สวัสดีครับ กระทู้นี้พูดตรงๆกันซื่อๆเลยครับ ขอพื้นที่ระบายครับ เหงา

ผมเป็นเกย์ครับ แต่ไม่ได้เปิดเผย ใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตลอด ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย ตอนเรียนหนังสือก็อยู่คนเดียวมาตลอด กินข้าวคนเดียว ไปไหนคนเดียว ดูหนังคนเดียว ตอนนั้นเราก็คิดว่า เออ อยู่คนเดียวแบบนี้ก็ดีนะ สบายตัวดี อยากไปดูหนังก็ดูเลย อยากดูเรื่องอะไรก็ดู ไม่ต้องรอใคร ถามใคร หรือทำอะไรที่เราไม่อยากทำ บอกตัวเองแบบนั้นมาตลอดว่าเราชอบใช้ชีวิตคนเดียว แต่มันก็แอบมีบางแว่บที่รู้สึกโหวงๆ แต่ก็แค่แว่บเล็กๆ เล็กมากๆเพราะเคยชินกับการอยู่คนเดียวและรู้สึกว่ามันเป็นข้อดีมากกว่าความรู้สึกเหงา

ก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาตลอดจวบจนปัจจุบัน ทำงานมาจะสิบปีแล้ว อายุเลขสามแล้ว ก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเดิม กินข้าวคนเดียว อยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว
ไม่สบายก็หาหมอคนเดียว เดินห้างคนเดียว ซื้อของคนเดียว ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าความเหงามันแทนที่ความรู้สึกดีกับการอยู่คนเดียวแล้วครับ มันเหงามากๆ

เพื่อนที่กล้าพูดว่าเป็นเพื่อนสนิทในชีวิตก็ไม่มี เพื่อนคู่คิดก็ไม่มี เวลามีปัญหาอะไรมันเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ทำงาน กลับบ้านมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ หาข้าวกินคนเดียว ทุกอย่างมันหม่นๆโหวงๆไปหมด รู้สึกเหมือนชีวิตมันเคว้งๆครับ

อายุขนาดนี้สำหรับคนที่เป็นแบบนี้ทุกคนก็รู้ว่าหาแฟนยากแล้ว ยิ่งเหงามากๆมันก็ยิ่งทำให้คิดว่า วันนึงที่เราแก่ตัวไป เราจะมีชีวิตยังไง

กินข้าวคนเดียว อยู่คนเดียว ป่วยไข้คนเดียวโดยที่ไม่มีใครมาดูแล ใช้ชีวิตคนเดียวแล้วก็ตายไปอย่างโดดเดี่ยวคนเดียว

ชีวิตนี้ไม่รู้จะมีโอกาสได้รู้จักคำว่ารักกับเค้าบ้างรึเปล่า

แค่อยากระบายแล้วก็อยากลองถามเพื่อนๆที่เป็นแบบนี้ว่า เคยคิดบ้างมั้ยครับว่าแก่ตัวไปแล้วเราจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายขนาดนั้น แล้วคุณเตรียมรับมือกับ "ความรู้สึก" นั้นยังไง (ด้านความรู้สึกและจิตใจนะครับ ไม่ใช่เงินทอง บางคนอาจจะเก็บเงินไว้เยอะๆแล้วไปอยู่หมู่บ้านดูแลคนแก่)