ก่อนที่ผมจะเสียโฉม ผมเคยเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงหลายคน
ไม่ใช่ว่าหน้าตาดีนะอาจจะเป็นเด็กกิจกรรมด้วยมั้ง เลยมีคนเข้ามาสนใจเยอะ
พอเข้ามหาลัยเราก็ได้เป็นเดือนคณะ
หลังจากนั้นเราก็เกิดอุบัติเหตุตอนปี 1 ตรงคางเราเลยเป็นรอยแผลเป็นนูนและตรงแผลเป็นจะเป็นสีเนื้อแดงๆเห็นชัด
และรักษาให้กลับมาเป็นผิวปกติเหมือนเดิมไม่ได้ ซึ่งตอนนี้ผมอยู่ปี 4 แล้ว
หลังจากที่ผมเกิดอุบัติเหตุ คนก็เริ่มมองที่หน้าผมที่เห็นหน้าผมเป็นรอยแผลเป็น
และก็ทำหน้าหยี๋เหมือนรังเกียจ และที่หนักสุดกว่านั้นได้ยินกลุ่มผู้หญิงแอบพูดเบาๆในกลุ่มเขา
หลังจากที่มองหน้าผมแล้วพูดกับเพื่อนว่า "น่ากลัวเนาะ" แต่ผมดันได้ยิน
หลังจากนั้นผมก็อยู่ภายใต้แมสปิดปากสีดำที่ใส่อยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะไปไหนมาไหนจนคนจำได้และเป็นเอกลักษณ์
และมันส่งผลถึงการเรียนของผมด้วย อาจจะเป็นเพราะแปลกแบบนี้คนเพื่อนสนิทที่คณะเราเลยไม่มีสักคน
เวลาอาการแบ่งกลุ่มทำงานเขาก็ไม่อยากเอาเราเข้าด้วย
ผมต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวพ่อกับแม่ก็แยกทางกัน จะมีคนที่ทำให้หายเหงาหน่อยก็มีเพื่อมัธยมนี่ละ
และที่พีคสุดคือหลังจากที่เราเสียโฉม ผมกับแฟนก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น และสุดท้ายแฟนผมก็ทิ้งไปมีคนใหม่
การที่ผมเสียโฉมทำไมมันทำให้ชีวิตผมแย่แบบนี้ เพื่อนบางคนก็ทิ้งผมไป จนบางครั้งผมอยากตาย
"พอจะมีหมอที่รักษาให้หายเลยได้ไหมครับ"ผมอยากได้ความมั่นใจคืนมาเพราะแต่ก่อนมีแต่เสียงชื่นชม แต่ทุกวันนี้มีแต่คนพูดให้