ผมเพิ่งเข้ามารับงานเต็มตัวได้ 3 เดือน และเพิ่งเริ่มต้นถ่ายภาพบุคคลไม่นาน ผมเห็นอะไรหลายอย่างผ่านความกังวลเหมือนกันว่าจะมีคนจ้างไหม

พอได้เข้ามาอยู่จริง ๆ ผมว่ามันไม่ต่างจากอาชีพอื่นนัก เหมือนความเห็นด้านบนบางคนบอก มันเหมือนร้านก๋วยเตี๋ยวนั้นแหละ คือบางคนขายดีเหลือเกิน บางคนไปไม่รอด แล้วผมพบว่าบางคนที่มีชื่อเสียง หรือบางคนมีคิวจองถ่ายเยอะ ๆ แต่ฝีมือไม่ได้สูงเมื่อเทียบกับบางคนที่คนจองคิวน้อยกว่า หรือบางคนหาลูกค้าแทบไม่ได้

ถ่ายภาพเป็นอาชีพ มันไม่ใช่แค่การถ่ายภาพอย่างเดียว เดี๋ยวนี้อะไรก็ถึงกันหมด ถ้าเรายังคิดว่า เราถ่ายเก่งแล้วคนอื่นต้องมาจองคิว บอกตรง ๆ ว่าคิดผิดอย่างหนัก และราคาไม่ใช่ประเด็นของเรื่องทั้งหมด บางคนฝีมือไม่ดี งานไม่เยอะ แต่ราคาสูงมาก ก็อยู่ได้ บางคนงานดี ทีมใหญ่ ราคาโคตรสูงก็อยู่ได้ บางคนเน้นตัดราคาคนอื่น รับงานเยอะ ๆ ได้ฝึกเยอะ ตั้งใจทำงาน กลายเป็นได้คอนเน็กชั่นเยอะเข้าไปอีก งานแทบล้มทับตัว ผันตัวมาเป็นคนกระจายงานกินค่าหัวไปด้วย รวยหนักเข้าไปอีก แต่ในขณะที่บางคนคิดว่าตนเองถ่ายได้ แล้วมองแค่ว่า ถ่ายได้ ถ่ายดี แล้วคิวต้องแน่น กลับต้องผันออกมาทำเป็นแค่งานพาร์ทไทม์ แล้วหางานอื่นไปด้วยเพราะลูกค้าแทบไม่มี

ทำอะไรเป็นอาชีพ ถ้าคุณหวังประสบความสำเร็จในระดับสูง ไม่ว่าจะแง่ของชื่อเสียง หรือตัวเงิน หรืออะไร คุณจะมองแค่ว่ามันคือเรื่อง ๆ นั้นเรื่องเดียวคงไม่ได้ ถ่ายภาพไม่ใช่แค่ถ่ายภาพถ้าต้องการประสบความสำเร็จระดับสูง

โพสต์บ่อยไหม ขนานไหน ถูกที่ไหม รู้ไหมลูกค้าอ่านโพสต์วันไหนเยอะสุด เวลาไหน ทำอย่างไงให้ลูกค้าที่มางานบอกต่อ แนะนำเราต่อ ๆ กันไป คุณขยันขนาดไหนในการติดตามลูกค้าที่มีเป็นหมื่น เป็นแสนคนในแต่ละเดือน แล้วคุณต้องแข่งกับคนอื่นเข้าไปเสนอตัวอยู่หน้าคนอื่น

ผมว่ามันไม่ต่างจากอาชีพอื่นเลยที่จะประสบความสำเร็จ (ปล. ผมยังไม่ประสบความสำเร็จ แต่ก็พบความจริงบางอย่างบ้างแล้ว และผมก็ทำงานมาหลายอาชีพ ซึ่งเกือบทั้งหมดไม่ได้ทำงานในสำนักงานนะ)