สวัสดีครับวันนี้ผมมีเรื่องจะมาระบาย สำหรับคนอื่นอาจจะดูปัญญาอ่อนแต่เรื่องเซ้นซิทีฟกับผมมาก
คือในวันนี้มหาลัยเพิ่งเปิดเรียนวันแรก ปล.แต่ผมไม่ได้ไปปฐมนิเทศน์นะครับ เลยไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไหร่แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะทำความรู้จักกับใครยากมากนัก
เปิดเรียนมาเรียนคาบแรกทุกคนดูเหมือนสนิทมาแต่ก่อนแล้ว นั่งคุยเป็นกลุ่มเดินกินข้าวก็เป็นกลุ่ม แต่ผมกลับรู้สึกไม่มีใครเลยเหมือนนั่งเรียนในเดียวในห้อง รู้สึกเคว้งมากครับ จนอาจารย์สั่งงานกลุ่มมาก็กังวลจะมีกลุ่มทำงานไหม ส่วนตัวผมเป็นคนเข้ากับคนง่ายแต่มาใช้ชีวิตในมหาลัยทำไมถึงรู้สึกใช้ชีวิตยากขึ้นก็ไม่รู้
ก่อนหน้าเปิดเรียนมีเพื่อนทักมาหาในไลน์บ้างครับว่าเรียนเซคตรงกันไหม ก็คุยกันถูกคอดีครับเหมือนเปิดเทอมจะไปได้ดีแต่ก้เหลวไม่เป็นท่าเลย จนเลิกเรียนรู้สึกนอยด์มากๆครับ ขนาดโทรปรึกษาพ่อแม่ แต่พ่อแม่ก็ให้กำลังใจอยู่ตลอดว่า '' เรามาตามหาอนาคตไม่ได้มาตามหาเพื่อน '' ซึ่งผมก็เข้าใจแต่การมีเพื่อนมันก็ทำให้เราน่าเรียนมากขึ้นจริงไหมครับ ?
อยากรู้ว่าเพื่อนๆชาวพันทิปมีใครเจอเหตุการณ์แบบนี้มั่งไหมครับ แชร์ๆกันจะได้รวบรวมความเห็นของเพื่อนๆมาประกอบการตัดสินใจว่าจะทำยังไง ขอบคุณครับ
ชีวิตนักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัย '' ไม่มีเพื่อน ''
คือในวันนี้มหาลัยเพิ่งเปิดเรียนวันแรก ปล.แต่ผมไม่ได้ไปปฐมนิเทศน์นะครับ เลยไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไหร่แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะทำความรู้จักกับใครยากมากนัก
เปิดเรียนมาเรียนคาบแรกทุกคนดูเหมือนสนิทมาแต่ก่อนแล้ว นั่งคุยเป็นกลุ่มเดินกินข้าวก็เป็นกลุ่ม แต่ผมกลับรู้สึกไม่มีใครเลยเหมือนนั่งเรียนในเดียวในห้อง รู้สึกเคว้งมากครับ จนอาจารย์สั่งงานกลุ่มมาก็กังวลจะมีกลุ่มทำงานไหม ส่วนตัวผมเป็นคนเข้ากับคนง่ายแต่มาใช้ชีวิตในมหาลัยทำไมถึงรู้สึกใช้ชีวิตยากขึ้นก็ไม่รู้
ก่อนหน้าเปิดเรียนมีเพื่อนทักมาหาในไลน์บ้างครับว่าเรียนเซคตรงกันไหม ก็คุยกันถูกคอดีครับเหมือนเปิดเทอมจะไปได้ดีแต่ก้เหลวไม่เป็นท่าเลย จนเลิกเรียนรู้สึกนอยด์มากๆครับ ขนาดโทรปรึกษาพ่อแม่ แต่พ่อแม่ก็ให้กำลังใจอยู่ตลอดว่า '' เรามาตามหาอนาคตไม่ได้มาตามหาเพื่อน '' ซึ่งผมก็เข้าใจแต่การมีเพื่อนมันก็ทำให้เราน่าเรียนมากขึ้นจริงไหมครับ ?
อยากรู้ว่าเพื่อนๆชาวพันทิปมีใครเจอเหตุการณ์แบบนี้มั่งไหมครับ แชร์ๆกันจะได้รวบรวมความเห็นของเพื่อนๆมาประกอบการตัดสินใจว่าจะทำยังไง ขอบคุณครับ