สวัสดีค่ะ เริ่มเลยนะ คือช่วงนี้จขกท กลายเป็นคนเงียบๆ ไม่พูด ไม่สุงสิงกับเพื่อน จนแทบจะเหมือนไร้ตัวตนไปเลย ทั้งที่เมื่อก่อนเราเป็นคนหัวเราะง่าย ถึงจะพูดไม่ค่อยเก่งแต่ก็พูดมากๆเวลาอยู่กับเพื่อนสนิท จุดเริ่มต้นมันเกิดมาจากเราเครียดเรื่องเรียนค่ะ แล้วโทรไปปรึกษาป้าแต่ด้วยวันนั้นความรู้สึกมันดิ่งสุดๆจริงๆ เลยร้องไห้ออกมา แทนที่ป้าจะให้กำลังใจ เขากลับตะคอกเรากลับมาว่า จะร้องทำไม โทรมาหาชั้นแล้วชั้นจะช่วยอะไรแกได้ เจอเรื่องเเค่นี้ก็ร้องไห้แล้วทำไมไม่มีความอดทน ตอนนั้นจากที่ความรู้สึกมันดิ่งอยู่แล้ว มันยิ่งดิ่งลงไปอีกค่ะ วันนั้นเป็นวันที่เราร้องไห้หนักที่สุด ความรู้สึกหลายๆอย่างมันพุ่งเข้ามา เช้าวันต่อมาเราไปรร.เหมือนเดิม แต่เรากลายเป็นคนเงียบ ไม่พุดกับใคร ไม่อยากพูดกับใคร ไม่มีกำลังใจในการเรียนเลย แล้วจุดที่พาเราดิ่งลงไปกว่าเดิมอีกคือ เรื่องเพื่อนค่ะ วันนั้นหลุ่มเพื่อนเรากลับทิ้งให้เราเดินคนเดียว เราไม่รุ้ว่าเขาไม่เห็นเราจริงๆหรือเขารำคาญที่เราไม่พูด ส่วนเพื่อนสนิทที่สุดของเราในกลุ่ม ก็ไม่พุดกับเราเลยค่ะ พอเรามาลองคิดถึงเรื่องเก่าๆก็นึกขึ้นได้ว่า ทุกวันเราจะเป็นคนชวนคุยก่อนเสมอ ถ้าวันไหนเราไม่ชวนเขาคุย ก็มีน้อยมากทีจะเป้นเขาที่ชวนเราคุย วันที่ทะเลาะกันก็เป็นเราที่ต้องง้อเสมอ เราไม่เข้าใจว่าเราผิดขนาดนั้นเลยเหรอ แค่เพียงเราไม่พูด เราเงียบไปเขาไม่เคยคิดที่จะถามเราบ้างเลยเหรอว่าเราเป้นอะไร ขางทีเราไม่ได้ต้องการคำปลอบแต่แค่อยากรู้สึกว่ามีใครอยู่ข้างๆ แค่นั้น หรือเป็นเราฝ่ายเดียวที่คิดว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเรา....
ผ่านมาเกือบ4วันแล้วค่ะที่เราเป็นแบบนี้ เพื่อนในกลุ่มเราก็ถามว่าเป็นอะไรทำไมถึงเงียบไป เราอยากเล่านะแต่ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกดิ่งแบบนี้ยังไง แต่เพื่อนคนที่เราอยากให้เขาถามเรามากที่สุด กลับไม่มีแม้แต่คำว่าเป็นอะไรออกมาจากปากเขาเลย บางทีเราแค่อยากให้มีคนคอยอยู่ข้างๆเราจริงๆแค่นั้นเอง🙂
วันนี้วันที่5แล้วค่ะ แต่ยังจมกับความรู้สึกเดิมๆ กลางวันไม่พูดกับใคร กลางคืนก็นอนร้องไห้ทั้งที่วันนั้นไม่ได้มีเรื่องกระทบจิตใจอะไร กินข้าวน้อยลง ความรู้สึกดิ่ง นอนไม่ค่อยหลับจนบางคืนเราต้องกินยาแก้แพ้เพื่อให้ตัวเองง่วง ปวดหัวง่าย ส่วนถ้าถามว่ามีความคิดเรื่องฆ่าตัวตายมั้ย? มีค่ะ แต่แค่คิดเท่านั้น ได้แค่จินตนาการว่าถ้าเกิดเราลองกรีดแขนตัวเอง จะมีใครเป็นห่วงเรามั้ยนะ ถ้าเราป่วยหนักมากๆจะมีใครสนใจเราบ้างมั้ยนะ แต่แค่คิดค่ะ เพราะความจริงเราไม่กล้า เรากลัว แต่ก่อนหน้านี้ตั้งแต่เด็กๆแล้วเราก็ทำร้ายตัวเองบางครั้งที่ควบคุมอารมณ์ตอนโกรธจัดหรือเศร้ามากๆไม่ได้ก็จะทุบตัวเองบ้าง จิกตัวเองบ้าง แต่จะไม่ทำจนตัวเองเป็นแผลลึกค่ะ แต่หลังๆก็ควบคุมตัวเองๆด้ แต่ช่วงนี้กลับกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เพิ่มตรงความรุ้สึกดิ่งนี้
ตอนนี้สิ่งที่เราอยากรู้คือ เราเป็นอะไรคะ เคยเข้าไปอ่านเรื่องโรคซึมเศร้า มีบางอาการที่คล้าย แต่เราก็รู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นร้ายแรงเหมือนที่หลายๆคนบอก เราอยากรู้ค่ะว่าเราเป็นอะไร แล้วควรทำยังไงต่อไปดี ขอบคุณล่วงหน้านะคะ