สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเรียนอยู่ปีสองคณะเเพทย์ มหาวิทยาx ในกทม. ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราดราม่ากัยชีวิตเกินไป เลยทำให้ทุกอย่างเซง เบื่อ เศร้า ซึ่งความจริงถ้าสังคมไม่เปิดโอกาสให้เราคิดดราม่า ชีวิตเราอาจจะ อยู่ได้โดยมีควาทสุข โดยไม่ต้องคิดอะไรเพื่อเกิดดราม่าขนาดนี้ เช่น คำถามที่เค้าชอบถามนิสิตเเพทย์ว่า เรียนไหวมั้ย มีอะไรให้รีบปรึกษาอาจารย์นะ ระวังเป็นโรคซึมเศร้า หรือเราชอบทางนี้จริงๆหรือเปล่า ซิ่งไปเรียนที่อื่นมั้ย

เวลาเข้ามาเป็นนิสิตเเพทย์เเล้วอาจารย์รวมถึงทุกคนจะชอบพูดถามคำถามอะไรเเบบนี้บ่อยมากตลอดทุกช่วงที่มีโอกาส เราก็เข้าใจนะเพราะมีนิสิตเเพทย์ที่ฆ่าตัวตายเพราะเรื่องอะไรเเบบนี้จริงๆ เค้าอยากจะให้ความช่วยเหลือกรือป้องกันไว้ก่อน  

เเต่อีกมุมหนึ่ง เรากลับเพิ่งคิดได้ว่า อหห มันทำให้คนที่ปกติอยู่เเล้วมีโอกาสคิดดราม่ามากเกินไปในชีวิต พอเจออะไรนิดหน่อยก็ อห กุจะไหวมั้ย บลาๆ ทั้งที่มันเป็นเรื่องเล็กน้อย มันทำให้เราเหมือนเป็นคนบอบบาง ไข่ในหิน  ไม่สามารถsurviveด้วยตัวเอง สมัยมปลายก็ไม่เห็นต้องคิดอะไรขนาดนั้น ก็ทำๆไป  ทุกเรื่องทำให้เหมือนเป็นเรื่องใหญ่กว่าเหตุ ดราม่าทุกอย่างได้หมด ทั้งที่ความจริงถ้าไม่มีการโดนเป่าหูเรื่องพวกนี้ตลอดเวลา ชีวิตเราก็อาจจะดำเนินไปได้อย่างปกติสุข ไม่ต้องคิดอะไรมาก เหมือนเป็นบ้าไว้ก่อน เออคือเราอาจจะถ่ายทอดไม่เก่ง เเต่อยากให้ทุกคนเข้าใจToT

ที่อยากจะพูดคือสรุป เราควรจะเลิกประสาทเเดก
ขอบคุณที่เข้ามาหังเราบ่น อาจจะไม่มีสาระไปบ้าง เเต่มันคือความอึดอัดเเบบงงๆ เเละเบื่อในวิธีการทรีตเด็ก