ผมกับแฟนอายุห่างกัน6ปี เวลาทะเลาะกัน เค้าชอบไล่ผมออกจากบ้าน ทั้งๆที่ปกติเค้าเป็นคนน่ารักมากๆในทุกๆเรื่อง แต่เวลาทะเลาะกันไล่ผมออกจากบ้านทุกครั้งหรือบางทีก็เก็บของผมมาวางไว้ให้หน้าบ้าน แต่ผมก็ไม่เคยไปไหนน้ะและไม่คิดจะไปไหนจากเธอเลย เพราะเธอทำให้เด็กแบบผมซึ่งไร้จุดหมายแต่เธอทำให้ผมมีจุดหมายและกำลังทำจุดหมายนั้นให้สำเร็จ หรือผมไม่เคยได้สัมผัสความรักจริงๆ เลยทำให้ผมรู้สึกว่าเธอพิเศษเสมอในทุกๆเรื่องสำหรับผม บางทีผมกลับบ้านช้า ผมทำงานดึก ผมไม่เคยไปเที่ยวที่ไหน ไม่เคยคิดมีผญ.อื่น เธอก็จะบ่นๆงุงงิงสักพักหัวร้อนก็จะไล่ ทุกๆครั้งที่ไล่แล้วเราดีกัน เธอก็จะบอกว่าไม่เคยอยากให้ผมไปไหนและไม่ได้อยากไล่แต่มันเป็นอารมณ์โมโห แต่ผมก็ทั้งมึนและหน้าด้านไม่เคยไปไหนจริงๆ ไม่ได้กลัวการอยู่คนเดียว ไม่ได้กลัวการเริ่มใหม่ แต่ผมแค่รู้สึกว่าผมไม่เคยรู้สึกกับใครขนาดนี้ ไม่เคยอยากดูแลใครขนาดนี้ ไม่เคยอยากอยู่กับใครขนาดนี้ เพราะผมมันเป็นประเภท เหวี่ยงวีน อารมณ์ร้อน แต่ผมไม่เคยทำกับเธอเลย ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้เธอเป็นคนเดียวที่ผมใจเย็นด้วย แบบนี้จะเรียกมันว่ารักได้ไหม? หรือมันเป็นแค่ความเพ้อฝันของเด็กคนนึงแบบผม... อยากถามเพื่อนๆว่าทำไงดีให้เธอไม่ค่อยไล่เราออกจากบ้านบ้าง? สุดท้ายนี้อยากบอกว่าผมยังยืนยันว่าผมไม่คิดไปไหนจากเธอ ทักครั้งที่เธอไล่ผมก็จะบอกเธอทุกครั้งว่าผมยังอยู่ตรงนี้ที่เดิมน้ะไม่คิดไปไหน ไม่คิดเปลี่ยนใจ