ผมคบกับแฟนมา14ปี รักตั้งแต่อยู่ม.ต้น เป็นรักแรกพบ รักครั้งแรกของผม ตอนคบกันใหม่ๆผมตามใจ เป็นห่วงเป็นใย ทำให้คนรอบข้างต่างพากันฉิจฉา ทุกพักเที่ยงผมต้องไปห้องเรียนเธอทุกวัน ตอนเลิกเรียนผมก็ต้องไปส่งที่ป้ายรถเมย์ทุกวัน ก็มีทะเลาะกันบ้าง เหลวไหล ติดเพื่อนบ้าง แต่ก็คุยปรับความเข้าใจกันมาตลอด เราสองคนรักกันมาก เธอเป็นคนดีมาก  เธอรักผมมาก เธอดูแล เป็นที่ปรึกษาผมทุกอย่าง เธอเป็นทั้งความหวัง เป็นกำลังใจ ผมป่วยเข้าโรงพยาบาลเธอก็มาเฝ้า เราสองคนช่วยเหลือกันดีมาโดยตลอด ผมเองผมก็รักเธอมาก ผมทำทุกอย่างเพื่อให้อนาคตเรามีความสุข

            ช่วงหลังๆผมทำผิดกับเธอมาหลายครั้ง ทำลายความเชื่อใจ ไม่เห็นคุณค่าเธอ ไม่แคร์เธอ มือที่สาม บอกเลิกกันก็หลายครั้ง ชอบหนีปัญหาเวลาทะเลาะกับชอบหนีไปนอน วางสายโทรศัพย์ ปิดเครื่อง บล๊อกไลน์ เฟส แต่ผมก็ตามง้อ ขอโทษเธอทุกครั้ง ผมสัญญาว่าผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ผมก็ทำพัง มันทุกครั้ง เธอก็ให้อภัยมาตลอด  ผมเปลี่ยนแปลงเป็นคนดีให้เธอไม่ได้ ตั้งแต่ทำงานผมคิดแต่เรื่องหาเงิน ไม่ค่อยสนใจ หรือแคร์ว่าเธอกำลังเสียใจ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจและไม่รู้ว่าบางทีผมทำให้เธอกำลังเสียใจ ผมคิดแค่ว่าถ้ามีเงินให้มากเพื่อสร้างฐานะ ซื้อบ้านอยู่ด้วยกัน จะทำให้เรามีความสุข ผมมองแต่อนาคตไม่ค่อยมองว่าถ้าปัจจุบันผมไม่มีเธอ แล้วผมจะสร้างอนาคตไปทำไม

            จนมาวันนี้วันที่ผมทำไม่ดีอีกเช่นเดิม เธอมีปัญหาเรื่องเพื่อนง่วมงาน และ งานที่เธอทำผมเคยบอกให้เธอหางานใหม่แค่นั้น ผมก็เป็นที่ปรึกษาให้เธอไม่ได้ กลับซ้ำเติมให้มันยิ่งแย่ไปอีก ด้วยคำพูดที่ว่า "ผมไม่อยากรับฟังปัญหาของเธออีก ไม่อยากเอาตัวเองไปเครียดด้วย มองว่ามันไร้สาระ " มันเลยทำให้เธอคิดว่าถ้าไม่อยากรับฟังปัญหาของเธออีก เธอก็จะไม่มากวนใจผมอีก  ทั้งร้องไห้และเสียใจมาก เธอถามผมว่าเธอผิดอะไรทั้งๆที่เธอทำดีมาทุกอย่าง เธอผิดอะไรที่อยากปรึกษาคนที่เธอรัก เธอแค่ต้องให้ผมแคร์เธอบ้าง มันก็ทำให้เธอยิ้มได้แค่นี้เธอก็สบายใจแล้ว

           ผมทำให้เธอผิดหวัง ทั้งๆที่เธอให้โอกาสผมและคอยเฝ้าดูว่าผมจะเปลี่ยนเป็นคนที่ดียังไง ผมกลับไม่พยายามมันเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ผมสำนึกจริงๆ ผมพยายามขอโทษเธอ เธอบอก 14 ปีเธอว่านานพอ นานเกินไปด้วยซ้ำที่รอให้ผมเห็นค่า ผมตามง้ออยู่นานจนเธอก็ให้อภัยและกลับมาคุยกัน ถึงแม่ว่าผมจะได้โอกาสในหลายๆครั้งแต่ผมก็ไม่อยากจะทำให้เธอเสียใจอีก ผมตั้งมั่นว่าผมต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อจะให้เธอเชื่อใจและจะทำทุกอย่างที่คนเป็นแฟนคนนึงทำได้ ผมจะทุ่มเทให้กับเธอมากๆ จะคิดถึงเธอก่อนเสมอ ผมอยากจะทำให้เธอรักผมเหมือนที่ผมทำให้เธอในวันแรกที่เราคบกันอีก ถ้าจากแต่ก่อนผมรักเธอจาก100แล้วลดลงมาจนเหลือ0 แต่ครั้งนี้ผมอยากเริ่มมันจาก0เป็นถึง1000000 อยากทำตัวให้เหมาะสมกับการเป็นแฟนที่ดี จะเอาอกเอาใจให้มาก และจะไม่ทำให้เราต้องมาทะเลาะกันอีกไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็จะหันหน้าคุยกันอย่างมีเหตุผล

           การรักใครสักคนนึงควรจะรักเค้าให้มากๆเหมือนกับที่เรารักตัวเอง อย่าเอาตัวเองเป็นใหญ่ นอกจากครอบครัวแล้วคนที่จะเป็นที่ปรึกษาได้ดีที่สุดก็คือคนที่เรารัก ใจเค้าใจเรา ถ้าแฟนเราทำอะไรไม่ดีเราก็ไม่สบายใจ ไม่พอใจ ให้คิดกลับกันว่า ถ้าเราทำอะไรไม่ดีแฟนเราจะรู้สึกยังไง

           กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมเลย ตั้งใจจะเล่าประสบการณ์ความรักที่มีค่าครั้งนี้ ถ้าเพื่อนๆได้อ่านอะไรที่ดีนำไปใช้ได้ ก็เอาไปใช้ไปปรับปรุงตัวเองนะครับ หรือมีข้อแนะนำอะไรก็บอกกันนะครับ

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ผิดพลาดประกาณใดก็ขอโทษด้วยนะครับ