ผมเป็นนักกีฬายิงธนูทีมชาติไทย ที่มาแข่งเอเชียนเกมส์ ที่กรุงจาการ์ตานะครับ ก็เพิ่งแข่งเสร็จเรียบร้อยไปเมื่อวานนี้เอง ผลปรากฎว่าแข่งแพ้ครับ ก็รู้สึกผิดหวังครับ เรื่องแพ้ ไม่ได้เหรียญ ก็เสียใจบ้าง แต่ที่รู้สึกแย่กว่าก็คือ ทำผลงานได้ไม่ดี ต่ำกว่ามาตรฐานตัวเองลงไปเยอะ ทั้งๆที่ก่อนมา ก็ซ้อมติดกันนานหลายเดือน คะแนนที่ทำได้ตอนซ้อมก็ดีพอควร แต่พอแข่งจริงกลับ ทำไม่ได้อย่างที่ซ้อม มีความลังเล ความกังวล มันค่อยๆเริ่มก่อตัวตั้งแต่ใกล้วันแข่ง ทั้งๆที่ผมเองก็เป็นนักกีฬาทีมชาติมาหลายครั้งแล้ว ผ่านการแข่งขันในต่างประเทศมาก็สิบกว่าครั้ง เรื่องความตื่นเต้นอะไรพวกนี้ มันไม่ควรจะมี

กีฬายิงธนูเป็นกีฬาที่แข่งกับตัวเอง ที่ผมบอกว่าจะขอบ่น ก็คือบ่นตัวเองนี่ล่ะครับ ยิงอะไรออกไป ยิงง่ายๆ สบายๆแบบที่ซ้อม ไม่ต้องคิดเยอะ ยังไงก็เข้าสิบ เข้าเก้า แต่ดันคิดเยอะ ยิงยากๆ ยิงฝืนๆ ยิงไปทำไม เชื่อมั่นในแขนซ้ายหน่อย ฝึกมาตั้งเยอะ แขนซ้าย เราอยู่เฉยๆ ดันนิดๆ ยังไงศูนย์ก็อยู่ในเหลืองอยู่แล้ว แต่นี้พอมีความลังเลเกิดขึ้น แขนซ้ายแข็งเป็นท่อนไม้เลย ยกไม่ขึ้น

ดูจากผลการแข่งขันแล้ว แม้จะมีหลายประเทศที่เก่งกว่าเรา แต่พอมาถึงวันแข่งขันจริงๆ ก็จะเห็นว่าหลายๆประเทศคะแนนตกลงมาด้วยเหมือนกัน มีประเทศที่ทำคะแนนได้ดีๆ เสมอต้นเสมอปลาย แค่ 2-3 ประเทศ ซึ่งหากเรายิงได้เหมือนตอนที่ซ้อม อาศัยโชคอีกนิดๆ ที่ไม่ต้องเจอประเทศเก่งๆในรอบแรกๆ เราก็อาจจะเข้าไปได้ถึงรอบชิงเหรียญ แล้วมีเหรียญติดมือกลับบ้านให้ประเทศไทยก็ได้ แต่ก็ยิงไม่ดีเอง ความหวังที่พอจะมีบ้าง จึงหายไป

สุดท้ายนี้ ก็ฝากขอโทษชาวไทยด้วยนะครับ ที่นักกีฬายิงธนู ไม่สามารถคว้าเหรียญในการแข่งขันเอเชียนเกมส์กลับไปฝากชาวไทยได้ แม้ตัวผมจะยิงไม่ดี แต่ว่านักยิงธนูทีมชาติไทยหลายๆคน ยิงได้คะแนนกันดีมากนะครับ ก็ขอให้ทุกๆคนช่วยกันเป็นกำลังใจให้นักกีฬาทีมชาติไทยกันต่อไปนะครับ

ส่วนตัวผม ยินดีรับคำติชมทุกๆอย่างครับ เพื่อนำไปพัฒนาตัวเองต่อไปครับ