ดอกกุพชกะในมัทนะพาธา คือ ดอกกุหลาบ และแน่นอนตั้งแต่วันวานกาลผ่านมา กุหลาบ คือ สัญลักษณ์ของความรัก ในวันหนึ่งเมื่อเหมหิรัญญ์เผชิญหน้ากับอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครที่ไหนตั้งแต่อุตรกุรุทวีปจนกระทั่งถึงชมพูทวีป ความไม่พอใจพาดผ่านเข้ามาในห้วงคิด ..... ทั้งที่คิดว่ารู้เท่าทันอารมณ์ตัวเองตามประสามนุษย์ที่มีกิเลสที่เบาบางแล้วเชียว หากสิ่งที่เกิดขึ้นมันช่างสดใหม่ และ รุนแรงเหลือเกิน เพราะอะไรกันนะ ? เหมหิรัญญ์คิดสงสัย ทำไมความไม่พอใจถึงพลุ่งพล่านจนเกินจะระงับ มันเรียกว่าอะไรกันแน่ ... เจ้าความรู้สึกอันนี้

ความรู้สึกแบบที่ไม่อยากเห็นหญิงชาวชมพูทวีปคนนั้นอยู่ใกล้ใคร ไม่อยากเห็นเธอคนนั้นปฏิบัติต่อใคร เช่นเดียวกับที่ปฏิบัติต่อเขา ไม่อยากให้เธอผู้นั้นได้แสดงความเป็นห่วงแก่ใคร เช่นเดียวกับที่เป็นห่วงเขา เพราะเหตุใดกันเล่าเหมหิรัญญ์จึงอยากให้สิ่งเหล่านั้นจบ .... จบ อยู่ที่เขาคนนี้แต่เพียงผู้เดียว ความฉุนเฉียวหงุดหงิดและผิดหวังนิด ๆ อย่างนี้หรอกหรือที่เขาเรียกว่า น้อยใจ น้ำเสียงสะบัดปลายน้อย ๆ แบบนี้หรอกหรือที่ชาวชมพูทวีปเรียกว่างอน ใต้ความตรงไปตรงมาอย่างยิ่งซึ่งเป็นคุณสมบัติโดดเด่นของชาวอุตรกุรุทวีปนี้ก็ทำให้ยากที่จะเข้าใจ ว่าทำไมหากคิดตรงกันแล้วไม่พูดออกมาให้รู้ความ

หากเมื่อตรึกตรองดูแล้ว .... ดินแดนแต่ละดินแดนย่อมมีกฎเกณฑ์และจารีต ชมพูทวีปเป็นดินแดนที่มีความหลากหลายและแตกต่าง เริ่มแรกด้วยความอยากรู้ จากความอยากรู้กลายเป็นการดึงดูดเข้าหา และ ต่อมาจึงกลายเป็นการเรียนรู้ในที่สุด เหมหิรัญญ์จึงดูดซับความรู้จากสิ่งรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ คำพูด และ วิถีชีวิตที่ได้พบนับแต่วันที่ตั้งใจติดตามเธอมา หัวใจไม่อาจฝืน และ ความเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งไม่อาจเลี่ยงได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน บางทีการให้อีกฝ่ายเอ่ยปากอาจไม่ใช่เรื่องเหมาะสม ไม่ใช่เรื่องที่เป็นประเพณีของดินแดนแห่งนี้

เขามาอยู่ที่นี่เพื่อะไรกัน ดูแลเธอ ห่วงใยเธอ และ "รัก" เธอผู้นั้น ก็คงไม่แปลกอะไรถ้าหากจะเรียนรู้เพิ่มอีกซักเรื่อง และ แสดงออกตามใจจริงอย่างที่เป็นธรรมชาติและน้ำเนื้อในตัว เมื่อตัดสินใจได้เช่นนั้น ก็ไม่แปลกเลย ที่ดอกกุหลาบหนึ่งดอกโดด ๆ จะยื่นมาตรงหน้าพร้อมถ้อยคำเรียบง่าย หากพาให้ใจของเดือนพัตราต้องสั่น ดวงตาของอีกฝ่ายราวกับจะยิ้มได้ ริมฝีปากที่ค่อยคลี่ยิ้มพร้อมคำถามที่พาให้ผีเสื้อบินวนในอก " เป็นแฟนกับผมนะ " เรื่องราวคงเป็นอย่างปลาทูพูดจริง ๆ ในที่แห่งนี้ผู้ที่เป็นชายควรต้องเริ่มก่อน

แต่ก็นั่นล่ะ ... ใครจะเริ่มก่อนคงไม่สำคัญ จุมพิตอ่อนหวานประทับลงบนเรียวปากเหมือนคำสัญญา คำสัญญาที่เดือนพัตรารู้ว่าจะเป็นสัญญาเสมอ เช่นเดียวกับที่เหมหิรัญญ์รู้อยู่แก่ใจว่าจากนี้และต่อไปคงไม่อาจมอบหัวใจให้ผู้ใดได้อีกแล้วนอกจากเดือนดวงเดียวที่อยู่ตรงหน้า









ป.ล. มาได้ก็มา พรุ่งนี้ก็ว่าจะมา ชดเชยไว้ก่อนเพราะอาทิตย์หน้าไปสัมมนา