ในปาร์แมน สุมิเระในวัยเด็ก เป็นดาราเด็กและเป็นปาร์โกะ
พอถึงตอนที่มิตซึโอะต้องไปเป็นเบิร์ดแมนที่ดาวอื่น ก็ทิ้งให้สุมิเระที่รักมิตซึโอะคอยอยู่ที่โลก

เวลาล่วงมาจนถึงยุคโนบิตะ ปาร์แมนในอดีตเหลือแค่เป็นการ์ตูนมังงะ และฉายทางทีวีในโดราเอมอน ไม่มีตัวตนอื่นเหลืออีก นอกจากโฮชิโนะ สุมิเระ ดาราสาวชื่อดัง ที่เก็บเรื่องราวคนรักไว้แค่รูป รูปเดียวในล็อกเก็ตแห่งความลับและความทรงจำของเธอเท่านั้น และยังรอคอยอย่างเหมือนมีความหวัง และไม่มีใครรู้เรื่องราวในอดีตเลย ยกเว้นโนบิตะกับโดราเอมอนซึ่งได้รับความไว้วางใจอย่างที่สุด จนได้รู้ว่าคนรักของสุมิเระเป็นคนๆหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกล ทั้งยังได้เห็นรูปด้วย และสุมิเระก็ยังคงรอคอย โดยไม่คิดจะรักใครอื่นใดอีกแม้แต่น้อย

ทำไมผมรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนโศกนาฏกรรมเลยครับ เพราะเหมือนว่ายังไงสุมิเระก็ต้องรอไปชั่วชีวิต และไม่พอคือ หลังจากจากกันแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นสิ่งที่ระบุถึงการมีตัวตนของคนรักก็ไม่มีอีกต่อไป นอกจากรูปในล็อกเก็ตนั่น และไม่อาจจะติดต่อใดๆได้ การจะเจอหน้ายิ่งเป็นแค่ฝัน เธอมีชีวิตที่ต้องทนแบบนั้น ทำงานท่ามกลางผู้คนที่จ้องมองทุกจังหวะชีวิต
ในความคิดผม การอยู่แบบนั้นไม่ต่างจากตายทั้งเป็นเลยนะครับ ถึงจะบอกว่าเชื่อว่าวันนึงเค้าจะกลับมา ก็เหมือนแค่ความเชื่อเพื่อหลอกตัวเองเท่านั้น หรือต่อให้เกิดปาฏิหาริย์แล้วมิตซึโอะได้กลับมาจริงๆ วันเวลาก็ล่วงเลยไปหลายสิบปี คงไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว

และสุดท้ายผมสงสัยว่า ในเมื่อโนบิตะกับโดราเอมอนก็เป็นแฟนคลับระดับยิ่งกว่า vip ที่รู้ความลับที่สุดของเธอ แถมยังเข้านอกออกในบ้านเธอจนเธอไว้ใจจะลากขึ้นรถหนีเที่ยวได้ ตัวโดราเอมอนก็ติดรูปไว้รอบที่นอนราวคลั่งไคล้บูชา ซึ่งโดราเอมอนก็มีความสามารถจะไปที่ไหนก็ได้ในจักรวาล จะข้ามเวลาไปตามหาคนได้ทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต หรือกระทั่งเปลี่ยนแปลงความจริงสร้างโลกคู่ขนาน ทำไมถึงไม่ช่วยไอดอลของตัวเอง ให้มีโอกาสทำความฝันอันริบหรี่ให้เป็นจริงแม้สักเล็กน้อยหละครับ

แล้วจริงๆนี่มันเป็นดราม่าชีวิตรักสุดแสนอาภัพเลยนะครับ