สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จขกท.ตอนนี้เป็นนักเรียนค่ะ และรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้
ตอนนี้หนูรู้สึกเกลียดตัว คือส่วนตัวหนูเป็นคนคอดมาก ใครพูดเล่นหรืออะไรบางทีก็แยกไม่ออกแล้วก็เก็บเอามาคิดจนตัวเองทุกข์ หนูเป็นคนที่ไม่กล้าเข้าสังคมแล้วก็กลัวมากๆที่จะต้องเผชิญกับคนมากๆ
คือแต่ก่อนจนถึงตอนนี้หนูเป็นคนที่มีความผิดปกติบางอย่างในรูปลักษณ์ภายนอก และไม่แน่ใจว่ามันจะรักษาให้หายได้มั้ย ตอนเด็กๆหนูเลยถูกคนล้อแล้วก็พูดอยู่บ่อยๆจนมันกลับกลายเป็นปลูกฝังหนูว่าไม่ให้เผชิญหน้ากับใคร ไม่ต้องคุยกับใคร อยู่เงียบๆ โดยเฉพาะกับเพื่อนผู้ชาย ทั้งชีวิตหนูมีเพื่อนที่เป็นผู้ชายอยู่1-2คน หนูมองไปรอบๆก็เห็นเพื่อนผญ.เขาก็เล่นกับเพื่อนผช.คนอื่นๆตามปกติ แต่ทำไมหนูกลับไม่กล้าและไม่อยากทำมัน พอมีเพื่อนผช.มาเล่นด้วย หนูทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ บางทีก็ต้องเงียบ แล้วรีบเดินออกมา เอาจริงๆตอนหนูเด็กๆหนูก็เจอเรื่องมาไม่น้อยเหมือนกันค่ะ หนูโกรธที่จะต้องมีอดีตแย่ๆ หนูรู้นะคะว่าเราควรอยู่ดับปัจจุบัน แต่เรื่องในอดีตมันส่งผลจนถึงตอนนี้ ยิ่งนับวันหนูเติบโตขึ้น หนูก็รู้สึกว่าหนูเกิดมาทำไม หนูเบื่อกับการที่ต้องเป็นแบบนี้ เบื่อที่ต้องเครียดต้องทุกข์ ที่บางทีมันก็เกิดมาจากจิตใจหนูคิดแล้วก็พะวงไปเองทั้งนั้น หนูรู้สึกพะวงไปต่างๆนาๆว่าเพื่อนในห้องรู้สึกแปลกๆกับหนู ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันจริงมั้ย หนูเป็นคนที่เอาแต่คิดอะไรแบบนี้อะค่ะ คิดในสิ่งคนอื่นเขาไม่คิดกัน และอีกอย่างที่หนูสังเกตตัวเองคือหนูเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากๆหนูเบื่อตรงนี้เหมือนกันว่าทำไมหนูไม่เข้มแข็งหนูเบื่อทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้จริงๆนะคะ หนูเคยเบื่อจนเกือบจะคิดสั้น
แต่ทุกครั้งหนูนึกถึงพ่อกับแม่ หนูก็ไม่อยากคิดถึงเรื่องคิดสั้นอีกเลย แต่ถึงยังไงสิ่งที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้มันทรมานมากเลยนะคะ หนูแค่ท้อแท้กับการที่ต้องมีชีวิตที่ถูกครอบงำด้วยอะไรก็ไม่รู้ อยากข้ามมันออกมา แต่ไม่รู้จะทำยังไง คงไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่อยากทิ้งทุกอย่างที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้ แต่มันทำไม่ได้ ถ้าใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน หรือคล้ายกัน ให้คำแนะนำหรือคำสอนเตือนสติหนูหน่อยนะคะ หนูอยากมีช่วงเวลาที่มีความสุขจริงๆบ้าง..
ชีวิตที่มีความสุขมันเป็นยังไง?
ตอนนี้หนูรู้สึกเกลียดตัว คือส่วนตัวหนูเป็นคนคอดมาก ใครพูดเล่นหรืออะไรบางทีก็แยกไม่ออกแล้วก็เก็บเอามาคิดจนตัวเองทุกข์ หนูเป็นคนที่ไม่กล้าเข้าสังคมแล้วก็กลัวมากๆที่จะต้องเผชิญกับคนมากๆ
คือแต่ก่อนจนถึงตอนนี้หนูเป็นคนที่มีความผิดปกติบางอย่างในรูปลักษณ์ภายนอก และไม่แน่ใจว่ามันจะรักษาให้หายได้มั้ย ตอนเด็กๆหนูเลยถูกคนล้อแล้วก็พูดอยู่บ่อยๆจนมันกลับกลายเป็นปลูกฝังหนูว่าไม่ให้เผชิญหน้ากับใคร ไม่ต้องคุยกับใคร อยู่เงียบๆ โดยเฉพาะกับเพื่อนผู้ชาย ทั้งชีวิตหนูมีเพื่อนที่เป็นผู้ชายอยู่1-2คน หนูมองไปรอบๆก็เห็นเพื่อนผญ.เขาก็เล่นกับเพื่อนผช.คนอื่นๆตามปกติ แต่ทำไมหนูกลับไม่กล้าและไม่อยากทำมัน พอมีเพื่อนผช.มาเล่นด้วย หนูทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ บางทีก็ต้องเงียบ แล้วรีบเดินออกมา เอาจริงๆตอนหนูเด็กๆหนูก็เจอเรื่องมาไม่น้อยเหมือนกันค่ะ หนูโกรธที่จะต้องมีอดีตแย่ๆ หนูรู้นะคะว่าเราควรอยู่ดับปัจจุบัน แต่เรื่องในอดีตมันส่งผลจนถึงตอนนี้ ยิ่งนับวันหนูเติบโตขึ้น หนูก็รู้สึกว่าหนูเกิดมาทำไม หนูเบื่อกับการที่ต้องเป็นแบบนี้ เบื่อที่ต้องเครียดต้องทุกข์ ที่บางทีมันก็เกิดมาจากจิตใจหนูคิดแล้วก็พะวงไปเองทั้งนั้น หนูรู้สึกพะวงไปต่างๆนาๆว่าเพื่อนในห้องรู้สึกแปลกๆกับหนู ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันจริงมั้ย หนูเป็นคนที่เอาแต่คิดอะไรแบบนี้อะค่ะ คิดในสิ่งคนอื่นเขาไม่คิดกัน และอีกอย่างที่หนูสังเกตตัวเองคือหนูเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากๆหนูเบื่อตรงนี้เหมือนกันว่าทำไมหนูไม่เข้มแข็งหนูเบื่อทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้จริงๆนะคะ หนูเคยเบื่อจนเกือบจะคิดสั้น
แต่ทุกครั้งหนูนึกถึงพ่อกับแม่ หนูก็ไม่อยากคิดถึงเรื่องคิดสั้นอีกเลย แต่ถึงยังไงสิ่งที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้มันทรมานมากเลยนะคะ หนูแค่ท้อแท้กับการที่ต้องมีชีวิตที่ถูกครอบงำด้วยอะไรก็ไม่รู้ อยากข้ามมันออกมา แต่ไม่รู้จะทำยังไง คงไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่อยากทิ้งทุกอย่างที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้ แต่มันทำไม่ได้ ถ้าใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน หรือคล้ายกัน ให้คำแนะนำหรือคำสอนเตือนสติหนูหน่อยนะคะ หนูอยากมีช่วงเวลาที่มีความสุขจริงๆบ้าง..