ผมตั้งแต่เด็กเรียน รร.วัด จำได้เป็นเด็กท้ายห้องตลอด เป็นเด็กที่เรียนไม่เก่ง หัวช้ามาก
อ่านออกเขียนได้ก็ช้ากว่าคนอื่นๆ คณิตศาสตร์เป็นอะไรที่ไม่เข้าใจเลยก็ว่าได้…

ตอนเด็กเป็นเด็กที่ค่อนข้างซน ชอบแกล้ง ชอบแหย่คนอื่น เป็นประจำ

พอย่างเข้า ป4. จำได้รู้สึกว่าตัวเอง ความโง่พุ่งขึ้น จนผมเองก็ตระหนักได้ว่า ทำไมโง่จังว่ะ
เรียนได้รั้งท้ายแบบไร้คู่แข่ง มากดดันใดๆ

ที่บ้านมีผึ้งมาสร้างรังในห้องครัว รังเริ่มใหญ่ พี่ๆน้องๆก็กลัวว่าจะโดนผึ้งต่อย
เป็นหน้าที่ผม ที่เป็น ผช.หนึ่งเดียวในบ้าน ยกเว้นพ่อ ที่จะต้องรับหน้าที่กำจัดรังผึ้งนี้เพื่อความปลอดภัยของพี่ๆน้องๆ

ยุทธการกำจัดผึ้งจึงได้เริ่มขึ้น จัดการสวมใส่เสื้อผ้ามิดชิด ใส่หมวกกันน๊อค เมื่อมั่นใจว่าทุกส่วนกันผึ้งเข้ามาต่อยได้เป็นอย่างดีแล้ว…

จัดการจุดใต้ ขนาดเท่าบ้องข้าวหลามขนาดใหญ่ นำไปจ่อใต้รังผึ้ง ควันดำได้ไล่ผี้งให้กรูกันออกมา วิ่งเข้าหาแสงไฟ ถูกไฟเผาตายแทบยกรัง

สร้างความตกตะลึง ให้แก่ผมเป็นอย่างมาก ความจริงต้องการแค่เพียงไล่ แต่เพราะความไม่รู้  ความจริงใช้เพียงควันก็พอ แต่ใต้นี่มันมาทั้งไฟและควัน

ผลจากภารกิจครั้งนั้น ยังคงฝังใจผมมาถึงทุกวันนี้ ภาพของผึ้งนับพันที่ตายกระจายเกลื่อนพื้น
สร้างความสลดให้เกิดขึ้นในใจและเสียใจทุกครั้งที่นึกถึงการกระทำในครั้งนั้น…

บางทีกรรมมันก็จะตามทันได้ในช่วงเวลาอันรวดเร็วไม่ต้องรอ…

เพื่อนชอบจับแมงปอมา เอาก้านหญ้าเสียบในก้นแล้วปล่อยมันบินไป วันหนึ่งขณะที่เพื่อนวิ่งลงบันไดบ้าน
เพื่อจะไปทำภารกิจจับแมงปอมาแหย่ก้น ได้ลื่นสะดุดขั้นบันไดล้มลงมา เจ้ากรรมมิรู้มีไม้มาจากไหน ได้ทิ่มเข้าไปในก้นของเพื่อนคนนั้นพอดี

ผมก็เช่นกันกรรมที่ได้ทำกับผึ้งครานั้น มีหลายตัวที่พยายามเกาะต่อยที่หมวกกันน๊อคผม แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรผมได้…

หลังจากเหตุการณ์ฆาตกรรมหมู่ภมร ผ่านไปสองวัน จำได้วันนั้นหลังเลิกเรียน ชวนเพื่อนไปเล่นกันหลัง รร.

ผมวิ่งนำหน้า และต้องการวิ่งไปแอบกะว่าจะให้เพื่อนเรียกหา เลยปีนขึ้นต้นไม้ ขณะปีนขึ้นไปได้ช่วงกลางลำต้น
มีความรู้สึกโดนตัวอะไรไม่รู้ต่อยเข้าที่หัว หลังจากนั้นเสียงอื้ออึงพร้อมผึ้งนับไม่ถ้วน รุมระดมต่อยเข้าที่หัวผม
จนร่วงตกต้นไม้ ร้องให้รีบวิ่งกลับไปบ้าน บอกแม่โดนผึ้งต่อยหัวมา

จำได้มีคนแนะนำแม่ว่าให้โกนหัวแล้วเอาน้ำส้มสายชูหยอดจุดที่โดนต่อย นัยว่าเป็นการละลายเหล็กใน แต่ผมไม่ยอมให้โกน

ความรู้สึกตอนนั้นในหัวเหมือนมีเข็มนับร้อยๆเล่ม แทงจึ๋ง จึ๋ง จึ๋ง อยู่ตลอดเวลา และในหัวก็มีแต่เสียง
วิ้ง วิ้ง วิ้ง ตลอดเวลาเข่นกัน เจ็บและปวดหัว ตามเสต็บการจิ้มและเต้นของหัวใจ อยู่ประมาณสามวัน ถึงจะหาย…

ผมคิดว่าผลจากโดนผึ้งต่อยครั้งนั้น กลับเปลี่ยนชีวิตผมไปโดยสิ้นเชิง

จากเด็กที่เรียนไม่เก่ง หลังจากนั้น แปลกใจตัวเองมาก คณิตศาสตร์ที่ว่ายากแสนยาก วันนั้นทำไมฟังอาจารย์สอน
มันกลับมองทะลุปรุโปร่งเห็นคำตอบ สงสัยตัวเองทำไมเมื่อก่อนไม่เข้าใจว่ะ  ทำไมวันนี้มันง่ายมาก

เริ่มเอะใจ หรือจะเป็นเพราะผึ้งที่ระดมต่อยเข้าที่หัว ไอ้เซลประสาทที่มันตัน มันเลยโดนทะลวง
ไอ้เข็มเล็กๆนับร้อยที่ทิ่มจึ๊งๆๆ พร้อมปล่อยพิษมัน เสียงในหัววิ้งๆๆ ตลอดสามวัน มันคงเหมือนกระแสไฟอ่อนๆ
ที่ไปกระตุ้นเส้นประสาทสมองฝอย ให้มันงอกรากเชื่อมต่อกันมากขึ้นกว่าเดิมเป็นแน่แท้…

หลังจากวิบากกรรมในครั้งนั้น ทำให้เด็กคนหนึ่งที่เรียนรั้งท้าย พลิกจากหลังเท้ามาเป็นหน้ามือ
ก้าวขึ้นมาเป็นที่ 1 ของห้องได้อย่างสร้างความฉงนงงงงวยให้แก่เพื่อนและครูประจำชั้น


…ใครที่อยากฉลาด โอกาสมาถึงแล้วครับ ประสบการณ์ตรง ของจริงจาก ผลึกหิน…

@@@ไม่รัก…ไม่บอกให้รู้น่ะครับเนี่ย@@@


ปล.ผลที่เกิด ขึ้นกับภูมิต้านทานของแต่ละท่าน โปรดใช้วิจารณญานในการรับชม แปลเป็นไทย ไม่รับรองผลในทุกคนเด้อ…


—-ผลึกหิน—-

Cr.ผึ้งจากเน็ต