คงจะเป็นเรื่องปกติทั่วไปของเหล่า นศ. มหาลัยต่างๆ ที่จะมีชมรมอาสา ชมรมอนุรักษ์ ชมรมพัฒนาต่างๆ
ให้ นศ. ได้เข้าร่วมกิจกรรม และเราเองก็เป็นคนนึงค่ะ ที่เคยเข้าร่วมกิจกรรมกับชมรมเหล่านี้

ย้อนกลับไปกว่า 10 ปีที่แล้ว ราวๆ ปี 2550 ช่วงที่เราเป็น นศ. ปีหนึ่ง ของมหาลัยแห่งหนี่งย่านคลองรังสิต
เราถูกชักจูงให้เข้าร่วมชมรมจากรุ่นพี่ในคณะ และเพื่อนสนิท เพราะส่วนหนึ่งเป็นการเก็บคะแนนกิจกรรม
และยังเป็นการใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ พวกเรากะว่าจะเอาดี ทั้งด้านการเรียน และกิจกรรมไปพร้อมๆ กัน
เลยตัดสินใจสมัครเข้าชมรม และแน่นอนว่า ชมรมเหล่านี้ จะมีการจัดค่ายอาสาไปพัฒนาโรงเรียนชนบท ใน ตจว.

ซึ่งช่วงนั้นตรงกับช่วงปิดเทอมพอดี ประกอบกับตอนนั้นเราอกหักค่ะทุกคน เลยอยากหาอะไรทำ
เพื่อไม่ให้สมองว้าวุ่นและฟุ้งซ่าน เลยจ่ายตังค์เข้าร่วมกิจกรรมออกค่ายอาสา พัฒนาโรงเรียนชนบทแห่งหนึ่ง
ณ จังหวัดอุทัยธานี ที่ไม่มีสัญญาณมือถือ และห่างไกลชุมชนมากๆ น้ำไฟก็ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนในตัวเมือง
อยู่กับธรรมชาติมากๆ ค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงกันยายน-ตุลาคม ฤดู (ปลาย) ฝน ที่พวกเราเริ่มเดินทางกัน

ค่ายนี้ทำให้เราได้รู้จักกับ พี่ๆ เพื่อนๆ ต่างคณะ ต่างมหาลัย รวมถึงประสบกับเหตุการณ์หลอนครั้งแรกในชีวิต
และนี่ คือจุดเริ่มต้นของการออกค่ายอาสาครั้งแรก และครั้งสุดท้ายของเราค่ะ