อคำพูด ไม่ไว้ใจ ระแวง เดี๋ยวผมขอเล่าย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น คือแฟนผมคนนี้เนี่ย เป็นเพื่อนกันมาก่อนสมัยประถม เขาเคยชอบผม พอเราจบกันก็แยกย้ายกันไป เรามาเจอกันอีกทีในกลุ่มไลน์เพื่อนๆสมัยประถม ก็มีการแซวๆกัน แล้วก็แยกมาคุยกันส่วนตัว แล้วเราก็เริ่มชอบกัน แล้วคบกัน แต่...หลังจากนั้นมีปัญหาเข้ามามากมาย เริ่มจากเขามาสารภาพว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว และอยู่บ้านเดียวกัน (บ้านหลังนั้นเป็นของ ผญ และมีพ่อ พี่ชาย แฟนพี่ชายอยู่ด้วยกัน) ผมช็อคมากกก นี่คือโดนหลอกมาตลอด ตอนนั้นผมตัดสินใจไม่เอาแล้ว แต่แฟนก็ร้องไห้บอกที่ทำไปแบบนั้นเพราะรักผม ไม่ได้รักผู้ชายคนนั้นแล้ว มีปัญหากันมาตลอด แต่ทางผู้ชายไม่ไปไหน ผมดันเข้าไปตอนจังหวะเขามีปัญหาอีกพอดี แต่ผมเคยได้ยินแฟนทะเลาะกับพ่อทางโทรศัพท์นะเรื่องผม แฟนบอกพ่อเขาว่ารักผม ไม่ได้รักผุ้ชายคนนั้นแล้ว บอกเลิกก็แล้ว แต่มันไม่ไปไหน หลังจากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆ จนผู้ชายคนนั้นออกจากบ้านไป แต่ปัญหาไม่จบสิครับ เพราะทางผู้ชายคนนั้นทำงานที่เดียวกันกับแฟนผม นั่งโต๊ะข้างๆกัน ทำงานอยู่กลุ่มเดียวกัน นี่แหละครับปัญหา ผมทำใจไม่ให้ระแวงไม่ได้จริงๆ คุยกันวันทะเลาะกันวัน ผมเป็นคนคิดมาก ใจร้อน แฟนก็เป็นคนใจร้อน แต่ทะเลาะกันแล้วก็ดีกันนะวันนั้นแหละ แฟนบอกผมระแวงเกินไป จับผิดเกินไป อ้าวว.. จะไม่ให้คิดเลยหรอ ทำไม่ได้จริงๆ แฟนเคยพามาบ้านมาเจอ พ่อ แม่ ทางแม่คุยกะผมดี แต่พ่อสิ ด่าผมยับเลย ถามผมว่าจริงจังมั้ย มาหลอกลูกเค้ามั้ย แล้วก็บอกว่าแฟนผมอ่ะมันเจ้าชู้นะ นิสัยไม่ดีนะ ใจร้อนนะ รับมันได้มั้ย ผมก็บอกรับได้หมด แต่ถึง ณ ตอนนี้ทางพ่อบอกว่าพ่อรับได้แล้ว ถ้ามาหาไม่ต้องไปเปิดที่พักนอน มานอนที่บ้าน แต่ทางแฟนผมขึ้นมาหาผมบ่อยนะ ผมอยู่ระยอง ขึ้นรถตู้มาหา ทำงานเลิก 5 ทุ่ม ตื่นตี 2 ขึ้นรถตี 3 ผมยังเห็นความพยายามในข้อนี้มาก  แต่ปัญหาตอนนี้ของผมคือ เราทะเลาะกันวันเว้นวัน ทะเลาะกันแล้วไม่มีใครยอมใคร แฟนผมบอกเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากผมนี่แหละ เกิดจากความไม่ไว้ใจของผม แล้วทำไมไม่ทำให้เราไว้ใจล่ะ หรือผมต้องการมากไป ผมหวังให้เขาทำอย่างโน้นอย่างนี้เพื่อให้ผมสบายใจมากไป ... T_T