จขกท. เคยไปเรียน ป.โท ที่อเมริกาอยู่ราวๆ 3 ปี แต่เนื่องด้วยตอนนั้นป่วยเป็นโรคซึมเศร้ากับมีปัญหาด้านความรัก กินยาเยอะมาก ทำให้มีปัญหาตะกุกตะกักในการเรียนต่อเนื่อง และสุดท้ายทำให้เรียนไม่จบป.โท (หลังจากที่ได้พยายามเต็มที่สุดความสามารถแล้ว)


แต่ว่าในช่วงเวลาประมาณ 3 ปีนั้น ก็ได้รู้จักผู้คน เพื่อนพี่น้องที่ไปเรียนด้วยกันอยู่ไม่น้อย ซึ่งส่วนใหญ่ตอนนี้ก็กลับมาไทยและใช้ชีวิตกันที่เมืองไทยแล้ว

ทว่าเวลามีงานสังคม งานรวมตัวศิษย์เก่า งานแต่งงาน แล้วมีคนชวนไป ด้วยความที่ จขกท. เรียนไม่จบ ทำให้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่มาก ไม่กล้าสู้หน้าคนอื่น เหมือนรู้สึกด้อยกว่ามาโดยตลอด เลยไม่ค่อยได้ไป

มาถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ป่วยขนาดเหมือนตอนที่เรียนอยู่ตอนนั้นแล้ว แต่ลึกๆยังรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่ดีเวลามีคนที่เคยเรียนที่เมกามาชวนไปงานสังคมคนไทยที่เคยไปเรียน


จริงๆแล้วคนที่ชวนเค้าก็คงไม่ได้คิดว่าเราเรียนไม่จบเป็นเรื่องสาหัสอะไร เค้าอาจจะเพียงแค่ต้องการเจอะหน้าเจอะตาคนที่เคยเจอกันรู้จักกันก็เท่านั้นเอง



ควรจะจัดการความคิดกับสถานการณฺ์นี้ยังไงดี?


ขอบคุณครับ (/|\)