คือ เมื่อวานเรา บ่นกับแฟนว่าอยากกิน ขนมปังเนยนม
เขาเลยบอกว่า กินข้าวเสร็จเดี๋ยวพาไปกิน เราเลยถามว่าไปกินตรงไหน อะ ไม่เคยไปเลย เขาก็พูดว่า ก็ไป ตรงนั่นไง ที่เราไปครั้งที่แล้ว กับพ่อแม่และน้องของเค้า เราก็เลยว่า บ้า!!! เรายังไม่เคยไปเลยนะ ไปตอนไหน เขาก็เถียง ว่า เธออะขี้ลืม ก็เคยไปทำไม จำไม่ได้
เราเลยว่าเธอจำผิดคนป่าววะ เราไม่เคยไป เขาก็บอกว่าไปๆ เราก็เลยไม่พูดอะไร เลยนั่งนึก เอ๊ะ เราไปตอนไหน วะ หรือเราลืมจริงๆ ทำไม ความทรงจำไม่มี เรื่องไป กิน ขนมปังเลยว่ะ เคยไปกินแต่สเต๊ก เราก็ไม่ได้พูด อะไร
พอวันต่อมา เขาไปเรียน แล้วแม่เค้ามาให้เราช่วยทำงานนิดหน่อยที่ห้องเขาเลิกเรียน มาพอดีแล้วมาช้า เราเลยถามว่าทำไม ช้าจัง เขาตอบมาว่าก็ไปต่อคิวซื้อ ขนมปังมาให้นี่ไง เห็นบ่นอยากกินเลยไปซื้อตรงร้านนั่นมา เราเลยหันไป ถามแม่ ว่า
แม่ค่ะ หนูเคยไปกินขนมปัง กับแม่กับน้องกับพ่อไหมค่ะ ทำไม ความทรงจำหนู ไม่มี เรื่องนี้
แม่ตอบว่า ไม่เคยนะ นี่เลยหันไปหาแฟน แฟนก็ว่า ทำไม จะไม่เคย ก็ครั้งนั่นไงแม่ที่เราไปกันทุกคนละ เอ (นามสมมุติ) ก็ไป
แม่เลยพูดอีกว่า ไม่ใช่ลูก ไม่ใช่ คนละคนกัน จะให้แม่พูด ต่ออีกไหม ว่าใคร
เขาเองหน้าหว๋อออ รู้ว่าตัวเองจำผิด ส่วนเรา เงียบเลย เพราะ เขาจำเรื่องแฟนเก่า ของเขาละโยงมา หาเรา นี่คือครั้งที่สอง ที่เค้า จำผิดแบบนี้ ครั้งแรกเรา ไม่มี พยาน เลยไม่เซ้าซี้  แต่เรื่องนี้ มันทำให้เรารู้สึก เฟล รู้สึกว่าเขา ยังไม่เคยลืมเรื่องของคนนั่นเลย ยิ่งเราไม่ค่อยชอบแฟนเก่าคนนั่นมันอยู่แล้ว
ในวันนั่น เค้า พยายามหยอกเรา หาเรื่องมาแหย่เรา ให้เรา ขำพยายาม ถามนนั่น นี่ ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ คือ ทำจนเรา รำคาน เพราะ เค้ารู้ว่าเค้า ผิดที่จำผิดคน แต่เค้า ไม่กล้าพูดอะไร ส่วนเรา นิ่งเงียบ เขาถามมาเราก็ตอบไป แค่นั่น
เพื่อนๆจะรู้สึกยังไง ค่ะ หากเจอเหมือนเรา