มีอธิการคนหนึ่งของราชภัฏแห่งหนึ่งได้ประหยัดงบประมาณทุกอย่าง ประหยัดรายจ่ายทุกอย่าง
ตั้งแต่
1. ตัดค่าคุมสอบของอาจารย์
2. ตัดและลดโอทีของพนักงานสายสนับสนุนวิชาการ
3. ให้เจ้าหน้าที่มาปิดตึก วัน พุธ กับ ศุกร์ ประมาณ 16:30 น.  อาจารย์ต้องออกจากตึก ถ้าอยากเตียมการสอน
คิดงานวิจัย ยังลงมานั่งใต้ตึกได้
4. ลดจำนวนแม่บ้านในมหาลัย
เป็นต้น
การประหยัดเป็นสิ่งที่ดี แต่ถามว่า
1.    เบี้ยประชุมของท่านตัดบ้างมั้ย เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ไม่เห็นเคยพูด
2.    หลักสูตรอ่ะ ปิดเข้าไปๆ ปากพูดว่าเด็กลดลงๆ แต่ปิดหลักสูตร แล้วจะเพิ่มจำนวนเด็กมาเรียนได้มั้ย
3.    รองอธิการฝ่ายวิชาการและวิจัย เอามาทำไม วิชาการแย่ลงทุกวัน ตำแหน่ง ผศ. รศ. ก็ไม่มี ดร. ก็ไม่มี
งานวิจัยก็ไม่มี ว่าแล้วทำไมเก่งได้แต่ปิดหลักสูตร
4.    หาเงินเข้ามหาลัยเป็นมั้ย แทนที่จะเพิ่มรายได้เข้ามหาลัย เอาแต่ตัดเงินๆ
5.    ทำไม เป็นมหาลัยที่ไม่มีธนาคาร รันทดนัก  จะไปสักที่ต้องเดินออกไปกรมข้างๆ
6.    อธิการเกษียณ คุ้มเหรอที่จ้างท่านมา จ้างคนอื่นที่มีวิสัยทัศน์ดีกว่ามั้ย

ท่านแก่แล้ว  พักผ่อนเถอะ อย่าบ้าอำนาจอยู่เลย อย่าทำความย่อยยับให้กับมหาลัยอยู่เลย
เอาเวลาไปรักษา ไอ้ที่มันขึ้นรอยอะไรสักอย่างใต้ดวงตาท่านหน่อยมั้ย เผื่อจะมีวิสัยทัศน์กว้างมากขึ้น
หรือถ้าเบื่อๆนะ อยู่บ้านเล่นกับลูกสิ เลี้ยงหมา รดน้ำต้นไปนะ
ถ้าเบื่อมาก ไปเที่ยวนรกบ้างก็ดีนะ จิตใจจะได้สงบ (พารองอธิการวิชาการคนเก่งของท่านไปด้วยกันสิ จะเกษียณอยู่แล้วนี่)

ถ้ามหาลัยเจ๊ง ต้องปิดตัว ท่านจะรับผิดชอบกับคนหลายร้อยชีวิตอย่างไร
อยากให้ท่านกับพวกผู้บริหารลองไปอบรม เรียนรู้การบริหารดูบ้างนะ