เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้วเราได้รู้จักกับคนญี่ปุ่นคนนึง
เค้ามาทำงานที่ไทย(business trip) และเราได้รู้จักกันรู้สึกชอบพอจนตัดสินใจคบกัน
ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันทุกอย่างมันมีความสุขเราเข้ากันได้ดี แต่แล้วความสุขของเรา
มันก็จบลงเมื่อเขาต้องกลับไปทำงานที่ญี่ปุ่น และไม่รู้ว่าจะได้มาทำงานที่ไทยอีกเมื่อไหร่
ตลอดเวลาที่เค้ากลับไปเราก็จะติดต่อกันตลอด โทรบ้าง skype หากันบ้างเป็นอยู่อย่างนี้
เราก็เฝ้ารอเค้านะโดยที่ไม่มีใคร 1 ปีเราจะได้เจอกัน 1 ครั้งคือช่วงปีใหม่ เป็นอยู่อย่างนี้
2 ปีกว่า บอกเลยว่าความรู้สึกที่รอคนรักว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกันมันทรมานสุดๆ
เวลาแฟนเรามาหา พอถึงเวลาต้องกลับเราก็ไปส่งเค้าสนามบิน ตอนอยู่ในรถคือฟังๆเพลง
อยู่เค้าก็ร้องๆไห้  เราเห็นแบบนี้เราก็เจ็บปวดเหมือนกันแต่เราก็พยายามใจแข็งไม่อยากร้องไห้ให้เค้าเห็น
ในช่วงนั้นการไปญี่ปุ่นไม่ได้ง่ายแบบนี้ ไลน์ก็ยังไม่มี โอกาสที่จะได้ไปเจอเค้ามันก็ยาก ต้องรอแต่ให้เค้ามาหาอย่างเดียว
มันเป็นความรักที่ทรมาน มันเหงา นับวันรอๆๆ

จนมาวันนึงก็มีผู้ชายอีกคนเข้ามา เราก็คุยๆ ไปกินข้าวกัน เราก็รู้สึกดีนะกับผู้ชายคนนี้
เค้าเอาใจใส่เราดี แต่เรายังไม่ได้คบกะคนนี้ เค้าทำให้เราหายเหงาไปเลย
ระหว่างที่กำลังไปเที่ยวกับคนนี้  แฟนเราก็โทรมา เราก็ไม่ได้รับสาย หลายสายเลยล่ะ
จากวันนั้นแฟนเราก็ขี้หึงมากขึ้น เริ่มงี้เง่า เรานอนคนเดียวที่ห้องแฟนเรามันก็โทรมาตีห้า
เราไม่ได้รับสาย เค้าก็หาว่าเราไปนอนกะคนอื่น คิดไปไกลมากทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไร
ช่วงนั้นแฟนเรามันหึงเรามาก คิดเอง เออเอง ว่าเราทำนั่นนี่มีคนอื่น จนเราเหนื่อยไปหมด
แล้วอยู่ๆแฟนเราก็หายไป ไม่ติดต่อกลับมา มือถือก็โทรไม่ติด เฟสไม่เล่นไม่ออน
**กับผู้ชายอีกคนที่เข้ามา เราไม่คุยแล้วคือตัดปัญหาไปเลย

ความรู้สึกเราอ่ะโคตรเจ็บปวดเลยที่เค้าหายไป โดยที่เราไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้อธิบายอะไร
ทั้งเครียด ทั้งตรอมใจ เป็นแบบนี้อยู่ 5 เดือน แล้วแฟนเรามันก็ติดต่อมาว่ามาทำงานที่กรุงเทพ
1 อาทิตย์ เค้าบอกพอถึงไทยสิ่งแรกที่อยากเจอก็คือเรา มาเจอกันได้ไม๊
เราเห็นข้อความนั้นเราร้องไห้หนักมาก ใจนึงก็อยากเจอ ใจนึกก็โกรธที่เค้าหายไป แต่อีกใจโคตรคิดถึงเลย
เราไปเจอเค้านะ แต่ความรู้สึกเรามันเฉยชาเพราะความเจ็บปวด  มันเลยทำให้เราเย็นชา
ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ผ่านมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น  เราก็อยู่กับเขาที่กรุงเทพตลอด 1 อาทิตย์
แล้วก็ถึงเวลาที่ต้องไปส่งที่สนามบิน ก่อนจะไปขึ้นเครื่องเค้าก็มาจับมือเราและเดินขึ้นบันไดเลื่อนไป
สายตาคู่นั้นของเค้ามีน้ำตาอีกแล้ว....  บางทีเราก็เหมือนปากไม่ตรงกับใจ แทนที่จะพูดขอโทษ
หรือพูดความรู้สึกอะไรออกไปแต่เราก็ไม่ทำ
ผ่านมาแล้วหลายปีสายตาคู่นั้น กับความรู้สึกผิดมันก็วนเวียนอยู่ในหัวเรา
ถ้ามีโอกาสก็แค่อยากพูดขอโทษสักครั้ง  ไม่อยากมีอะไรติดค้างต่อกัน
เพราะความผิดพลาดของเราจึงทำให้เราเสียคนดีๆคนที่รักเราไป

เรามีที่อยู่ที่บ้านเค้าเราเคยส่งของไปให้แต่เค้าก็ไม่เคยตอบกลับ
ใจนึงก็อยากลองเขียนจดหมายไปขอบคุณ และขอโทษ ในหลายๆเรื่อง
แต่มันก็ผ่านมาเป็นปีๆแระ ทุกอย่างมันสายไปแล้ว 😭😭😭😭😭