คนที่บอกว่าตัวเองดีนี่ควรอยู่ให้ห่าง เพราะไม่มีใครดีไปกว่าตัวเขาเอง 555+ 😄

ข้อคิดที่เราคิดได้ ณ เวลานี้
เราคิดจากสิ่งที่ได้เห็นในวันนี้ ตอนที่เรารอรถเช็คระยะที่ศูนย์

คนเราต้องทำงานเดิม ๆ กับสิ่งเดิม ๆ ทุก ๆ วัน วันละหลายชั่วโมง และอาจต้องทำสิ่งเดิม ๆ ต่อไปอีกนานนับสิบปี
เขาจะเบื่อไหม ถ้าเขาเบื่อแล้วเขาจะทำยังไง หรือเขาเลือกที่จะทนทำต่อไป
ก็นึกไปถึงชีวิตคนเรา เพราะร่างกายต้องดำรงอยู่ ต้องมีปัจจัย 4 และสิ่งที่ใช้แลกปัจจัย 4 คือ "เงิน"
คนเรายอมทำงานเหนื่อยเพื่อให้ได้ "เงิน" เพื่อมายังชีพให้ดำรงอยู่ หากอยากดำรงอยู่อย่างไม่เดือนร้อนก็ต้องสร้างไว้มาก ๆ
วิธีสร้างเงินให้มีมาก ๆ คือใช้สิ่งที่เรามี (ความรู้ ความสามารถ) ไปทำงาน ทำธุรกิจ ฯลฯ เพื่อแลกเงิน

หากคิดแค่มีเงินเพื่อยังชีพ เราคงมีเวลาคิดเรื่องของตัวเอง คิดถึงความต้องการจริง ๆ ของชีวิต มากกว่าการใช้ชีวิตแบบที่เป็นอยู่กันนี้

แต่เพราะมีเหตุปัจจัยให้เราไม่ได้มองเงินว่าเป็นแค่เพียงตัวกลางที่ใช้แลกสิ่งที่ยังชีพให้ดำรงอยู่ได้
คนเราจึงมอง "เงิน" ต่างจากค่าของเงินที่ควรจะเป็น
มองต่างออกไป โดยมองเป็นเครื่องประดับตกแต่งตัวเอง (ยึดเอาว่าเรามีตัวตน)
ยิ่งมีมาก ยิ่งถือว่ารวย ยิ่งรวยก็ยิ่งได้รับการยอมรับว่าเรา(ตัวตน)เก่ง ที่หาเงินเก่ง เพราะไม่ใช่ทุกคนที่บริหารเงินเป็น หรือบริหารเงินเก่ง

แล้วเราเคยคิดต่อไปไหม ว่าความต้องการการถูกยอมรับ มีไปเพื่ออะไร หากเราได้รับการยอมรับแล้วยังไง แล้วต้องได้แค่ไหนถึงจะพอ
หากต้องการการถูกยอมรับจากสังคมในด้านตำแหน่งหน้าที่การงาน
ต้องไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดในทางที่เราเลือกเลยไหม ถึงจะพอ แล้วถ้าไปถึง(สมมติ)ได้แล้วยังไง

วันนี้เราก็มองเรื่อย ๆ มองการแต่งกาย การวางตัว คำพูด บุคลิกของคนที่มาใช้บริการที่ศูนย์รถยนต์ รวมถึงบุคลิกของพนักงานด้วย
คนที่แต่งตัวปกติ ทำตัวปกติ ใช้ชีวิตปกติ เราก็มองว่า เขาก็ดูปกติดี ไม่ได้มองไปถึงว่า เขารวยแต่ทำตัวจนหรืออะไร มองแค่ว่าเขาใช้ชีวิตปกติ

แต่พอมองคนที่แต่งตัวมั่น ๆ แบบว่า
เขารวย ขับรถหรู (รถรุ่นแพง ๆ แม้จะไม่ได้แพงที่สุดของรถยนต์ทุกยี่ห้อ แต่ก็เป็นรุ่นแพง ๆ ของยี่ห้อนี้) แล้ววางตัวเชิดนิด ๆ
เราก็คิดไปว่า การกระทำแบบนั้น ทำไปเพราะอะไร ใช่เพราะต้องการแบ่งแยกชั้น ว่า เรารวย เธอจน แล้วจะดูว่าอยู่สูงกว่าคนอื่นหรือเปล่า

เราเองก็เคยนึกคิดแบ่งแยกคนด้วยระดับความคิด สติปัญญา (เรามองเรื่องนี้เป็นที่ 1)
เคยนึกเหยียดคนที่คิดอะไรผิดแปลกไปจากความถูกต้องดีงาม (สิ่งที่กลุ่มคนส่วนใหญ่กำหนดว่าถูก ว่าดี ว่างาม ว่าควร ฯลฯ)
บางทีก็เคยรู้สึกเหยียดคนที่คิดอะไรผิดไปจากศีลธรรมจริยธรรมอันดีงาม
แต่พอรู้ตัวหรือตามสติตัวเองทันก็หยุดคิดแบบนั้น

เรารู้ตัวเราดีค่ะ ว่าเราไม่ได้คิดอะไรล้ำเลิศกว่าคนอื่น ๆ หรือคิดอะไรต่าง ๆ ได้แตกฉาน

ในการเดินทางของเส้นทางชีวิต
ตัวเราก็เป็นเพียงแค่ คนที่รู้วิธีลอยตัวอยู่ในน้ำได้ แม้ไม่จมน้ำ แต่ก็ว่ายน้ำไม่เป็น
ซึ่งทำยังไงก็ไปถึงฝั่งไม่ได้ นอกจากจะเรียนรู้ที่จะว่ายน้ำให้เป็น

แล้วทุกวันนี้ สิ่งที่เราทำอยู่ เราทำไปเพื่ออะไร
ในเมื่อรู้ว่าการจะไปให้ถึงฝั่งคือต้องว่ายน้ำให้เป็น แล้วที่เราลอยตัวแช่อยู่ในน้ำแบบนี้
เราทำไปเพื่อรอถึงวันที่หมดแรงหรือรอถึงวันที่ปัญญาถดถอยจนกลายเป็นคนจมน้ำไปแค่นั้นหรือ

แต่พอกลับไปอยู่ในสังคม เราก็ถูกกิเลสหลอกล่อให้หลงอยู่กับความก้าวหน้า เพื่อให้ใคร ๆ ชื่นชมว่าเราเก่ง (พอไปอยู่ตรงนั้น เรารู้ตัวได้ยาก)
ถูกกิเลสหลอกล่อให้อยู่กับความโกรธแค้นชิงชัง อยากก้าวไปสู่ตำแหน่งสูง ๆ ไว ๆ เพื่อให้คนที่โตกว่าด้านตำแหน่งงาน ที่เคยข่มเรา
ให้เขาได้รู้ว่า ถ้าเราได้ไปถึงตรงที่เขาอยู่ เราเก่งกว่าเขา เพราะเราไปถึงด้วยอายุที่น้อยกว่าเขา (เป็นวิธีคิดที่ไร้สาระ เพราะสาระที่ควรคือสิ่งใด เราย่อมรู้ดี) ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครมาบังคับให้เราทำ แต่เราเลือกที่จะพาใจ พาความคิด มุ่งไปตามแรงขับ แรงกระตุ้นของกิเลส ก็ตลกตัวเองดี

ทุกวันนี้ พอเรากลับมาอยู่กับตัวเอง เราคิดแบบนี้ได้ แต่พอกลับไปอยู่ในสังคม เราก็คิดแบบเดิมอีก
คงต้องฝึกใจตัวเองให้มากกว่านี้ คิดในทางที่ดีกับตัวเองที่สุดให้มาก ๆ ค่ะ (บอกตัวเอง 55)