เคยรู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่าหรือซังกะตายไหมครับ รู้สึกผิดหวังที่ทำอะไรไม่สำเร็จซักอย่าง เสียใจที่ทำให้ครอบครัวผิดหวัง ไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองต่อไป ผมเป็นลูกคนเดียวของของแม่ เสียใจมากที่ทำให้ท่านผิดหวัง ผมเลือกที่จะไม่เข้าเรียนมหาลัยดีๆที่ตัวเองชอบเพราะติดผู้หญิงคนนึงแต่แล้วก็เลิกราไป น่าจะเพราะว่าเสียใจรับความจริงไม่ได้เลยคิดที่จะย้ายหนีไป ม.มมส เพราะคิดว่าจะเจออะไรใหม่ๆเริ่มต้นใหม่ที่นั่น แต่ก็ไปไม่รอดเหมือนมันตายด้านความมั่นใจที่เคยมีมันหายไปกลายเป็นไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับคนอื่นๆ คิดว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด[code]ในตอนนั้นผมคงคิดมากเกินว่าตัวเองแก่กว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันในคณะที่เรยนตอนนั้นเลยทำให้กลัวว่าจะคุยกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่องไม่รู้ว่าจะคุยอะไรยังไงกัน (ผมเป็นคนที่ติดเพื่อนมากโชคดีที่ยังพอมีเพื่อนที่เรียนอยู่ที่นั่นก่อน)[/code] ผมไม่ได้เข้าเรียนเลยในเทอมแรกที่เรียนที่นั่นกลัวว่าจะเข้ากับเพื่อนคนไม่ได้อาจจะเพราะสาขาวิชาที่ได้เรียนตอนนั้นไม่ใช่อะไรที่ผมถนัดและก็ไม่ใช่สิ่งที่ชอบ[code]ผมเป็นคนเบื่อง่ายในระดับนึงเลยถ้ารู้ว่าอะไรที่ไม่ใช่เราผมก็จะรู้สึกประมาณว่าช่างเลย[/code] ใช้ชีวิตโดยเปล่าประโยชน์ไปวันๆ เคยคุยกับทางแม่นะครับว่าอยากไปเรียนในสิ่งที่ผมชอบ สาขาภาพยนต์ คือสิ่งที่ผมชอบเลยหล่ะ แต่รู้ส่าแม่ผมคงจะไม่ไหวกับค่าใช้จ่ายต่างๆที่ต้องใช[code]ลืมบอกว่าผมเป็นเด็กต่างจังหวัดครับ และมหาลัยที่มีสาขาเฉพาะเกี่ยวกับการสอนเรื่องฟิล์มภาพยนต์อะไรแบบนี้ค่าเรียนสูงมาก งานพิเศษผมก็ทำนะครับไม่ได้กลัวงานหนักไม่กลัวเหนื่อย[/code] จบเทอมแรกมาไม่ต้องสืบก็รู้เลยครับว่าเกรดเป็นไง พอรู้ตัวว่าตัวเองทำตัวเหลวแหลกมาพอแล้วเลยคิดจะตั้งใจทำอะไรซักอย่างพัวตัวเองและให้แม่ได้ภูมิใจ  สมัครสอบ นสต.ของปีที่ผ่านมา ปรากฏว่าติดครับ มีสิทธิ์เข้าทดสอบในการทอดสอบต่อไปครับดีใจมาก[code]บีบหัวใจมากๆเลยครับในตอนนั้นหน่วงงานที่ผมสมัครสอบดันประกาศช้ากว่าเขตอื่นเค้าประมาณ2วันได้มั้ง[/code] ดีใจสุดโทรบอกทุกคนในครอบครัวเลยครับว่าทำได้แล้วโดยเฉพาะตอนที่โทรบอกคุณแม่ท่านพูดกับผม "จริงหรอลูก ดีใจมากเลย" ฟีลกู๊ดเลยครับตอนนั้นภาพในหัวคือตอนที่ใส่ชุดเต็มยศถ่ายรูปกับครอบครับแล้ว การทดสอบและรายงานตัวต่อจากนั้นต้องใช้เวลาเกือยทั้งเดือนเลยครับ(ทดสอบกันวันเว้นวันเลย) เนื่องจากช่วงเวลาที่ต้องไปรายงานตัวตรงกับช่วงที่มหาลัยสอบมิดเทอมกันในเทอมสองเลย ผมจึงได้ตัดสินใจดรอปไว้ครับ แต่ก็ไม่ได้ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ผมตกในรอบตรวจสอบร่างกายเพราะปัญหาทางสายตา เฟลอย่างบอกไม่ถูกนั่งคิดอยู่นานว่าจะบอกกับแม่ที่มาให้กำลังใจผมยังไงดีคิดอยู่นานเป็นชั่วโมงเลย ความคิดในหัวตอนนั้นกูทำให้ทุกคนผิดหวังอีกแล้ว กูพยายามไม่พอหรอ ทำไมขี้แพ้แบบนี้วะ กูทำให้แม่เสียใจอีกแล้ว อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ สุดท้ายก็ต้องบอกท่านว่าผมไม่ผ่าน ในตอนนั้นผมประเมินอารมจากสีหน้าแม่ไม่ออกจริงๆว่าท่านรู้สึกยังไงผมไม่กล้าคิดต่อจากนั้น ระหว่างทางที่กลับบ้านผมไม่กล้าที่จะคุยกับแม่เลยครับเสียใจที่ทำให้ท่านผิดหวังอีกแล้ว หลังจากนั้นผมได้ขอแม่กลับไปหอที่ ม. เพราะอยากกลับมาอยู่คนเดียวซักพักนึง ก่อนจากกันแม่บอกพูดกับผมว่า "ไม่เป็นไรนะลูก ครั้งหน้าเอาใหม่" ก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน หลังจากนั้นตอนที่อยู่หอมาได้ซักพักนึงช่วงนั้นผมว่างเปล่ามาก ตื่นนอนมายังไม่รู้จะทำอะไรเลย ในหัวมันว่างไปหมด เคยยืนตรงระเบียงห้อง[code]เคยมั้ยครับเวลาที่ยืนอยู่ที่สูงแล้วแล้วโดดลงมา555+[/code]แล้วคิดว่าถ้าโดดลงมาจะเป็นไงวะเราคงม่ต้องเหนื่อยไม่ต้องสนเรื่องเกรดไม่ต้องซีเรียสอะไรแล้ว [code]อันนี้จังหวะซิดคอมจริงผมยอมรับ[/code] เพื่อนโทรชวนกินเหล้าปลอบใจที่ผมสอบไม่ติด ดื่มกันซักพักแหละครับ พอกลับห้องระหว่าวทางผมก็คิดถ้าผมตายไปผมก็ไม่ได้เจอเพื่อนอีกดิ ไม่ได้เล่นกีฬาที่ชอบ  ครอบครัวหล่ะแม่หล่ะ แล้วแม่จะอยู่กับใคร กูไม่ผ่านทดสอบแม่ก็เสียใจพอแล้ว นี่ยังจะมาตายให้แม่เสียใจอีก หลังจากนั้นซักสัปดาห์ก็ได้คุยกับแม่ครับ ไหนๆก็ดรอปไว้แล้วท่านเลยอยากให้กลับมาอยู่บ้านด้วยกัน ผมก้ไม่ขัดข้องอะไรแต่ใจก็อยากเรียนต่อจากที่ดรอปไว้ กลับมาบ้านได้เจอแม่เจอคนอื่นๆในครอบครัวก็ดีเหมือนกัน ผมกลับมาอยู่ที่บ้านก็ได้ซัก2-3เดือนแล้วครับ แต่ในหัวตอนนี้มันโล่งมาก ไม่รู้จะทำอะไรเพื่อนที่บ้านก้ไม่มีแล้วเพราะแยกกันไปเรียนหมด อยากกลับไปเรียนต่อแต่ก็อยากอยู่กับที่บ้านเลยตัดสินใจเรียนราม แต่ความรู้สึกตอนนี้เหงามากเลยครับไม่มีใครคอยรับฟังเรื่องที่อยู่ในหัว ไม่อยากปรึกษาเพื่อนกับครอบครัว เพราะทวกค้าก้ทำงานหักเรียนหนักมีเรื่องให้คิดมากมายอยู่เเล้ว ตอนนี้ไม่รู้ต้องทำยังไงกับตัวเองดีชีวิตว่างเปล่ามากๆไม่มีอะไรตื่นเต้นน่าสนใจเข้ามาเลย