เรามันก็เป็นได้แค่นี้ไงล่ะ ทำไรไม่ได้เลย แรกๆอะไรๆก็ดีหมด หลังๆมาทุกอย่างมันก็น่าเบื่อน่ารำคาญ ทำอะไรก็ผิดไปหมด😭เรื่องมีอยู่ว่าเรากับพี่คนหนึ่งคุยกันมาจะปีแล้วตุลานี้ก็ปีแล้ว แรกๆเราก็ดีต่อกันมากแล้วมีระยะหนึ่งที่เรารู้ว่าพี่เขาคุยกับคนๆหนึ่งเราเลยถอยห่างจนได้สองเดือนเกือบจะสามเดือนพี่เขาก็อกหักมาเราก็พร้อมที่จะรับพี่เขาระบายเเต่ตอนนั้นเราไม่กลับไปจนผ่านไปอาทิตย์หนึ่งพี่เขาขอเรากลับไปอ้อนวอนขอให้กลับไป แล้วเราก็กลับไป.กลับไปแรกๆคุยกันดีมาก ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆมันก็เริ่มห่างกัน จนทุกวันนี้เรารุสึกคิดผิดไม่น่ากลับไปเลย พี่เขามีคนคุยใหม่อีกแล้วเป็นรุ่นน้องเรา เราถามคุยกันหรอพี่เขาบอกไม่ได้คุยโดยทั้งๆที่วันนั้นเราเห็นเป็นแชทสีชมพู เราคุยกันกับพี่เขาแล้วว่ามีอะไรให้คุยกันตรงๆแต่นี่อะไร....เมื่อก่อนวันวิชาการก็อัพตอรี่ไอจีเป็นรูปน้องเขาพอถามก็บอกว่าแค่น้อง จนมาวันนี้เห็นน้องเขาอัพรูปที่พี่เขาส่งให้แล้วจะบอกว่าจะเอาคนนี. นี่ก็แอบแซวทั้งๆที่ใจตอนนี้มันพังไปหมดว่าคุ้นๆเพราะจำที่ๆพี่เขาเคยถ่ายได้มันเสียความรุสึกมากๆมันหลายครั้งแล้ว หลายครั้งที่เราประคับประคองจะให้มันยุถึงปี แต่ทุกวันนี้มันเริ่มจะจางเข้าเรื่อยๆเราออกมาจากจุดๆนั้นไม่ได้สักที เรานอนคิดมาหลายวันมาก ขอเวลาหน่อยเดี๋ยวออกมาเอง.รอให้เราเสียใจน้อยกว่านี้ก่อนนะเราสัญญาพี่จะได้ไม่ต้องฝืนตอบ ไม่ต้องรำคาญไม่ต้องเบื่อ ไม่ต้องอะไรเดี่ยวกับเราทั้งสิ้น ไม่ม่ต้องคิดถึง ออกมาได้ครั้งนี้จะสัญญากับตัวเองไว้เลยถ้ามีมาแบบนี้อีกจะไม่กลับไป
"หนังสือเล่มเดิม ยังไงก็จบแบบเดิม"พิสูจน์มาแล้ว😭