เรามีเพื่อนคนหนึ่งค่ะ เขาค่อนข้างนิสัยต่างกับเรามาก เราเป็นคนมีพื้นที่ของตัวเองสูง หงุดหงิดหรือเครียดแล้วเราจะเงียบๆ ไม่ค่อยบอกว่าเป็นอะไรเดี๋ยวเราจะหายเอง เป็นบางเรื่องอ่ะค่ะ ซึ่งส่วนใหญ่จะบอกนะคะ แต่บางเรื่องเราไม่ชอบบอก แต่เพื่อนเป็นคนที่ถ้ามีอะไรจะชอบให้พูด ให้คุย อย่างน้อยมาเล่าว่าเป็นอะไร เงียบใส่เขาเขาจะน้อยใจค่ะ

เราเป็นคนที่กับเพื่อนสนิทอาจจะไม่คุยตลอดเวลา ไม่ตัวติดกัน แต่มีอะไรก็ยังคุยได้เสมอ แต่เพื่อนเราเป็นคนแบบ ต้องคุยกับเรานะต้องสนใจเราเสมอนะถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกัน เมื่อไหร่ที่เราไม่ค่อยคุย (อาจเกิดจากความเครียดของเรา ที่เราไม่ชอบบอกใคร) เพื่อนก็จะน้อยใจ

เราเป็นคนเหมือนจะหนีปัญหานะคะ คือเวลามีเรื่องอะไรเราจะเดินหนีค่ะ เวลาที่เราหงุดหงิดหรือไม่พอใจเราจะหนีเลยค่ะ ออกมาจากตรงนั้นโดยไม่พูดไม่จา เพื่อนก็จะไม่ค่อยเข้าใจค่ะ (เราว่าใครๆก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ ฮา) น้อยใจที่เราหนีเขา คือเรา เป็นคนพูดตรง ในที่นี้คือพูดขวานผ่าซาก มะนาวไม่มีน้ำ กำปั้นทุบดิน ไม่มีการใส่ตะแกรงกรองคำพูดเลยค่ะ ทำให้บางครั้งเวลาไม่พอใจเราจะพูดตรงและรุนแรง ด้วยเหตุนี้เราจึงชอบที่จะหนีออกมาจากตรงนั้น เพื่อลดโอกาสบานปลายลงไป เพราะเคยค่ะ เขาเคยบอกว่า พูดได้เลย เราก็พูดใส่เขาตรงๆ เขาร้องไห้ค่ะ น้อยใจอย่างมาก เราเลยเลือกที่จะออกมาจากสถานการณ์นั้นก่อนค่ะ แล้วค่อยกลับไปคุยเมื่อเราใจเย็นลง

บอกตามตรงว่าอยู่ด้วยแล้วลำบากใจมากๆค่ะ เหมือนมีแฟนเพิ่มอีกคนเลยค่ะ เราให้ความสำคัญกับเขาอย่างที่เขาต้องการไม่ได้ แล้วก็น้อยใจเรางอนเรา พาให้เราอารมณ์ไม่ดีไปด้วย เพื่อนเป็นคนดีนะคะ เป็นคนเอาใจใส่แคร์เพื่อนมากๆ มีปัญหาอะไรเขาคอยอยู่ข้างๆเสมอ แต่ด้วยความที่แคร์มากนี่แหละค่ะที่เรารู้สึกว่าเขารุกล้ำเขตแดนส่วนตัวของเรามากเกินไป เพื่อนๆมีข้อเสนอแนะอย่างไรบ้างคะ