ตามกระทู้เลย คือเราอะเเอบชอบเพื่อนผู้ชายตั้งเเต่ม.5 จนตอนนี้เราจบปริญญาเเล้วเราก็ยังเลิกชอบเขาไม่ได้สักทีรวมๆกันก็ประมาณ 6 ปีเเล้วโดยที่เราไม่เคยบอกเขาไปว่าเราชอบเขา เเต่คนรอบข้าง เพื่อนสนิทเราดูเราออกทุกคนว่าเราชอบเขาเเต่เราเป็นคนปากเเข็งเวลาที่เพื่อนเเซวเราจะเปลี่ยนเรื่องคุยเบี้ยงประเด็นไปเรื่องอื่น55 เเต่เพื่อเราบอกเราว่าสายตาเวลาที่เรามองเขากับเพื่อนผู้ชายคนอื่นมันไม่เหมือนกัน คือเราก็งงๆว่าเพื่อนเรารู้ว่าเราชอบเขา เเล้วตัวเขาเองละ จะรู้รึเปล่า เเต่นั้นไม่ใช่ประเด็นเพราะยังไง  เพราะช่วงหลังของชีวิตม.ปลาย เราตีตัวออกห่างจากเขาเพราะเราเเค่ยากลองใจ เริ่มนั่งห่างกัน เริ่มไม่คุยกับเขา เริ่มเฉยชากับเขาจนสุดท้าย...T.T ( ทุกคนคงรู้คำตอบของการลองใจโดยการหายไปสุดท้ายเราก็หายไปจากชีวิตเขาจริงๆ) ช่วงเเรกเราสนิทกันมากถือได้ว่าเห็นเราที่ไหนต้องเห็นเขาที่นั่นจนรุ่นน้องเเซวกันว่าเรากับเขาเป็นเเฟนกัน จนเราเริ่มทดสอบลองใจเขาตามประสา55เราก็เริ่มห่างๆกันขึ้นเรื่อยๆจนเรารู้สึกว่าสายตาที่เขามองมาไม่เหมือนเดิม คำพูด น้ำเสียง ท่าทาง ของเค้าเปลี่ยนไป จนสุดท้ายอาทิตย์ก่อนวันจบม.ปลาย เข้าเดินมาที่โต๊ะละพูดกับเราว่าไม่เขียนเสื้อให้เราบ้างหรา เราจึงเอาปากกามาเขียนด้ายหลังทางซ้ายว่า ... เพื่อนกันตลอดไป เเล้วหลังจากนั้นทั้งงานวันจบหรือปัทฉิมเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนช่วงนึ่งตอนที่เราเรียนอยู่มหาลัย เขาติดทหารใกล้ๆมหาลัยเราคือค่ายทหารกับมหาลัยห่างกันประมาณ10 กว่าโล ละเขาทักมาว่าไม่มาหาเขาเลยนะใจร้ายวะ คือตอนนั้นยิ้มเเก้มปริเลยไม่คิดว่าเขาจะทักมา ละเราก็คุยกันจนเราจะเยี่ยมเขาในวันเยี่ยมญาติเเต่เขาบอกว่าเขากำลังจะย้ายที่ฝึก ละหลังจากนั้น เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีกเลย เเต่ทุกวันเกิดของเขาเราจะต้องอวยพรให้เขาทุกปี ละจนตอนนี้เราก็ยังคงรู้สึกดีกับเขาเจอกันที่ไรเหงื่อไหล  หน้าซีดตลอด  คือทุกวันนี้พูดได้คำเดียวว่ารอเขาคนเดียวก็ว่าได้ ที่ผ่านมามีคนเขามาในชีวิตหลายคนเเต่เราปฏิเสธทุกคนเพื่อที่จะรอกับความหวังที่มีอยู่อย่างหริบหรี่จากเขา เเต่ถึงยังไงเราก็ยังจะรอต่อไปถึงเขาบางครั้งเขาไม่มีใครเเต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เลือกเราอยู่ดี รักของฉันคงอยู่ได้เเค่รอบๆตัวเธอเเต่ไม่เป็นไร เพราะถ้าเธอเจอคนที่ดี เราก็จะยืนยินดีให้เธอจากมุมไกลเเต่ถ้าเธอเสียใจฉันก็ค่อยรับฟังปัญหาของเธอเสมอ เเละยังรักเเละหวังดีกับเธอเสมอไม่ว่าจะ6ปี 7ปี 10 ปี 15 ปีเเละต่อๆไป