ผู้ชายที่ทำร้ายร่างกายแฟน เวลาโมโห ทะเลาะกัน แบบนี้เขายังเรียกว่าผู้ชายอยู่รึป่าว?มันเป็นเรื่องที่ปกติไหม ที่ผู้ชายเวลาโมโหแล้วจะบีบคอ ผลัก เขวี้ยงปาสิ่งของใส่ อาจจะเจ็บไม่ถึงเลือดตกยางออก แต่มันรู้สึกว่าคนอยู่ด้วยกัน บางวันบอกว่ารัก แต่เวลาโมโหแล้วทำแบบนี้ มันยังเรียกว่ารักกันได้อยู่รึป่าว..หรือตอนนี้อาจยังไม่ถึงกับมีเลือด แต่ถ้านานไปยิ่งได้ใจทำให้ถึงขั้นเห็นเลือดกันเลยไหม ส่วนตัวเราไม่ชอบความรุนแรง ไม่เคยตอบโต้เค้าด้วยวิธีตบตีเค้าคืน เพราะเราตัวเล็กกว่า กำลังก้ไม่ถึงผุชายแน่ๆ ได้แต่ร้องไห้ เสียใจที่ทำไมคนที่เคยบอกว่ารักทำแบบนี้ได้ ใจไม่แข็งพอที่จะจากเขาไป เพราะไม่รู้จะไปไหน ไม่มีที่ไป อิกอย่างมีลูกด้วยกันแล้ว จะเลิกก้กลัวลูกเป็นกำพร้า และครอบครัวฝั่งญาติเราก้ไม่รู้จะพึ่งใครได้ ถ้ากลับไปอยู่บ้านยายยิ่งจะซ้ำเติม ไม่เคยเข้าใจให้กำลังใจ อยู่กับแม่ แม่ก้ยังเช่าห้องเล็กๆอยู่กับพ่อน้าซึ่งไม่สะดวกที่จะขออยู่ด้วย สุดท้ายพอวันรุ่งขึ้นเขาก้ทำเหมือนไม่มีอะไร เหมือนเราไม่เจ็บไม่ปวด มาขอโทด ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเราก้ทนอยู่แบบนี้ซ้ำแล้วหลายครั้ง มันปกติของครอบครัวไหมที่จะมีทะเลาะใช้ความรุนแรงแบบนี้ มันเป็นลูกผู้ชายประเภทไหนกันแน่ และควรกล้าที่จะตัดสินใจหนีจากคนแบบนี้เลยไหม เพราะเราเจอแบบนี้จนคิดว่าไปเจอคนใหม่ก้คงเป็นเหมือนๆกันรึป่าว หรืออาจเจอคนที่ใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงหนักมากกว่าคนนี้อิก เราควรอยู่ในสถานะแบบเดิม หรือควรไปตายดาบหน้า (แต่ก้ไม่รู้จะไปทางไหน)ตอนนี้ลูก 1ขวบ 8เดือน เดินเก่งแล้วแต่ยังไม่พูด ลูกฝากยายเลี้ยงที่บ้านนอก ส่งค่าเลี้ยงนมแพมเพิส ของจิปาถะทุกอย่างเราซื้อให้หมด ตกเดือนเกือบหมื่น แต่ช่วงนี้เราตกงานโทรกลับหาลูก ยายก้บ่น ว่าเราทำไมไม่ทำงาน คือคนแก่อาจไม่เข้าใจรึป่าวว่างานมันไม่ได้หาง่ายๆแกก้คงกลัวเราไม่มีเงินส่งให้แก ให้ลูก แต่ด้วยความที่เราคิดถึงลูก อยากเลี้ยงลูกเองบ้าง เลยอยากให้โอกาสนี้ ให้เราได้เลี้ยงลูกเอง เลยปรึกษาแฟนว่าเอาลูกมาเลี้ยงเองดีไหม เพราะเราก้ตกงานอยู่ ระหว่างนี้รองานก้เลี้ยงลูกให้ลูกมีความใกล้ชิดสนิทกับพ่อแม่บ้าง เพราะตอนนี้ลูกไม่ติดพ่อกับแม่เลย ไม่เห็นยายก้จะร้องดิ้นไม่ยอมกินยอมนอน เพราะเขาอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็กอ่อน แต่เราก้รู้สึกว่าลูกก้อยากอยู่กับพ่อแม่เช่นกัน แต่เหมือนความคิดไม่ตรงกัน เพราะเขาห่วงว่าจะไม่มีตังส์ส่งค่างวดรถยนต์ รถเพิ่งดาวน์มาเมื่อต้นปี แต่เกิดว่าเราตกงาน เขาเลยอยากให้เราทำงานเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ ถ้าเอาลูกมาเขาคิดว่าคงหนักเขา แต่เราคิดว่าเราอยากเลี้ยงลูกเอง ให้ลูกสนิทและปรับตัวกับการย้ายที่อยู่จากบ้านนอกมาอยู่เมืองก่อนสักหน่อย ค่อยฝากเนิส แล้วค่อยทำงาน เราคิดแบบนี้ ด้วยความคิดที่ไม่ตรงกันเขาหงุดหงิด โมโห บอกอยู่กับเรามีแต่ปัญหา ชีวิตไม่มีความสุข พอเราพูดนิดหน่อยใช้กำลังผลักจนเรากระเด็นไปเป็นเมตร บีบคือ บีบแขน คือแบบนี้มันปกติของผู้ชายไหมหรือเราผิดเองที่เป็นแม่คิดถึงลูกมากคิดอยากเลี้ยงลูกเองมาตลอดเพราะเคยถูกยายเลี้ยงแล้วเก็บกดแค่ไหน แกชอบบ่นด่าว่าไปทั่ว และอิกอย่างแกก้เหนื่อย ปวดแขน ที่ต้องอุ้มหลานเยอะๆ แต่เราคงผิดคิดอยากเลี้ยงเองจนไม่ตระหนักว่างวดรถที่ค้ำคออยู่ แต่มันก้แค่ช่วงที่รอให้ลูกติดแม่ช่วงลูกปรับตัวแล้วค่อยทำงาน หลังจากนั้นมันก้คงจะค่อยๆดีขึ้นรึป่าว  ขอโทดที่กระทู้ อาจจะหลายประเด็นหน่อยนะค๊ คือพิมพ์ตามความรู้สึก อารมณ์ที่มันตันไปหมด