เราเป็นค่ะ

ไม่ใช่ว่าทำตัวน่าเบื่อหรืออะไรแต่เป็นเพราะเราตามใจให้เขาไปกับเพื่อนได้ตามสบายจนเขาลืมบทบาทหน้าที่ที่มีต่อเราต่างหาก เขาคิดว่าเราโอเคถึงไม่บ่นว่าอะไร

จนมาถึงเหตุการณ์ที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายเราปล่อยให้เขาไปกับเพื่อนแล้วเราเดินออกจากชีวิตเขาในวันนั้นแบบเขาไม่ทันได้ตั้งตัว เราไม่พูด ไม่โวยวาย ไม่ร้องขอ ไม่ขู่ ไม่ทิ้งโอกาสไว้ให้ พอเขากลับมาจากเพื่อนก็ไม่มีเราอยู่ในชีวิตแล้ว

พอหาทางติดต่อเราได้เขามาง้อเพราะคิดว่าเราแค่เหงา แต่เราอธิบายว่ามันมากกว่านั้น มันคือความสำคัญของเราที่ไม่มีตัวตน เรามองไปถึงอนาคตว่าถ้าใช้ชีวิตด้วยกันเราจะทนได้ไหม คำตอบที่เรามีให้ตัวเองคือ “เราอยู่แบบนี้ไม่ได้” ตรงข้าม เราอยู่คนเดียวได้เพราะเขาทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวมาตลอด

สุดท้ายเขาขอโอกาสแก้ตัว เขาบอกว่าถึงเพื่อนจะสนิทมากแต่หลายเรื่องมันต้องเป็นเราเท่านั้นที่จะแชร์ทุกข์สุขกัน เราไม่ขอให้เขาเลิกคบเพื่อนและไม่ต้องตัวติดกับเราเพราะเราก็มีเพื่อน แค่ขอให้เขารู้จักแบ่งเวลาและรู้จักเอาใจเราไปใส่ใจเขาบ้างว่าตอนไหนควรหรือไม่ควรทำอะไร

ตอนนี้เรากำลังดูอยู่ว่าเขาจะแก้ไขปัญหานี้ได้ไหม ในส่วนของเราก็ร่วมแก้ตัวเองด้วยการทักท้วงเขาบ้าง เรียกร้องเขาบ้างในเวลาที่เราอยากอยู่กับเขา ไม่ใช่อยากไปไหนก็ไปเหมือนเมื่อก่อน